ΓΡΑΠΤΟ ΤΗΣ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2004, ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2004

Ούτε οι σοβαροί διεθνολόγοι που έχουν εντρυφήσει στο σχέδιο -δεν μιλώ για τους επί συμβάσει γυρολόγους υπερασπιστές- ούτε οι επιστήμες περί το διεθνές δίκαιο και τις στρατηγικές μελέτες καθώς και τη γεωπολιτική, αρκούν για μια υψηλών προδιαγραφών επεξεργασμένη πολιτική παιδεία απόρριψης. Ναι μεν δεν κινούνται στη σφαίρα της καρδιάς αλλά κυρίως στο μυαλό, όμως δεν καλύπτουν -δεν είναι άλλωστε μέρος του γνωστικού τους αντικειμένου- επαρκώς το πολιτικό οραματικό πεδίο. Είναι πολύ λυπηρό που όλα αυτά τα χρόνια δεν αναπτύχθηκε μια άξια λόγου πολιτική παιδεία. Μπορούσε μέχρι να δημιουργήσει διπλωματική ορχήστρα. Οι σοβαρές χώρες το κάνουν. Είναι αυτή που είναι η Τουρκία, όμως είναι σοβαρή χώρα. Δεν είναι μόνο τα Μέσα οργανικό μέρος της ορχήστρας ούτε μόνο κάποιοι πρυτάνεις. Όσοι έχουν λίγο ιδέα από πολιτική, καταλαβαίνουν εύκολα ότι και φίλοι των τελευταίων, όπως ο Ραούφ, κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά. Ο ένας στο αμφιθέατρο, ο άλλος στο θέατρο του όχι.'Αντε έστω αναβολή. Αρνητισμός μετά παζαριού, made in turkey.

Πρώτον δεν υπάρχει λόγος το «ναι» στα κατεχόμενα να ανεβεί ψηλά. Να αποδειχθεί δηλαδή το ούτως ή άλλως ετεροβαρές -πέραν των άλλων- και διαμέσου της ετυμηγορίας. Γι αυτό απαιτείται η πρόληψη, επί το λαϊκότερο, η περιποίησή του, το φτιάξιμο. «Ναι» μεν αλλά με μέτρο. Δεύτερον, υπάρχει επίσης ένας ακόμη λόγος. Η τουρκική σημειωτική, και όχι μόνο αυτή, αλλά και άλλες που ξέρουν να χτίζουν πολιτικές, και επίσης και αρκετοί ημεδαποί ήρωες του Λεμπέση, που έγραφα σε προηγούμενα κείμενα -δεν πιστεύω κάτι άλλο, αν συνέβαινε θα το έλεγα- λίγο απέχουν από το να αρχίσουν να συγκρίνουν αν δεν άρχισαν ένα πασά και δικτατορίσκο με έναν εκλεγμένο Πρόεδρο μιας ιστορικής, έστω και αν είναι μικρή χώρα, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία που, πέραν των άλλων, συνέβαλε στην επιβεβαίωση της αντοχής και συνοχής του εθνικού της συμβουλίου στην Ελβετία, όπως επίσης συνέβαλαν και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μαζί με όλα τα μέλη του.

Υπάρχει όμως και τρίτο. Η σημερινή «εναλλακτική» πρόταση Ντεκτάς για την ανάγκη αναβολής των Δημοψηφισμάτων, με τη προσχηματική δικαιολογία ότι πρέπει να διαβάσουν προσεκτικά τις χιλιάδες σελίδες στο σχεδίου ενώ στην πραγματικότητα οι χιλιάδες που ενοχλούν είναι άλλες. Τέτοιο πράγμα μυρίζει. Ο λόγος για τις εκατοντάδες χιλιάδες των Ελληνοκυπρίων και το σαφές σαφέστατο όχι τους. Δεν ξέρω αν λάβουν μέρος άλλοι και ποιοι στο παιχνίδι αυτό. Ξέρω όμως ότι πέραν του άνευ προηγουμένου εξευτελισμού εμπνευστών και σχεδιαστών, και πέραν του ότι θα τους πάρει πλέον ο κόσμος στο ψιλό, θα πρόκειται για μια πρώτη μεγάλη ηθική κυρίως και πολιτική νίκη της αλήθειας και των ιστορικών δικαίων της Μεγαλονήσου, απέναντι στα όποιας προέλευσης μπαταξιλίκια. Είτε είναι τουρκικής προέλευσης είτε δυτικής είτε άλλης. Οποιασδήποτε.

