η φωνή σου

η στήλη μας

   
Μετανάστης
Αδέσμευτο περιοδικό στο διαδίκτυο

Εκδίδεται από επιτροπή

metanastis@metanastis.com
 


Κι εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις την αδιαφορία σου 
 

ΕΠΕΨ
Επιστολική Ψήφος

Λογοτεχνία της διασποράς  ΕΕΛΣΠΗ

Ελληνική Γλώσσα 

Οργανισμός 
 διεθνοποίησης
 Ελληνικής Γλώσσας
ΟΔΕΓ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ελληνική Μουσική

Τέχνη & Πολιτισμός

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΜΑΥΡΑ-ΚΟΚΚΙΝΑ 

Ποίηση

Ενδιαφέροντες
Κόμβοι

Επιστολές

Αρχείο

 Ελληνικό Θέατρο
Βούπερταλ
Griechisches Theater
Wuppertal

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

 

Ο θάνατος ξαναθερίζει στην άσφαλτο!
(Επανάληψη δράματος στο Ασπρονέρι)
Γράφει ο Πολίτης, Βάιος Φασούλας, 28.09.2004

Αφιερώματα από τους ποιητές: Ασπασία Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Ζαχαρόπουλος

Δε θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε κάτι απ' όσα γράφαμε στις 14.04.2003. Μάλιστα όταν πρόκειται για μια επανάληψη δράματος. όπως αυτή στο Ασπρονέρι, χτες, στις 27.09.2004. Επαναφέρουμε λοιπόν το θλιβερό σχόλιό μας και καταθέτουμε τον πόνο ψυχής στις Τρικαλινές οικογένειες απ΄ όπου κατάγεται και ο γράφοντας. Γράφαμε λοιπόν:

«Μετά την τραγωδία στον Αλιάκμονα με το «δολοφόνο» λεωφορείο και τα 15 θύματα στις 22.02.2003, μια άλλη τραγωδία εξελίχθηκε χτες, 13.04.2003 στο 386ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης, στα Τέμπη. Ένα άλλο λεωφορείο έδωσε στην άσφαλτο 21 νεκρά παιδιά, μαθητές, και πάνω από 30 τραυματίες σφραγίζοντας έτσι με τα μαύρα του πολλά σπίτια ο χάρος της ασφάλτου.

Ξενυχτίσαμε γι' αυτά τα παιδάκια απόψε (και απόψε) και νοερά βρεθήκαμε κοντά στις οικογένειές τους. Στιγμές οδυνηρές και πόνου, που δεν εκφράζονται με λόγια, ζει σήμερα και ο απανταχού ελληνισμός και απ' αυτή τη θέση στέλνουμε την απεριόριστη συμπάθιά μας, τα θερμά συλλυπητήρια και καλό κουράγιο στις οικογένειες των αδικοχαμένων θυμάτων.

«Ο θάνατος πλέον στην πατρίδα μας από τροχαία, πρωτοστατεί και μας έγινε πολύ γνωστός τόσο που ακούμε για μια τραγωδία και λέμε μακριά από τα σπίτια μας και φτύνουμε στα κόρφια μας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτές οι επιδράσεις για τους απλούς ανθρώπους είναι πολύ περιορισμένες και το οποιοδήποτε δράμα συνανθρώπων μας μάς πονά αλλά και μας ενοχλεί, μας προβληματίζει και μας τρομάζει»

Αυτά γράφαμε στις 22.02.2003 και τα επαναλάβαμε και με το τροχαίο δυστύχημα της 13ης Απρίλη του 2003 στα Τέμπη και το βαρύ πένθος που σκέπασε την Ημαθία, επισημαίνοντας πως οι δολοφόνοι που εμπλέκονται είναι, δυστυχώς, πολλοί. Πρώτοι έρχονται οι οδηγοί και ακολουθεί ο κρατικός μηχανισμός. Πάντα, σε περιπτώσεις όπως κι αυτή στο Ασπρονέρι, τα πρώτα που ακούσαμε ήταν η ενεργοποίηση της κρατική μηχανής! κάτι που στην Ευρώπη δεν γίνεται διότι θεωρείται αυτονόητο. Για την Ελλάδα, που ζει καμιά εκατοστή χρόνια πίσω και μας την παρουσιάζουν «ισχυρή» και με «πρόοδο», η άμεση παρουσίαση των διάφορων υπηρεσιών, όπως τροχαία και σωστικά συνεργεία,(δεν αμφισβητούμε τις προσπάθειες των σωστικών συνεργείων) αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί και διάφοροι διοικητές, αρχίζουν τις μεγαλόστομες δηλώσεις, κάποιων βραχνιάζει και η φωνή, κάποιων άλλων πέφτουν και κροκοδειλίσια δάκρυα, αλλά το έγκλημα στην άσφαλτο συνεχίζεται. Αυτό έγινε και τώρα: προβολή στα αυτονόητα λες και οι Έλληνες Πολίτες είναι αλλήθωροι. Έλεος!

Δεν θα αναφερθούμε στα αίτια του εν λόγω δυστυχήματος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα επισημάνουμε μόνο τρία πράγματα: τα λεωφορεία, τα φορτηγά-νταλίκες, είτε Δ.Χ. είτε Ι. Χ. που αποτελούν δημόσιο κίνδυνο και την τροχαία. Ένα μόνο παράδειγμα: Οι οδηγοί των λεωφορείων στα δρομολόγια χρησιμοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα σαλιαρίζοντας, ενώ οδηγούν!! Κατά καιρούς έχουμε ζήσει τέτοιες εγκληματικές καταστάσεις, μάλιστα σε λεωφορεία υπεραστικά που θεωρούν τους επιβάτες σαν πρόβατα που πάνε για σφαγή. Εδώ μπαίνει αυτομάτως ο παράγοντας, τροχαία!

