Του Χρήστου Κηπουρού {*},14.12.2004

Μπορεί το διάχυτο πλειοψηφικό αν όχι πάνδημο όχι της Ελληνικής κοινωνίας για την παροχή της ημερομηνίας έναρξης ως προς τις διαπραγματεύσεις της Τουρκικής ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να φαίνεται ότι έχει την αφετηρία του σε αμυντικές λογικές ή ακόμη και σε ιστορικές φορτίσεις. Ίσως όμως να μην είναι η πραγματική αιτία αυτή. Ίσως να υπάρχει μια βαθύτερη, που να παραπέμπει στην κληρονομιά της αρχαίας αγοράς, της εκκλησίας του Δήμου. Στην υψηλή περί Δημοκρατίας αίσθηση των ιστορικών λαών. Ίσως επειδή πριν από όλα, οι Έλληνες είναι Δημοκράτες.

Από την άλλη βέβαια δεν παύει να αναδίδεται η διαρκής όσο μεγάλη αντίφαση. Η στάση στο ίδιο θέμα εκ μέρους της πολιτικής Ελλάδας -από το ναι ή το ναι υπό όρους μέχρι το όχι της- η οποία προκαλεί θλίψη. Αν μη τι άλλο, σε αυτό συντελεί η άρνηση των μερών της -έστω και για μια φορά- να κάνουν χρήση των καλών υπηρεσιών της πολιτικής. Η οποία μπορούσε να βοηθήσει να επιλυθεί από πολύ παλιά το τριώνυμο: Ελλάδα, Ευρώπη, Τουρκία. Μπορεί κάποιοι να κάνουν λόγο για οδικό χάρτη αλλά μάλλον δεν θα ξέρουν περί τίνος πρόκειται, όσο δεν προηγηθεί το πέρασμα σε αυτόν, των ηθικών και πολιτικών λύσεων της εξίσωσης. Γιατί οι λύσεις της δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με το μπλε, το πράσινο και το ροζ «ναι» ούτε με το κόκκινο «όχι».

Αν το «ναι» θυμίζει την ιστορική περίοδο με το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό κόμμα -τα οποία τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουν εξελιχθεί στις ημέρες μας σε Αμερικανοτουρκικά κόμματα- το «όχι» έχει να κάνει με το δομικό «όχι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το οποίο όσο σεβαστό και να είναι ως πάγια θέση που έχει το συγκεκριμένο κόμμα, τόσο καθίσταται ανεκδιήγητο, όταν από τα πλέον επίσημα χείλη του διευκρινίζεται ότι δεν οφείλεται σε εθνικιστικούς ή και σε σοβινιστικούς λόγους. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι για το όχι. Διανοητικοί, πολιτικοί, ηθικοί, και κυρίως Δημοκρατικοί. Οι λύσεις του τριωνύμου που έλεγα.

Φυσικά και δεν αναφέρομαι μόνο σε όλους εκείνους τους Ευρωπαϊκούς κύκλους, τους αξιωματούχους του Ευρωκοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τους οποίους οφείλει κανείς να παραδεχθεί, ότι έστω και αργά, προχώρησαν σε κινήσεις και ενέργειες οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν ακόμη και ως στιγματισμός της τουρκικής στάσης προς τους ιστορικούς λαούς της Μικρασιατικής χώρας και της Ανατολίας, όσο στους υπόλοιπους ιστορικούς θεσμούς, όπως είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν τιμά την Ελλάδα να συμπεριφέρεται κουτοπόνηρα, αφήνοντας μόνους να βγάζουν άλλους το φίδι από την τρύπα. Αντί για το «συν Ευρώπη και χείρα κίνει», να συνεχίζει την πεπατημένη. Να επωάζει, μεταξύ άλλων, επί δεκαετίες το αυγό του φιδιού, σε συγκεκριμένη περιοχή της. Γιατί αυτό κάνει από κοινού με την Τουρκία σε βάρος των Πομάκων, με τον επιχειρούμενο πολύμορφο εκτουρκισμό τους. Μπορεί τα αποτελέσματα να μην είναι τα επιθυμητά, όμως αυτό δεν μειώνει την πρόθεση. Το μείγμα Κεμάλ μετά Ισλάμ είναι η νέα σύνθεση.