Από την άλλη, το κάψιμο του χαρτιού της αναβολής, στο φτερό, αποτελεί μέρος της ίδιας αλήθειας. Δεν μπήκε άλλωστε ως έτυχε ο τίτλος: «Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου». Ποσώς ενδιαφέρει πως σχολιάζουν τη θέση αυτή οι δυνάμεις του δόγματος «στο πλάι της Κύπρου», όπως είναι οι εξ Αθηνών, ευρισκόμενοι καθοδόν προς τη Λευκωσία. Έχω να πω ένα πράγμα. Δεν τους τιμά η στάση τους. Ούτε τους μεν ούτε τους δε. Ούτε το πρώτο κύμα το σημερινό ούτε το δεύτερο το αυριανό. Αυτό που κάνουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ούτε θεσμικό είναι ούτε και πολιτικό. Ιδίως όταν είναι γνωστό τι πρεσβεύουν. Με δυο λέξεις είναι ανήθικο, μετά μεγάλου θράσους. Να το πω αλλιώς. Η Κύπρος δεν είναι πλέον θήραμα. Υπήρξε ζαρκάδι στο δόκανο από τριακονταετίας, που κλαίει ακόμη. Τραυματισμένο άλογο ναι. Περικαλλές νησί της Αφροδίτης επίσης ναι. Λαγός όμως διαθέσιμος σε λαγωνικά, όχι. Πόσο μάλλον όταν είναι κουτοπόνηρα. Τότε δυο όχι.

Πως να πω το ίδιο για την Παπαρήγα. Την τιμά η θέση της. Όπως επίσης η φράση: «το χαντακώσατε» του Χαρίλαου Φλωράκη προς τα Μέσα, όταν ρωτήθηκε από τα τελευταία, για το Κυπριακό. Όπως τιμά τους Κυπρίους η στάση τους. Από τον Ιακώβου μέχρι το Χριστόφια που μπορεί να θυμίσει το Α.Κ.Ε.Λ. του μακαρίτη Εζεκία Παπαϊωάννου. Ενός ανθρώπου που μαζί με δεκάδες ακόμη Κυπρίους έλαβε μέρος ως μέλος της διεθνούς ταξιαρχίας πολεμώντας στο πλευρό των Ισπανών Δημοκρατών. Δεκαπέντε έζησαν από πρώτο χέρι το «πεθαίνοντας στη Μαδρίτη» τα χρόνια 1936-1939. Γιατί τα αναφέρω. Μπορεί ο Φρανκισμός να κέρδισε τότε όμως στο νέο πόλεμο, τον πόλεμο χαμηλής έντασης, όπως λέγεται, οι Κύπριοι Δημοκράτες θα νικήσουν. Ο Κεμαλισμός, απέναντι στον οποίο ο προηγούμενος ομόλογός του ωχριά, non passaran. Τα λέω αυτά, γιατί υπάρχει και αυτή η διάσταση του ζητήματος. Η Δημοκρατική.

Από την άλλη όμως δεν είναι μόνο το ζήτημα της πλειοψηφίας του «όχι». Το «όχι» σαν αμυντική στάση. Εκείνο που χρειάζεται πρώτα είναι ο εμπλουτισμός της πολιτικής. Η όλη διανοητική μας προσπάθεια των ετών αυτών, μια σημειωτική προς αναπτυξιακά θαύματα, όπως το Ιρλανδικό, αυτό ακριβώς προσδοκά: Το «όχι» οφείλει να είναι δυο πράγματα μαζί. Πρώτον, «όχι» γιατί αυτό και αυτό, το δείνα κλπ. Για το παρελθόν. Δεύτερον για το παρόν και το μέλλον. Το προϊόν των συλλογικών θυσιών όσο φαντασιώσεων, γνωστό ως Κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη δεν επιτρέπει σε κανέναν να το απαρνηθεί. Πέραν όλων των άλλων μόνο ως ειρηνικό και πολιτικό όπλο, ισοδυναμεί ίσαμε ένα ολόκληρο στρατό.

{*} Το κομμάτι αυτό αποτελεί επί μέρους τμήμα του κειμένου: «Η Κύπρος δεν είναι πλέον θήραμα». Γράφτηκε την ίδια ώρα που πρότεινε την αναβολή ο Ντεκτάς, τη Δευτέρα 5 Απριλίου, και δημοσιεύεται την ίδια ημέρα και την επομένη σε πλειάδα κόμβων. {myserres.gr 5-4-04, istoselides.gr 6-4-04, pathfinder.gr 7-4-04, gothess.gr, evros1.gr metanastis.com, κλπ. }. Ένας από τους σκοπούς του συγγραφέα ήταν να κάψει το χαρτί της αναβολής, από οπουδήποτε και αν προερχόταν πλευρά στη συνέχεια και χωρίς εξαιρέσεις. Είτε αφορούν κόμματα είτε οργανισμούς. Η Χθεσινή απόφαση του Α.Κ.Ε.Λ. έχει δυο σκέλη. Το ένα της αναβολής απαντάται ακριβώς από το εν λόγω προ ημερών κείμενο. Το άλλο, του όχι είναι ευπρόσδεκτο. Και όπως σημειώνει στο νέο του κείμενο, με τίτλο ανωφελές συμβούλιο αρχηγών: «ανάγκα γαρ και γραμματείς πείθονται». Το σωστό ήταν ένα ξεκάθαρο όχι. Όπως προτιμούν οι πολίτες στην μεγάλη τους πλειοψηφία.