Οδηγοί φορτηγών-νταλίκες: Σε ό,τι αφορά τα φορτία και την ασφάλειά τους θα μπορούσαμε να γράφουμε μέρες. Δεν υπάρχει ένας οδηγός επιβατικού αυτοκινήτου που να μην κάνει την προσευχή του όταν συναντιέται με μια νταλίκα ή όταν προσπερνάει. Είναι άραγε τυχαίο να υπάρχει τέτοιος τρόμος; Στην ηπειρωτική Ελλάδα και στην επαρχία αυτός ο τρόμος κυριαρχεί ιδιαίτερα, όταν φορτωμένα φορτηγά πορεύονται σαν ανάπηρα. Κι εδώ ο παράγοντας τροχαία είναι ανύπαρκτος.

Τροχαία: εδώ θέλει μεγάλη κουβέντα. Δεν υποτιμούμε το έργο τους και στις φιλότιμες προσπάθειες των περισσοτέρων, αλλά αυτό δε φτάνει. Η τροχαία, που όφειλε η παρουσία της να είναι πυκνή και από κάθε άποψη αυστηρή, δεν είναι. Παράδειγμα οι έλεγχοι στη Γερμανία δίνουν και παίρνουν όλο το 24ωρο. Καμιά φορά κουράζουν αλλά υπάρχει η κατανόηση των Πολιτών-οδηγών. Στην Ελλάδα η τροχαία έχει επιδοθεί σε πρόστιμα παρκαρισμάτων (κι αυτό μεν απαραίτητο) αλλά η παρουσίαση στο εθνικό δίκτυο δεν είναι η καλλίτερη και στην επαρχία ανύπαρκτη.

Από κει και μετά να βγαίνει η πολιτεία και να αυτοπαρουσιάζεται με τους μηχανισμούς της είναι γελοίο ή αστείο αλλά και προκλητικό, όσο τα θύματα στην άσφαλτο εξακολουθούν όχι να περιορίζονται αλλά να αυξάνονται. Η παρουσία του δολοφόνου της ασφάλτου στο Ασπρονέρι αποτελεί μια από κάθε άποψη εγκληματική επιβεβαίωση. Ένα κεφαλοχώρι χάνεται κάθε χρόνο. Κι αυτό λέγεται έ γ κ λ η μ α και βαραίνει πρώτα τις μεγαλόστομες κυβερνήσεις και μετά τους άλλους (τροχαία, οδηγούς κλπ). Την να τον κάνει η χαροκαμένη μάνα τον παρηγορητικό λόγο οποιουδήποτε όπως και την αυριανή αργία των σχολείων στη μνήμη των επτά δεκαεφτάχρονων μαθητών;

Κλείνοντας το σχόλιό μας, στη μνήμη των παιδιών μας, ας μας επιτραπεί να παραθέσουμε δυο αφιερώσεις εκλεκτών ποιητών:

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ω παιδάκια μου καημένα / αθώες μου ψυχές,
σας είχε η μοίρα στα γραμμένα / και οι δικές σας φύγανε ζωές.

Ποια αχτίδα του ήλιου / τώρα θα σας φθάσει,
η μάνα που θρηνεί / καντήλι στο εικονοστάσι.

Το τελευταίο τραγούδι / θα είναι για σας,
και μοιρολόγι θα ανατείλει / στα πέτρινα τα χείλη.

Και η ζωή θα 'ναι χωρίς χάρη / της μάνας νεκρή αγκαλιά,
τ' ουρανού χρυσό λυχνάρι / και ένα δάκρυ στην καρδιά.

Πέτρινος θα είναι ο τάφος / με αληθινό Σταυρό,
και καντήλι θα αργοσβήνει / μες στο δικός σας τον ανθό.

Ήταν λουλούδι η άνοιξη / δεν πρόλαβε να 'ρθει,
και ο χειμώνας την επήρε / εχάθη από τη γη.

Αθήνα 27.09.2004, Ασπασία Παπακωνσταντίνου, aspapapakon@yahoo.gr

* * *

Θρήνος!

Δευτέρα 27/9/04

Σήμερα μαύρος ο ουρανός, μια μαύρη μέρα είναι.

Σήμερα εφτά παιδάκια χάθηκαν, βάφτηκε η γη με αίμα.

Για εκδρομή ξεκίνησαν, για την παραολυμπιάδα

Να παν, να δουν, να συμπαρασταθούν, και να γυρίσουν πίσω.

Μα ο χάρος τα δίχτυα του έστηνε, στη στροφή στο «Ασπρονέρι»

Εκεί που ο κόσμος προσκυνά και πίνει τ' αγιονέρι.

Εκεί έσυρε τη σπάθα του, κι αυλάκια το αίμα χάμω

Εφτά φορές, εφτά άδολες ψυχές. Χίλιες κραυγές! Μανούλα!

Και τα αυλάκια κύλησαν και έφτασαν ως τη θάλασσα

και απλώθηκαν σε κύκλους

για να θυμίζουν τον προορισμό

για να μας λεν πού πήγαιναν και δε γύρισαν πίσω.

Τιμή σε όσους άδικα χάθηκαν.
Τιμή στους τραυματίες.
Κι ευχή να μην θρηνήσουμε ξανά.

Με σεβασμό

Δημήτρης Ζαχαρόπουλος, γιος Κωνσταντίνος.

Ε.Ε.- Γερμανία, Σεπτέμβρης 28 2004

www.fasoulas.de
vaios@fasoulas.de

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το μέλλον
George Orwell

 

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
 

 

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)