Αναφέρομαι επίσης στο κατεξοχήν οξύμωρο σχήμα το οποίο πλέον κατατρύχει συστηματικά τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Τις αρχές και αξίες του. Και το οποίο θα εντείνεται, όσο δεν αντιμετωπίζεται. Ομιλώ για τις εν ενεργεία αναρίθμητες ειρκτές των πολιτικών αντιπάλων του τουρκικού καθεστώτος, όπου μεταξύ όλων των άλλων, συνεχίζουν να κρατούνται έγκλειστοι ιστορικοί ηγέτες κινημάτων. Όπως μιλώ για τα στοιχειώδη πολιτισμικά δικαιώματα όλων, χωρίς εξαίρεση, των λαών της περιοχής που συνεχίζουν να μην έχουν κανένα. Από τους Κούρδους και τους Ποντίους έως τους Πομάκους. Έστω και αν για την τελευταία περίπτωση χρειάζεται να εγκαλεστεί και μέλος της Ε.Ε., όπως είναι η Ελλάδα. Η οποία δεν διδάσκει τη συγκεκριμένη γλώσσα, στην επικράτειά της, λόγω των τουρκικών πιέσεων και ενός tricolor μάτσου Θρακών θεσμικών, κάθε βαθμίδας. Ένα έγκλημα με δυο κράτη-ηθικούς αυτουργούς, και πλήθος φυσικών αυτουργών, εκ του μπουκέτου που έλεγα.

Εάν δεν πληρωθούν, έστω δεν εξασφαλιστούν, τα ελάχιστα αυτά προαπαιτούμενα, η αναβολή λήψης οποιασδήποτε απόφασης με ένα ρητό όσο σαφή τρόπο, αποτελεί αναγκαία πολιτική πράξη. Διαφορετικά ούτε η Ευρώπη θα επιβεβαιώνει το όνομά της που τη θέλει να προέρχεται από το «ευρύς» και «ορώ», και που σημαίνει ότι βλέπει μακράν ούτε καν το όνομα «Γηραιά Ήπειρος». Το λέω αυτό γιατί η λέξη «Ήπειρος» που σημαίνει την «ξηρά» θα έχει διαψευστεί και αυτή αφού θα τα έχει «θαλασσώσει» με μιαν οίκοθεν έκπτωση των αρχών και αξιών της αν δεν τις ακυρώσει στην πράξη.

Πως όμως η Ευρώπη μπορεί να παραμείνει Ευρωπαϊκή, και να μη διολισθήσει σε Αμερικανοτουρκικές σφαίρες, όπως επιμένουν να τη σύρουν πολλές δυνάμεις; Από ετών έγραψα ότι το Δημοκρατικό αυτό θεσμικό και οικονομικό οικοδόμημα χωρίς την πολιτική γεωοικονομία και χωρίς τη γεωοικονομική Δημοκρατία, δεν μπορεί να προσδοκά σε βιώσιμη προς Ανατολάς διεύρυνση. Δεν θα πάψω να επαναλαμβάνω ότι η ιστορική όσο πολιτισμική και γεωγραφική ολοκλήρωση της Γηραιάς Ηπείρου όφειλε από πριν να συμπεριλάβει τη Ρωσία. Έστω και αν αυτό αναδιάτασσε τη λίστα των υπό ένταξη νέων χωρών. Πέραν αυτών, το υπό διαμόρφωση νέο σχήμα, είναι πολύμορφα πρωθύστερο. Το διακρίνει μια πολλαπλή παραβίαση σειράς.

Σαφώς και είναι ιδιαίτερα θετικό ότι ο Ελληνισμός διαθέτει πλέον δυο φωνές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει ότι η Κύπρος -όσο να της το ζητούν κάποιοι ή να την απειλούν κάποιοι άλλοι- χρειάζεται να παίξει ρόλους της υψίφωνου του Ελληνικού ντουέτο. Κατ αρχήν αφομοιώνει ένας πολίτης ή πολιτικό πρόσωπο ή ένας λαός ή χώρα, μια πολιτική στάση, τη μετατρέπει σε πολιτική παιδεία, την κεφαλαιοποιεί, και μετά κάνει το επόμενο βήμα. Μιλώ για το πρότυπο της αξιοπρέπειας στο δημοψήφισμα, αυτή την κόρη οφθαλμού όλων των ιστορικών λαών. Γιατί υπάρχουν παραδείγματα στην ιστορία σύμφωνα με τα οποία δεν είναι λίγες οι φορές όπου η επί της κορυφογραμμής διαδρομή, όταν δεν έχει πολλαπλά εξασφαλιστεί, να καθίσταται αιτία κατακρήμνισης.

Η ίδια άλλωστε ιστορία φωνάζει ότι το επόμενο βήμα της Κύπρου είναι η χρήση του Ευρωπαϊκού γηπέδου προς εξεύρεση μιας, made in Europe, λύσης στο Κυπριακό.

