Έχουμε καταθέσει τις απόψεις μας σε ό,τι αφορά την «επίλυση» του Κυπριακού προβλήματος και το «σχέδιο Ανάν» και ανεπιφυλάκτως ταχτήκαμε υπέρ στις δίκαιες αξιώσεις του Κυπριακού λαού και ενάντια στο «σχέδιο» των ονάγρων. Δυστυχώς, σε κάθε περίπτωση το Κυπριακό θα «λυθεί» όπως οι άγριοι του αιώνα μας προστάζουν. Τουλάχιστον οφείλουμε να πούμε ένα Ο Χ Ι για να δείξουμε και την εθνική μας αξιοπρέπεια και ότι είμαστε άξιοι απόγονοι των προγόνων μας. Αυτό έχουμε να πούμε προς κάθε κατεύθυνση. Έλληνες ας ξυπνήσουμε επί τέλους, ας ξεχωρίσουμε από τον κόσμο των δολοφονικών παραμυθιών και ας κοιτάξουμε δίπλα μας, βλέπουμε τη σκιά μας; Επειδή δεν έχουμε κάτι το νέο να προσθέσουμε, για σήμερα επιλέξαμε ένα παλιό σχόλιο δημοσιευμένο στο Τρικαλινό ημερήσιο Τύπο και το παραθέτουμε ατόφιο. Γράφαμε λοιπόν στις 26.07.1998 το παρακάτω σχόλιο υπό τον τίτλο:

«Αμερικανικές και νατοϊκές θερμοκρασίες - Μια ιστορία του αιώνα»
Καλά θα κάνουν οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, οι βουλευτές, οι υπουργοί, όλοι οι αξιωματούχοι και διοικητές της κρατικής μηχανής να κουρέψουν τις άδειές τους και να βρίσκονται κοντά στις υπηρεσίες τους. Τόσο οι μαινόμενες φωτιές που έχουν κάψει και φαλακροποιήσει την Ελλάδα όσο κι οι εξωτερικές φωτιές, που δεχόμαστε ακατάπαυστα, επιβεβαιώνουν την πονοκεφαλιά μας και τις ανησυχίες μας. Και οι έξω φωτιές δεν καίνε μόνο δάση που δημιουργούν οικόπεδα αλλά που αφαιρούν-αρπάζουν κυριαρχικά δικαιώματα και σπιλώνουν την ειρήνη. Την ειρήνη που τόσο οι «ειρηνευτές» «φίλοι»μας αμερικανοί όσο και οι δούλοι τους οι Τούρκοι προσπαθούν να την επιβάλλουν στην περιοχή με την «διεθνοποίηση» και αναγνώριση της Κυπριακής κατοχής και του ψευδοκράτους του Ντεκτάς. Με τις ορέξεις και προπαρασκευαστικές τους ενέργειες για έναν ίσως δεύτερο Αττίλα αμερικανικής κατασκευής που θα τον θέσουν σε λειτουργία για καινούριες αρπαγές και λεηλασίες στα νησιά του Αιγαίου και βεβαίως με το «μετάνιωμά» τους που μας δώρισαν την Κρήτη και ποιος ξέρει ίσως οι άνθρωποι να θέλουν να την πάρουν πίσω. Φαίνεται ότι η φέτα που τους λείπει απ'το μισοφέγγαρο δεν έπαψε να τους ερεθίζει και να τους θυμίζει τη χαμένη τους Οθωμανική αυτοκρατορία και οι τάσεις τους για την επαναφορά της και το γέμισμα του φεγγαριού τους, που τόσο το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου όσο και ο λίγο μετά Βαλκανικός με αποκορύφωμα την καταστροφή της Σμύρνης τους εμπόδισε, επιβεβαιώνει τις από καιρό αποναρκωμένες διαθέσεις τους αρχίζοντας την εφαρμογή της με φανερή την αμερικάνικη συνεργασία σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.

Αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια μικρή παρένθεση ένεκα ότι ο στρατοκρατικός φασισμός με την ολοσχερή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απ' τη μια στην Τουρκία και την απαράμιλλη συμμετοχή και συμπαράσταση των αμερικανών απ' την άλλη, μας δείχνει και μια άλλη διάσταση που λέγεται συμμετοχή και των ευρωπαίων-κρατών στο πονηρό παιχνίδι. Στην προσπάθειά της η Ελλάδα να προσεγγίσει τα μεγάλα οράματα που προσφέρει η Ε.Ε, (εδώ που τα λέμε δεν φανταζόμαστε ότι θα προκύψουν τίποτε μεγάλα και αξιοζήλευτα οράματα όσο η ανεργία απ' τη μια και με τους πιστούς συμμάχους το φασισμό και το ρατσισμό απ' την άλλη δε λυθούν) άφησε πολλά εθνικά μας ζητήματα πίσω υπολογίζοντας στη βοήθεια των αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Και για να μην κουράζουμε τα πράγματα μιλούν πια από μόνα τους. Επιτέλους με μια καθυστέρηση δεκαετιών έλαμψε η αγανάκτηση των αμερικανών που όλο κορυφώνεται απ' την ελληνική πολιτεία με πρώτο τον Έλληνα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπου είχε σαν αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί για μια άλλη φορά η σοφή παροιμία που λέει ότι «όλα τα γουρούνια έχουν το ίδιο σούρλο». Τι Αμερικάνικα τι Τούρκικα. Εκεί που ξεχωρίζουν είναι ο διαφορετικός τους «πολιτισμός» και ο όγκος της υπεροχή τους και η επί πλέον για μας αναμενόμενη σκλήρυνση των «φίλων» μας αμερικανών που δεν έχει καμιά διαφορά από έναν καθαρό εκβιασμό να δεχτούμε ότι ακριβώς δεν μπορούμε κι ούτε θέλουμε.

Πιστεύουμε πως οι θέσεις της ελληνικής πολιτείας όπως αυτές εκφράζονται τις τελευταίες μέρες είναι σωστές και επί πλέον δείχνουν ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Θεωρούμε ότι αυτή η αντίδραση που πρέπει να συνεχιστεί ως το τέλος, είναι η μόνη και τελευταία ευκαιρία που οι έλληνες πρέπει να την εκμεταλλευτούν έτσι που να καθαρίσει ο ουρανός και της Ελλάδας και της Κύπρου. Ίσως δώσουμε την ευκαιρία στα αμερικανάκια να καταλάβουν ότι όχι μόνο προσβάλουν τη διεθνή κοινότητα με τις ποικιλόμορφες αδυναμίες τους, αλλά καταχαρακώνουν και το δικό τους εξασθενισμένο κύρος -αν έχουν μια στάλα- το οποίο διοχετεύουν στη διεθνή αγορά με τη δύναμή τους.

Επί τη ευκαιρία ας μου επιτραπεί να επικαλεστώ δυο αποσπάσματα απ' το: «Η Ελλάδα στον αιώνα μας» και να τα αφιερώσω στην 24χρονη δημοκρατία μας, στο μαρτυρικό λαό της Κύπρου και βεβαίως σε όλους εκείνους που τους ενδιαφέρει αυτή η ιστορία του αιώνα.

