Παιδάκι είμαι σήμερα στην Παλαιστίνη
κι απ' τα ερείπια του σπιτιού μου όπου ζω
σε σας όπου κοβόσαστε για την ειρήνη
με δύο λόγια θέλω τούτα να σας πω

είπ' ο παππούς μου όταν ήτανε παιδάκι
πως τότε ξεφορτώσανε μια καραβιά
που τους μαζέψανε από τα άλλα κράτη
και τους αδειάσαν στη δική μας τη μεριά

τους είπανε: αυτή εδώ είναι η γη σας
το κράτος σας να κάνετε σ' αυτή τη γη
εμείς υποστηρίζουμε την ύπαρξή σας
και αναγκάσετε τους ντόπιους στη φυγή

-αλλά γιατί παππού τα Ηνωμένα Έθνη
που έχουν καταστατικό και ορισμούς
όταν το είδανε αυτό για να συμβαίνει
δεν σταματήσαν τους παράνομους διωγμούς;

-Τότε τελείωσε ο πόλεμος παιδί μου
και μοιραστήκανε τη γη οι νικητές
και λέω με την ταπεινή αντίληψή μου
αφού δεν βλέπω κάποιες άλλες εκδοχές,

πως είναι τούτο δημιούργημα δικό τους
και όσους βάλανε κανόνες κι ορισμούς
να προστατεύσουν θέλουνε τον εαυτό τους
και να διαιρέσουνε τους άλλους τους λαούς

ήθελα κι άλλα τον παππού μου να ρωτήσω
αλλά δεν ζει εδώ και κάμποσο καιρό
ένα ερείπιο μου 'μεινε να κατοικήσω
και μια σφεντόνα να χτυπάω τον εχθρό

μια βόμβα έπεσε στο σπίτι μας μια μέρα
όπως πολύ συχνά συμβαίνει όσο ζω
δεν έχω πια μητέρα ούτε και πατέρα
μονάχα έναν δίχως πόδια αδελφό

χαιρετισμούς σας στέλνω απ' την Παλαιστίνη
δεν έχω τίποτα στον κόσμο όπου ζω
απ' το ερείπιο που μου έχει απομείνει
και μια σφεντόνα να χτυπάω τον εχθρό