Γιά μιά ακόμη φορά τα «Γαλάζια παιδιά» βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας αλλά και στους μπελάδες και πονοκέφαλους της Νέας Δημοκρατίας. Πάντοτε στην Ελλάδα τα παιδιά των κομμάτων υπήρξαν ένα πρόβλημα αλλά παράλληλα και ένα απαραίτητο στοιχείο, ένα απαραίτητο συμπλήρωμα, θα έλεγα, του κάθε κόμματος. Είναι αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως μιά κάποιας νεαρής ηλικίας, που αδυνατώντας να δημιουργήσουν ένα μέλλον, να χαράξουν κάποια δημιουργική πορεία στη ζωή τους εντάσσονται σε ένα κόμμα προσφέροντας ψήφο και υπηρεσίες με αντάλλαγμα όταν το κόμμα θα έρθει στην εξουσία να τους πετάξουν κάποιο κόκαλο να γλύψουν.

Πριν ακόμη η Νέα Δημοκρατία κερδίσει τις εκλογές τα Γαλάζια παιδιά άρχισαν να ενοχλούν και να εγείρουν τις απαιτήσεις τους. Ο Βύρων Πολύδωρας ήταν ο πρώτος που προεκλογικά άνοιξε το θέμα αυτών των παιδιών δηλώνοντας ότι « όταν θα πάρουμε την εξουσία τα δικά μας παιδιά θα πάρουν την θέση που τους αξίζει». Λογικά θα πρέπει να του καταλογίσουμε κάποιο δίκιο. Προεκλογικός αγώνας ήτανε και τόσο αυτός όσο και το κόμμα του χρειαζόντουσαν κάποιους ψήφους. Βέβαια αυτό ο Βύρων Πολύδωρας το πλήρωσε πολύ ακριβά. Όχι μόνο τιμωρήθηκε από το κόμμα του αλλά και μέχρι σήμερα δεν έχει υπουργοποιηθεί.

Προ ημερών ένα άλλο μέλος της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης, ο κ. Νάκος, δεξί χέρι του κ. Παυλόπουλου, σε κομματική συγκέντρωση της Νέας Δημοκρατίας στην Κοζάνη αναφέρθηκε και αυτός στα Γαλάζια παιδιά τονίζοντας την υποχρέωση του κόμματος να τα βοηθήσει. Βέβαια ο κ. Νάκος αυτός πρώτος είχε επιμελώς φροντίσει να βοηθήσει τα δικά του Γαλάζια παιδιά, τους υιούς του, στους οποίους λόγω του «ασυμβίβαστου» παραχώρησε την οικοδομική εταιρεία του και με την βοήθεια του Υπουργείου Πολιτισμού οι υιοί Νάκου καρπώθηκαν μιά έκταση στην παραλία του Βόλου απ' αυτές που στην γλώσσα των κατασκευαστικών εταιρειών ονομάζονται «φιλέτα». Φυσικά αυτά όλα ήρθαν σε γνώση του κ. Καραμανλή αλλά και του ελληνικού λαού χωρίς φυσικά μέχρι στιγμής να έχουν αποδοθεί κάποιες ευθύνες τόσο στον κ. Νάκο όσο και στους υπεύθυνους του Υπουργείου Πολιτισμού του οποίου, να σημειωθεί, προΐσταται ο κ. Πρωθυπουργός της χώρας.

Παρ' όλη την εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική μας τοποθέτηση με τον κ. Καραμανλή, οφείλω να ομολογήσω ότι εκτιμώ το πολιτικό του ήθος, την τιμιότητά του και τη θέλησή του να προσφέρει κάποιο θετικό έργο στη χώρα μας. Τουλάχιστον έτσι δείχνει. Όμως οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν, αυτοί που νομίζει ότι αποτελούν την ιδανική κυβέρνηση της χώρας, δεν εμφανίζονται πρόθυμοι να τον βοηθήσουν στις προσπάθειές του. Από την πρώτη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αγωνίζονται γιά τους δικούς τους, τους ημέτερους και τα Γαλάζια παιδιά. Το κακό έχει πάρει διαστάσεις που αν συνεχιστεί θα δημιουργήσει τρομερά προβλήματα στον πρωθυπουργό. Κι' αυτό θα πρέπει να το καταλάβει. Τα Γαλάζια παιδιά θα πρέπει κάποτε να πάνε στην άκρη. Πολύ περισσότερο όταν τα εθνικά μας θέματα και κατ' επέκταση και αυτή ακόμη η ακεραιότητα της πατρίδας μας βρίσκονται σε κίνδυνο, τα Γαλάζια παιδιά καλό θα είναι να πάνε στις καφετέριες, εκεί που έχουν μάθει να συχνάζουν και να περνούν την ζωή τους περιμένοντας κάποιο διορισμό. Βέβαια αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Χωρίς «τα παιδιά τα δικά μας» το κόμμα ούτε μπορεί να σταθεί αλλά και εκλογές πιθανόν να μην κερδίσει ποτέ του. Είναι ένα κακό αναγκαίο. Όμως θα πρέπει να πολεμηθεί αν θέλει ο κ. Καραμανλής να φτάσει η Ελλάδα σε κάποιο επίπεδο αξιοπρέπειας.

Στο παρελθόν μας απασχόλησαν ενοχλητικά αλλά και προκλητικά και τα πράσινα παιδιά, οι γνωστοί πρασινοφρουροί του ΠΑΣΟΚ που κυριολεκτικά αστυνόμευαν τη ζωή των πολιτών της Ελλάδας. Πολλοί από αυτούς διορίστηκαν, κοινώς βολεύτηκαν, χωρίς βέβαια κάποια αξιοκρατικά κριτήρια σε κάποιες δημόσιες ή και ιδιωτικές θέσεις απολαμβάνοντας τους κόπους των υπηρεσιών τους. Απλώς επειδή πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο πράσινο κόμμα εισέπραξαν την αμοιβή τους. Και φυσικά σε βάρος του ελληνικού λαού. Ένας τρόπος που θέτει στο περιθώριο την οποιαδήποτε αξιοκρατία.

Δεν γνωρίζω αν σε άλλες χώρες συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Όμως δεν είναι δυνατόν η οποιαδήποτε κυβέρνηση της οποιασδήποτε χώρας να υιοθετεί και να ανέχεται τέτοιες καταστάσεις.

Ευτυχώς που τα «κόκινα παιδιά» αλλά και τα παιδιά των άλλων μικροκομμάτων δεν μας έχουν απασχολήσει αφού ατενίζουν σαν κάποιο απατηλό όνειρο την άνοδο του κόμματος που υποστηρίζουν στην εξουσία. Όμως τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία θα πρέπει κάποτε να δουν «τα παιδιά τους» με την ανάλογη σοβαρότητα που απαιτεί το πρόβλημα αυτό. Θα πρέπει επιτέλους η Ελλάδα να ξεκολλήσει από αυτό το αλλοπρόσαλλο σημείο που την έχει καρφώσει το κομματικό συμφέρον.

Dennis kontarinis
denniskontarinis@yahoo.com