η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

Πολιτικοί βίοι παράλληλοι
Του Χρήστου Κηπουρού{*}, 29 Ιανουαρίου 2004

Ο "Εμμανουήλ Δουλάς" που θα δημοσιευτεί σε λίγες ημέρες, είναι πιθανό να θεωρηθεί από τους μη Θράκες ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Εκτός τόπου, διότι αφορά την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Εκτός χρόνου, επειδή αποτελεί ιστορικό άρθρο ενώ θα αναμένονταν να είναι στο κλίμα των ημερών. Όμως εάν κανείς το διαβάσει, θα διαπιστώσει ότι πέραν από επεξεργασία της Θρακικής ιστορίας, είναι κείμενο πολιτικό και ιδιαίτερα επίκαιρο. Ίσως πιο πολύ και από το σημερινό, που είναι αμιγώς τέτοιο και αιτιολογική έκθεση της νέας μελέτης.

Η προσφορά, η σεμνότητα και το αθόρυβο του άγνωστου ήρωα της υπόθεσης, όπως και άλλων ζώντων τε και τεθνεώτων αυτής της χώρας, δεν δημιουργούν μόνο πρότυπο. Είναι και στον αντίποδα του εν ισχύει που το κατατρύχουν καριερισμός και πολιτική κληρονομικότητα, ίδιον ακραίων καταστάσεων και κοινό καθυστερημένων θεσμικά χωρών και υπερδυνάμεων. Στην πρόσφατη συζήτηση για τις βαρονίες, κανείς δεν τις συσχέτισε με τις βασιλείες. Ούτε εμβάθυνε πολιτικά σε αυτές. Θα το επιχειρήσουμε εμείς, αρχίζοντας από τη σημειωτική.

Εάν όλοι όσοι κυβέρνησαν επί μακρόν την Ελλάδα τον περασμένο αιώνα, διακρίνονται από δυο περιόδους στη διαδρομή τους, μια καλή και μια άσχημη ή αντιστρόφως, οι διάδοχοι και συνεχιστές των ίδιων ιστορικών ονομάτων, τις περιορίζουν σε μια. Και βέβαια όχι στην πρώτη. Ο αείμνηστος Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν τέτοια περίπτωση. Οι άλλες είναι καθοδόν.

Αν και υπάρχουν πολλά, δυο παραδείγματα αρκούν, να φωτισθούν οι παράλληλοι αυτοί δρόμοι. Το ένα έχει να κάνει με τις συνεννοήσεις του τελευταίου με μεταξικούς κύκλους και με το παλάτι, από την έναρξη ακόμη του πολιτικού του βίου, τη δεκαετία του ΄30. Κάτι που δεν διαφέρει από τις σημερινές σχέσεις των γόνων με τη νέα τετάρτη Αυγούστου, που είναι πολύ χειρότερη. Μιλώ για την από οκταετίας και πλέον συστηματική, τηλεοπτική και έντυπη προπαγάνδα και αντιδημοκρατικότητα αν όχι τυραννία των νέων τριάκοντα. Το ανυπόφορο καθεστώς με τους πολιτικούς οικότροφους των αθηναϊκών κυρίως, τηλεοπτικών σταθμών.

Φυσικά και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς με τη στημένη διαιτησία των Μέσων και το όντως προς ψόγον 60-40, ως προς τους δυο υποψήφιους πρωθυπουργούς. Αν έπεφτε κάποιος στην παγίδα και το έκαμνε, θα θύμιζε εκείνον το φτωχό και τον κατατρεγμένο που από τη μια παραβλέπει την ανέχειά του, και από την άλλη θλίβεται για την άνιση κατανομή πλούτου μεταξύ πλουσίων.