«Καλύτερα, μας έλεγε, / να 'μαστε πεθαμένοι / παρά να ζούμε άψυχοι / δούλοι, ταπεινωμένοι
Μια λευτεριά μας άφησε / ζυμάρ' απ' την καρδιά μας /βγαλμένη και δεν έσβησε / απ' τα ιδανικά μας
Κι από το αίμα τ' αχνιστό / τα κόκαλα, τις στάχτες / σύνθημα σκώσαμε ορθό / της λευτεριάς τις δάφνες
Μέσα στα χρόνια τα παλιά / κείνα του Εικοσιένα / όλοι με μια παλικαριά / μ' απόφαση, με αίμα
Καπεταναίοι άδραξαν / και την εκάναν Έπος / στα χέρια τους τη σήκωσαν / και τη βαφτίσαν Έθνος
Σαν ήλιος φεγγοβόλησε / πετώντας τα δεσμά της / και τα σκοτάδια φώτισε / φορώντας τα χρυσά της
Και διακήρυξαν πιστοί / πλατιά τη σύστασή της / κείνη την ίδια τη στιγμή / χλόμιασαν οι εχθροί της
Πώς φώναζαν και έκρουαν / οι γίγαντες εκείνοι!/ Για του Χριστού και τρόμαζαν / οι άπιστοι οι σκύλοι
Και πάλι ξαναφώναζαν / με πόνους, μαρτυρία / και λάβαρό της σήκωσαν / την Πίστη την Αγία
Τα καριοφίλια βλόγησαν / κάμποσοι δεσποτάδες / και τα χαντζάρια τράβηξαν / πρόγκιξαν οι αγάδες
Και της πατρίδας, έλεγαν / και τρέχαν με μανία / δάκρυα καυτά και έκρουζαν / για την Ελευθερία!
Πάνω ο ήλιος άστραφτε / φλόγιζε καριοφίλια / και η Ελλάδα πλάτυνε / στα λεύτερα τα στήθια
Και το ξεσήκωμα αυτό / που άστραψε ως πέρα / Σήκωσ' απάνω το λαό / και φώναζε, «Αέρα»!
Δεν άρεσε τόσο πολύ / σ' εχθρούς και σε συμμάχους / και απομέναν σκεφτικοί / απ' των Ρωμιών τους άθλους
Γαβγίζανε κι αφρίζανε / βρυχιόνταν και ξεσκίζαν / μαύρες παγίδες στήνανε / και σιγοψιθυρίζαν
Όχου τι να πρωτοθυμηθώ / τι να καταδικάσω; / Τι να πρωτοσυλλογιστώ / τι να πρωτοθαυμάσω;
Α, και κάμποσοι Έλληνες / δεν ήταν αγγελούδια / εμπέρδευαν τις έννοιες / πρόδιναν τα λουλούδια
Πού και πού ακουγότανε / έξυπνοι και μαστόροι / συμφεροντολόγοι, λέγανε, / του έθνους οι εμπόροι»
«Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» / ουρλιάζανε σαν λύκοι / των λύκων των πραγματικών /τους πάγωνε η φρίκη
Πάνω στην Κύπρο όρμησαν / στην όμορφή μας νύφη / και στη φωτιά την έριξαν / τα πιο φριχτώδη χτήνη
Τη σκίσαν, τη ματώσανε / κι άνοιξαν την καρδιά της / και στα σκυλιά τη ρίξανε / και τρώνε τα παιδιά της
Φωτιά πλατιά και άναψε / μπουρού ήταν οι Τούρκοι, / κι έναν Αττίλα στείλανε / άτιμο οι πανούργοι
Και νάτος, ήρθε με φωτιές / να βάλει πειθαρχία / μαζί με τους σοβινιστές, / κι η χούντα, η αμαρτία
Και έγινε μια εισβολή / και μία εκστρατεία / και έμεινες πια ορφανή / μόνη στη δυστυχία
Μια δυστυχία αφόρητη / πιότερο για την Κύπρο / τη σύρανε αιμόφυρτη / σε ακανθώδη κήπο
Μάνες πολλές χηρέψανε / βλαστάρια νιοι χαθήκαν / παιδάκια ορφανέψανε / τα σπίτια τους καήκαν
Δύσκολες πέρασαν χρονιές / μέσα απ' την αμαρτία / μάρτυρες βγάλανε στρατιές / κόκαλα και λατρεία
Μέχρι που ήρθε μια αυγή / πεθαίν' η προδοσία / σαν γύπες πια οι χουντικοί / αφήσανε τη λεία
Και άστραψε της λευτεριάς / το λάβαρο και σκώθη / και το σκοτάδι της σκλαβιάς /με βια εθανατώθη
Μόνο που η Κύπρος έμεινε / μονάχη και ορφανή / και καρτερεί, Ελλάδα μας, / να έβρει ξανά ψυχή»

(Γερμανία Ιούλης 26 1998)