Είναι καυτή ανάγκη και το επιβάλλουν οι συνθήκες, η κυρία Παπαρήγα και το κόμμα (της), το ΚΚΕ να βγει από το χώρο της πολιτικής αυτοαπομόνωσης και να απαλλαγεί από την εικόνα του περιθωριακού οργανισμού. Είναι καιρός να απαρνηθεί δημόσια τη δικτατορία του προλεταριάτου και να παύσει να επιμένει στη αρχή λίγοι και καλοί και να προχωρήσει σε τολμηρές συναινετικές πολιτικές αποφάσεις.

Οι προκλήσεις των καιρών μας, απαιτούν επαναστατικές αλλαγές στην οργανωτική στρουκτούρα των αντί ιμπεριαλιστικών κινημάτων, οργανώσεων και κομμάτων που αμύνονται κατά του ασύδοτου Νεοφιλελευθερισμού και της σαρωτικής αντικοινωνικής παγκοσμιοποίησης του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου.

Ενώ οι καιροί βοούν και η μπότα της παγκόσμιας κυβέρνησης αφήνει τα δραματικά του ίχνη, το ΚΚΕ αποκλείει το ίδιο τον εαυτό του από κρατικές, εθνικές και διεθνείς υπευθυνότητες. Και υπευθυνότητες, δεν σημαίνει στην προκειμένη περίπτωση, υποδείξεις και απαιτήσεις, αλλά συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Σε μια περίοδο αναγκαίου διεθνισμού, μπροστά στην ενοποίηση του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου: το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» του Καρλ Μαρξ, δεν ήταν ποτέ τόσο επίκαιρο, όσο είναι σήμερα. Όπου ταυτόχρονα εφαρμόζεται το -διαίρει και βασίλευε- υποδαυλίζοντας, ορθόδοξους εναντίων μουσουλμάνων, καθολικούς εναντίων ορθοδόξων, σιίτες εναντίων σουνιτών, εβραίους εναντίων μουσουλμάνων και όλους εναντίων όλων. Σίγουρα τα πολωτικά κέντρα των μυστικών υπηρεσιών δρουν για την αποστασιοποίηση και αδρανοποίηση κομμάτων και οργανώσεων.

Το ΚΚΕ ηθελημένα ή άθελά του πληροί αυτούς του όρους, αφού περιορίζεται στα στενά κομματικά του συμφέροντα και δρα ως μια απομονωμένη κοινωνική μονάδα δράσης, περιορισμένο στο εργατικό πάρε δώσε. Η παρουσία του στο χώρο αυτό δεν ενοχλεί το κατεστημένο, τουναντίον προσφέρει έργο θετικό προς αυτό. Αφού η κυρία Παπαρήγα, που άρχισε να γηράσκει στην ηγεσία του ΚΚΕ, όχι μόνο δε σκέπτεται να πάρει σάρκα και οστά το μέτωπο της αριστεράς, αλλά κάνει σκόπιμα διαλυτικό πόλεμο εναντίον της.

Πέθαναν πικραμένοι ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Γρηγόρης Φαράκος. Στο σημείο αυτό μπαίνει το αναπάντητο ερωτηματικό. Ποιες δυνάμεις ήταν εκείνες που δεν επέτρεψαν να ακουστεί η φωνή των δύο βετεράνων του ΚΚΕ στη βάση και στα μέλη του κόμματος; Ή μήπως διαβιώνουμε μια περίοδο νέας Βάρκιζας; όπου ο «σύντροφος» Στάλιν, σε συνεργασία με του ’γγλους, αφόπλισε τότε την ένοπλη αριστερά και σήμερα την αφοπλίζουνε «κάποιοι» άλλοι πολιτικά;

Πολλά επίσης ερωτηματικά προκαλεί η τελευταία αρνητική τοποθέτηση της κ. Παπαρήγα όσον αφορά το αναφαίρετο δικαίωμα της επιστολικής ψήφου της Ελληνίδας και του Έλληνα ψηφοφόρου μέσα κι έξω από την Ελλάδα.

Το άρθρο αυτό γράφεται μετά από την ιστορική συγκρότηση της αριστεράς της Γερμανίας σ΄ ένα ενιαίο κόμμα «die Linke» «η Αριστερά», μετά από τη συγχώνευση, του PDS και του WASG του Oskar Lafontaine.

Το PDS που ήταν η συνέχεια του κομμουνιστικού κόμματος της πρώην Ανατολικής Γερμανίας SED και το WASG που ιδρύθηκε στο χώρο της διαμαρτυρόμενης αριστεράς από τον Oskar Lafontaine, μετά την αποχώρησή του από το SPD όπου ήταν υπουργός οικονομίας. Το SPD σήμερα συγκυβερνά με το CDU και CSU τη Γερμανία. Η ίδρυση του νέου κόμματος της αριστεράς ήδη έγινε πονοκέφαλος στα πολωτικά κόμματα και προβλέπεται ότι στις επόμενες εκλογές θ΄ αλλάξει το πολιτικό πεδίο στη Γερμανία. ’ρα η ενότητα του αριστερού χώρου μέσα στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης δεν είναι ουτοπία, αλλά κοινωνικός μονόδρομος.

Τι λέει η κυρία Παπαρήγα; Παλιά μας λέγανε κάποιο «Nijet», μήπως μας λένε σήμερα κάποιοι άλλοι «Νο»;

Αριστεροί όλου του κόσμου γρηγορείτε. Γρηγορείτε να προλάβετε τη μόλυνση της Γης, να προλάβετε την κλιματική καταστροφή. Να φρενάρουμε Ο.Η.Ε, ΝΑΤΟ,Η.Π.Α ΕΕ τη λεγόμενη «Διεθνής Κοινότητα» στο όνομα της οποίας γίνονται όλα τα διεθνή, εγκλήματα: διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, εισβολή στο Ιράκ, καθημερινός βομβαρδισμός γυναικόπαιδων στο Αφγανιστάν, κατακρεούργηση του παλαιστινιακού λαού, διάσπαρτα Γκουαντάναμο ανά την υφήλιο και τα εγκλήματά τους δεν έχουν τελειωμό. Η Ενιαία Αριστερά δεν είναι ιδεολογία, είναι καθοδηγητικός παράγοντας που ενεργεί χωρίς να καταργεί τα ιδεολογίες. Ήταν παρούσα στο Heiligendamm της Γερμανίας κατά του συνεδρίου της οκταμελούς αυτοδιορισμένης παγκόσμιας κυβέρνησης (G8).