Αν κάτι προκαλεί θλίψη είναι η απουσία ενός Πασαλίδη ή Ηλιού ώστε να χτίζονταν μια νέα ΕΔΑ. Κυρίως όμως θλίβει η απουσία, στον ορατό ορίζοντα, συνθηκών αναγέννησης της Δημοκρατικής παράταξης. Αντί σεβασμού, όπως όφειλαν στη μεγάλη της ιστορία, παλιοί και νέοι μνηστήρες συνεχίζουν να την εκλαμβάνουν αν δεν την υποβλέπουν, πότε ως Πηνελόπη και πότε ως εμπόρευμα και προϊόν με ονομασία προέλευσης που το ορέγονται μέχρι και για επιγραφή. Χρειάζεται να τους πει κανείς ότι καλά θα κάνουν να τα βγάλουν από το μυαλό. Πρόκειται για παράνομη αποδοχή κληρονομιάς αφού εκτείνεται σε ολόκληρη την ιστορική, πολιτική ταυτότητα. Η Δημοκρατική παράταξη ανήκει εξ αδιαιρέτου στη μεγάλη πλειοψηφία του Δημοκρατικού Ελληνικού λαού. Δεν θρυμματίζεται. Ονόματα να διαλέξουν έχουν. Όμως και εκείνα ακόμη, δεν προσφέρονται ως προεκλογικά βεγγαλικά. Πόσο μάλλον η ιστορία.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο γεωμετρικός τόπος ανάμεσα στις δυο αν όχι τρεις τελευταίες ιστορικές περιόδους και γενιές, είναι γνωστός οίκος, που πότε με το ένα Μέσο πότε με το άλλο, καθορίζει αν δεν προκαθορίζει το βηματισμό της χώρας. Όσοι μίλησαν περί διαπλοκής τη δεκαετία του ΄90, το απέκρυπταν επί μισό και πλέον αιώνα. Από τη δεκαετία του ΄30, ζει και βασιλεύει. Όπως βέβαια ίση ευθύνη αν όχι μεγαλύτερη έχουν όσοι, όντας διαπλοκογενείς, συνεχίζουν να το αρνούνται, με άλλοθι την αυτονόητη εντιμότητα που επιπλέον την όφειλαν.

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τον ξένο παράγοντα. Αναμφισβήτητα οι τότε σχέσεις με τα λεγόμενα ξένα κέντρα και το πώς γίνονταν κανείς πρωθυπουργός στην Ελλάδα, ωχριούν απέναντι στις τώρα, των οποίων ο ορίζοντας έχει σαφέστατα διευρυνθεί αφού στη Δύση και στον Ευρωπαϊκό Βορά, έχει πλέον προστεθεί ένα ακόμη σημείο του ορίζοντα. Η Ανατολή, η όμορη. Ο κοινός τους φίλος, όπως δήλωσε, Ταγίπ.

Οι πολίτες που είδαν τη συνέντευξή του στο Νταβός θυμούνται ότι άρχισε με τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, αναφέροντας ως πρώτο μέτρο, τη συμφωνία για το φυσικό αέριο. Σαν να έλεγε ότι εμπιστοσύνη ίσον εξάρτηση, και συνεργασία, καταβολή ενοικίου, μισθώματος. Επί το λαϊκότερο, χαράτσι. Οι επισκέπτες των κόμβων και οι αναγνώστες των περιφερειακών φύλλων γνωρίζουν τίνων γραπτά επιβεβαίωσε, όσο και αν δεν είναι χαροποιό το γεγονός. Όμως και οι απόψεις αυτές δεν θα ήταν γνωστές αν δεν προβάλλονταν από ετών, από τα εν λόγω Μέσα. Η συμπερίληψη των συγκεκριμένων φιλόξενων κόμβων καθώς και των περιφερειακών εφημερίδων, στα εναπομείναντα Δημοκρατικά ψήγματα, αποτελεί το ελάχιστο το οποίο οφείλεται δημόσια να τονιστεί και να αποδοθεί ως τιμή και αναγνώριση. Όπως οι ευχές για καλή δύναμη, κατά τη συνέχεια.