Είναι μια ευκαιρία να το εκφράσει. Να τα πει στη νύφη, να τα ακούσει και η πεθερά. Ο παρευρισκόμενος και εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών Γ. Γ. του Ο.Η.Ε. Αυτό που μπορεί να κάνει κατά τη σύνοδο της 17ης Δεκεμβρίου, πέραν των όσων επέτυχε έως σήμερα, είναι να λάβει το λόγο προς το τέλος των εργασιών. Γιατί πολλοί εταίροι τότε θα προηγηθούν και θα υπερασπιστούν εκείνοι την αναγνώριση από την Τουρκία. Ίσως δεν θα χρειαστεί καν να θέσει η ίδια, το ζήτημα. Και γιατί διαφορετικά, αν δεν το κάνουν, τα κριτήρια της Κοπεγχάγης θα αποδειχθούν γράμμα κενό. Επόμενο είναι να μη τιμά καμιά Ευρωπαϊκή Δημοκρατία, τέτοια πνευματική παιδοκτονία.

Μια από αυτές τις χώρες είναι η Ελλάδα, η οποία μπορεί και οφείλει να επωμισθεί το βάρος του Ελληνισμού. Είναι η σειρά της. Έστω και αν χρειαστεί αυτή να φτάσει μέχρι το θεμελιακό άλλωστε, δικαίωμα της αρνησικυρίας. Γιατί όντως θα πρόκειται για το παγκόσμιο παράδοξο αφού ποτέ στην ιστορία μαθητής δεν διανοήθηκε, άλλους μεν εξεταστές -σε εδάφη των οποίων εισέβαλε προ τριών και πλέον δεκαετιών, και τα οποία νέμεται και κατέχει έκτοτε παρανόμως- να μην τους αναγνωρίζει καν, και άλλους να τους απειλεί να τον περάσουν, με το έτσι θέλω. Έναν δε να τον απειλεί συνεχώς και αδιαλείπτως, σε καθημερινή βάση. Να αποτελεί είδηση η μη παραβίαση εναέριου ή θαλάσσιου χώρου του, και όχι η ίδια η παράβαση και παραβίαση.

Αν όλα αυτά όσα σχετίζονται με την πολυπόθητη ημερομηνία, το λιγότερο που κάνουν είναι να θυμίζουν τσαμπουκά και αν η εν λόγω λέξη-έννοια αποτελεί το ελάχιστο ευρωπαϊκό κοινό πολλαπλάσιο ενώ στην τουρκική γλώσσα σημαίνει αυτόν που έχει καταδικαστεί ξανά, τότε -αν μη τι άλλο- δεν είναι δυνατόν να επιβραβευτεί και από πάνω. Η Ελλάδα, κινούμενη στη σφαίρα των κριτηρίων της Κοπεγχάγης μπορεί να θέσει ηθικά, πολιτικά όσο λογικά, το πλέγμα των σχέσεων της Ευρώπης με την γείτονα. Τότε τα ζητήματα αυτά, από την πολιτική αμνηστία ως την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα αποδειχθεί σύντομα ότι άνετα συμπεριλαμβάνονται σε «εκείνα που μπορεί επιπλέον να αποδεχθεί», κατά την πρόσφατη φράση του πρωθυπουργού της, η Τουρκία.

Πέραν αυτών, κινούμενη σε μια ανώτερη σφαίρα ενός νέου Ευρωπαϊκού προτύπου θα ολοκληρώσει προσθέτοντας ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί διατηρούν ένα μεγάλο όσο και βαθύ σεβασμό προς τον Τουρκικό λαό, με τον οποίο όλοι, και ιδιαίτερα ο εξ αυτών Ελληνικός, επιθυμούν να ζήσουν εν ειρήνη, ειλικρινεία και φιλία μαζί του, στη νέα κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική, οικονομική και αναπτυξιακή διαδρομή. Όπως επίσης ότι τα ίδια αισθήματα διακατέχουν όλους ανεξαίρετα τους Ευρωπαϊκούς λαούς ως προς τους εν ζωή ευρισκόμενους και αγωνιζόμενους ιστορικούς λαούς που απέμειναν στον ιστορικό Μικρασιατικό χώρο, την Ανατολία, τις απαρχές της αρχαίας Μεσοποταμίας. Τα εναπομείναντα, από τα παιδιά της Νιόβης.

___________

Photo: Βουλή 29 Ιουνίου 1999. Ευθύς αμέσως μετά την απόφαση του τουρκικού στρατοδικείου για τον Κούρδο ηγέτη.

{*} Κείμενο του πρώην Βουλευτή Έβρου που γράφτηκε με αφορμή την επικείμενη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.

Θράκη 14 Δεκεμβρίου 2004