Το Πάσχα μυρίζει Ελλάδα. Απ' όλους τους λαούς που ασπάζονται το χριστιανισμό, οι έλληνες είναι συναισθηματικά δεμένοι με τη Μεγάλη Εβδομάδα. Την αγαπάμε αλλιώτικα αυτή την περίοδο, την αισθανόμαστε στο πετσί μας, είτε είμαστε φανατικά προσηλωμένοι στην ορθόδοξη πίστη, είτε όχι. Το Πάσχα μας ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη θρησκευτική γιορτή, ταιριάζει στην ιστορία μας, στο χαρακτήρα μας, στις εμπειρίες μας και στον τρόπο με τον οποίον αγαπάμε και σκεφτόμαστε.

Ψέματα; Μελετήστε την ιστορία μας και πείτε μου μια περίοδο κατά την οποία στα μάτια των Ελλήνων δεν μπλέχτηκαν δάκρια λύπης και χαράς μαζί. Μελετήστε και πείτε μου πότε δεν αισθανθήκαμε την περίφημη χαρμολύπη, την οποία αναφέρουν οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας. Πείτε μου πότε κάθε ανάσταση μας, προσωπική, κοινωνική ή εθνική, δε περνούσε από ένα Γολγοθά και δεν ακολουθούταν από διωγμούς.

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η περίοδος κατά την οποία θυμόμαστε πως σε τούτο τον πλανήτη το άδικο καταφέρνει να σταυρώσει το δίκαιο, το έγκλημα παρουσιάζεται σαν νόμος και η ελευθερία αντιμετωπίζεται σαν τρομοκρατία και διώκεται σαν τέτοια. Η δύναμη του άδικου και του εγκλήματος είναι τόσο μεγάλη που χρειάζεται μόνο ένα Θαύμα, για να νικηθεί. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Ελλάδα πολλούς αιώνες πριν τη συγκεκριμένη σταύρωση, κάπως έτσι ήπιε το κώνειο ένας σπουδαίος Έλληνας, κάπως έτσι νικήθηκαν κατακτητές. Μια μεγάλη Εβδομάδα που κράτησε 4 αιώνες θεμελίωσε εκ νέου το Ελληνικό Κράτος, ένας αβάσταχτος Γολγοθάς υψώθηκε στη Μικρά Ασία κι άλλος ένας στην Κύπρο.

Η Ελλάδα έχει βιώσει πολλές μεγάλες Εβδομάδες, αλλά και πολλές αναστάσεις κι έχει μάθει να διακρίνει εσταυρωμένους λαούς και ανθρώπους και να κλαίει γι' αυτούς, ελπίζοντας να τους δει και αναστημένους. Ίσως είναι η σοφία που μας κληροδότησαν οι παππούδες μας, και που όσο κι αν την θεωρούμε παλαιομοδίτικη, μας χαρακτηρίζει. Είδαμε να ζωντανεύει η πασχαλινή ιστορία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, κι αντιδράσαμε (κι αντιδρούμε) όχι με διάθεση κομματική αλλά ως άνθρωποι που δεν επιθυμούν να γίνουν μάρτυρες άλλης σταυρικής θυσίας.

Τούτες τις μέρες το Πάσχα ξαναζεί για πολλοστή φορά στις γαίες που δέχτηκαν να το αγκαλιάσουν. Η Κύπρος, αφού σταυρώθηκε, μάτωσε, φόρεσε αγκάθια στο κεφάλι και θάφτηκε πίσω από το μεγάλο βράχο των politically correct κινήσεων, κατόρθωσε να αναστηθεί. Κι αφού αναστήθηκε, οι άνθρωποι που την είχαν σταυρώσει ή εκείνοι που αλαζονικά επέβλεπαν την σταύρωση, σπεύδουν να δυναμιτίσουν την ανάσταση και να την εκμεταλλευτούν.

Δεν ξέρω αν οι Κύπριοι αποδεχτούν ή όχι το σχέδιο του Γενικού Γραμματέα του Ο.Η.Ε., δεν γνωρίζω εάν ένα «ναι» ή ένα «όχι» θα μπορέσει να αποδώσει δικαιοσύνη. Μάλλον δε θα το κάνει, ώστε όχι τυχαία το δίλημμα του Κυπριακού λαού συμπίπτει με μια εποχή πασχαλινή. Αυτό που πιστεύω κι ελπίζω είναι ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Πιστεύω κι ελπίζω ότι οι Κύπριοι με κάποιο τρόπο που δεν μπορώ να γνωρίζω, θα βιώσουν τελικά την ανάσταση που αξίζουν. Τους τη χρωστάει ο Θεός και πέρα από σχέδια και μεγάλα συμφέροντα, περιμένω να τη δω, γιατί στο κάτω-κάτω Μεγάλη Εβδομάδα δεν υφίσταται χωρίς Ανάσταση. Δεν νομίζω ότι η Κύπρος θα αποτελέσει την εξαίρεση σ' αυτόν τον κανόνα. Η ανάσταση είναι κοντά, όσο κι αν προσπαθήσουν οι ανόητοι απόγονοι των σταυρωτών να την δυναμιτίσουν.