Είναι κρίμα που δεν γνωριστήκαμε νωρίτερα. Τα Αθηναϊκά Μέσα είχαν πολλούς λόγους να μας εξαφανίζουν όταν δεν μας συκοφαντούσαν. Δεν έπνιξαν τυχαία τις επτακόσιες και πλέον υπογραφές συναδέλφων Βουλευτών που μάζεψα στις κατά καιρούς πρωτοβουλίες τις δυο τετραετίες που ήμουν στη Βουλή. Είναι ένας μεγάλος αριθμός προσυπογραφών, χωρίς προηγούμενο από υπάρξεως κοινοβουλίου -εννοείται πλην των τροπολογιών υπουργών με βουλευτές βαποράκια- που γι αυτό σκέπτομαι να τις δημοσιοποιήσω όλες μαζί, και κατά θέμα, χωριστά. Είναι άλλωστε όλες γνήσιες, όπως οι πολιτικές για τα ζητήματα που αφορούν.

Πολιτικοί βίοι παράλληλοι υπάρχουν και σε ενδιάμεσα επίπεδα, μεταξύ Βουλευτών. Φαίνεται ότι όσες φορές με παρέπεμπαν το έκαμναν επειδή δεν πλαστογραφούσα υπογραφές. Το λέω γιατί άργησαν να παραπέμψουν για το αντίθετο. Και τώρα όπως το έκαναν είναι μια υποκρισία και μισή. Από την πρώτη τηλεοπτική προβολή πυγμής και την δεύτερης προβολής ανταγωνιστική του πρωθυπουργού, μέχρι την επί της άμμου ερήμου θεμελίωση της "νέας ηθικής" και την ταυτόχρονη αμνήστευση του πλέον αμαρτωλού υπουργείου στον κόσμο.

Όσο για μένα, έχω ήσυχη τη συνείδηση, που δεν έδωσα ποτέ ψήφο στα κονδύλιά του και στις κατανομές των κοινοτικών πλαισίων. Τουτέστιν στις προτεραιότητες του Μαξίμου και των εκτελεστικών του οργάνων, όπως ο αποπεμφθείς υφυπουργός, πριν εισπράξω μια ακόμη διαγραφή. Κάτι που θεωρώ ως τον μεγαλύτερο περιφερειακό τίτλο τιμής.

Δεν μπορώ όμως να πω για τον πρώην συνάδελφο τα ίδια που κάποιοι διατείνονται. Πως ό,τι έκανε, το έκανε για την ανάπτυξη του τόπου του. Η αλήθεια είναι ότι τα όποια ψυχία δόθηκαν στο Νομό, είναι προπέτασμα καπνού για τη θόλωση του τοπίου πριν από τη σφαγή του. Είναι ένα είδος αντιπαροχής για τις αντιπεριφερειακές δουλειές που ανέθεσαν οι αυτουργοί πρωθυπουργοί και υπουργοί στον υφιστάμενο, προκειμένου να τις φέρει σε πέρας. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι τα κονδύλια της Εγνατίας και του ΠΑΘΕ που ενώ θα τέλειωναν το 2000, τελικά έγιναν έργα στην Αθήνα και τώρα θα ολοκληρωθούν το 2015 αν όχι το 2020.

Με άλλα λόγια, πριν από την απόπειρα Σιθωνιοκτονίας, με την όποια διακομματική συνέργια και αν υπήρχε, προηγήθηκε η περιφερειοκτονία. Δεν είμαι δικαστής για να ξέρω αν όλα αυτά εμπίπτουν κάπου. Γνωρίζω όμως ότι υφίσταται μεγάλη πολιτική και ηθική ανομία και ατιμωρησία για τη ζημιά που υπέστησαν οι περιφέρειες της χώρας σε σχέση με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Κανενός άλλωστε πολίτη δεν διέλαθε της προσοχής ότι εκκρεμεί το ζήτημα της ειλικρινούς συγγνώμης ως προς το πλήθος των αμαρτιών που έχουν παλαιόθεν, προσωπικά, οι διάδοχοι. Επειδή δε, όπως έχω γράψει, καθαρή λύση χωρίς καθαρή συγγνώμη δεν υπάρχει, εξυπακούεται ότι η επιχειρούμενη λύση ούτε καθαρή είναι ούτε λύση.

*πολιτικό κείμενο του πρώην Βουλευτή Έβρου,
Θράκη, Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2004,

xkipuros@otenet.gr

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει" το μέλλον
George Orwell

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
(θα ξεσκεπαστούνε)
ο σχολιαστής

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

 ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)