Χρειάστηκαν είκοσι χρόνια μελετών, αναλύσεων και γραπτών όσο πολιτικού αγώνα σε όλα τα θεσμικά επίπεδα της χώρας, προτού φτάσω στο σημερινό επίπεδο. Αφού γνωρίσω σε βάθος και επεξεργαστώ το ζήτημα της Θράκης να μπορέσω να το αφηγηθώ. Εννοώ με όρους φυσικά, πολιτικής λογικής. Από τη μυθιστορία των Ομηρικών επών και τους κλασσικούς χρόνους ως τους Ρωμανικούς και τους Οθωμανικούς χρόνους, και από την περίοδο της Θρακικής απελευθέρωσης έως σήμερα.

Έπρεπε να περάσει τόσος καιρός ώστε διαμέσου και πάλι της Θράκης να φτάσω στο τι οφείλει η πολιτική. Να αποτελεί εξιστόρηση της λογικής παρά εκλογίκευση της ιστορίας. Με άλλα λόγια, η ιστοριογραφία που χαρακτηρίζει την παραδοσιακή οπτική όσο και την κάθε γραπτή εκδοχή της, να αναγκαστεί να δώσει τη θέση της στην κλασσική όσο όμως και επίκαιρη ιστοριολογία. Να απαντηθεί τόσο το γιατί έγιναν όσα έγιναν όσο κυρίως το τι πρέπει να γίνει ώστε να μην ξαναγίνουν.

Εξομολογούμαι ότι καθ όλη τη διάρκεια αυτού του διαστήματος δεν έπαψαν ποτέ να συνυπάρχουν μέσα στην ψυχή μου δυο αντίθετα και αντικρουόμενα αισθήματα. Δυο καταστάσεις που αντιμάχονται η μια την άλλη. Όσο με χαροποιεί που γνωρίζω τη Θράκη καλύτερα από κάθε άλλον, εντός ή εκτός της, τόσο με τρομοκρατεί η τυχόν διάψευση κάθε φορά όταν περιμένω τα αποτελέσματα από εκτιμήσεις, προτάσεις ή προβλέψεις που κάνω για κάποιο της ζήτημα. Ακόμη και για το πιο μικρό.

Η απόφαση να βγει όλη η διανοητική και πολιτική αυτή εργασία σε ενιαίο τόμο δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι λείπει κάτι ανάλογο από το χώρο της ηλεκτρονικής Δημοκρατίας. Όπως άλλωστε λείπει από τους συμβατικούς χώρους. Πολιτικούς, κομματικούς, ακόμη και πνευματικούς. Πέραν της εικοστής επετείου έχει να κάνει με την αξιοποίηση του βήματος που δίνουν φιλικοί περιφερειακοί και ομογενειακοί κόμβοι όσο αφιερώματα αντίστοιχων φύλλων εφημερίδων ώστε οι ανά τον κόσμο συμπατριώτες Θράκες αλλά και άλλοι Έλληνες πολίτες να λάβουν γνώση όσα αποφεύγουν αν δεν λογοκρίνουν, τα αθηναϊκά μέσα μετά των εκ της πολιτικής συμπαρομαρτούντων τους και γι αυτό ρυμουλκούμενων.

Πρόκειται για ένα ακόμη διαρκές ηλεκτρονικό βιβλίο στο οποίο θα προστίθεται κάθε φορά που θα υπάρχει καινούργια δουλειά. Κατά καιρούς ασχολήθηκα, μίλησα και έγραψα για πολλές, πάρα πολλές Εγνατίες. Οδικές, σιδηροδρομικές, ενεργειακές, γαστρονομικές, οινικές, ακαδημαϊκές. Επίσης αριστοκρατικές, νουμερικές. Όμως η σημερινή έκδοση είναι ένα διαφορετικό είδος Εγνατίας. Αποτελεί πολιτική και ηθική Εγνατία. Είναι ο πρώτος οιωνός των Θρακών. Όπως επίσης των Μακεδόνων και των Ηπειρωτών αν όχι όλων των Ελλήνων. Αυτός που μπορεί να αναδειχθεί σε άριστο.

Ο τόμος περιλαμβάνει τρία μέρη. Το πρώτο αφορά την οκταετή περίοδο, από το παρθενικό κείμενο «Θράκη: ιστορία, μνήμες, προσδοκίες», και το 1985 έως την είσοδο στην Βουλή, στα 1993. Το δεύτερο, την επταετή πολιτική παρουσία μου στη Βουλή με συστηματική ανάδειξη του ζητήματος της Θράκης που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν την πούλησα ποτέ για το κόμμα, όπως οι άλλοι, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος, συνάδελφοι. Ακολουθεί το τρίτο μέρος. Η τελευταία πενταετία, που τη θεωρώ και την πιο σημαντική αφού, πέραν των άλλων, στοιχειοθετείται στη διάρκειά της μια νέα ιστορική όσο πολιτική και ηθική Θρακική σταθερά. Αν όσα γίνονται, γίνονται από ανάγκη, τότε η ίδια αυτή αιτία παράγει ένα δικό της πολιτικό προϊόν.

Πρόκειται για τέσσερα αντιπροσωπευτικά πρόσωπα-πρότυπα ισάριθμων, πλην όμως διαφορετικών, περιόδων όσο και μεγεθών, τα οποία αποτελούν τις στηρίξεις της σταθεράς που έλεγα, με την επίσημη ιστορική εκδοχή να βρίσκεται στον αντίποδα και ακόμη πιο πέρα. Καταρχήν, απέναντι στο μυθικό βασιλιά Ρήσο που με την παρουσία του στο πλευρό των αμυνόμενων συγγενών Τρώων, υπερασπίζεται τις αναλλοίωτες στους αιώνες αρχές και αξίες καθώς και τον άριστο οιωνό του Τρώα πρίγκιπα. Το «αμύνεσθαι περί πάτρης». Κάτι το οποίο αρκεί μόνο του ώστε να ακυρωθεί, ακόμη και αναδρομικά, η περί των βαρβάρων Θρακών, ύβρις. Δεν χρειάζεται δηλαδή καν να προσμετρηθεί η θυσία του.

Ακολουθεί ο πιο μεγάλος σοφός του κόσμου Δημόκριτος, του οποίου όταν το εν Αθήναις αιώνιο ιερατείο δεν καίει τα γραπτά κείμενα, κηλιδώνει με τον περί μωρίας αφορισμό την πόλη του και άρα τον ίδιο. Γράφω επίσης για το συμπολίτη μου Ιωάννη Βατάτζη που ενώ είναι ο πιο σημαίνων της χιλιόχρονης διαδρομής των λεγόμενων Βυζαντινών, εν τούτοις στην κατάταξη που του έκανε η ιστορία, υπολείπεται ακόμη και των ουραγών της, όπως ο Καντακουζηνός. Γράφω τέλος για τον, άγνωστο στους Θράκες συμπολίτη μου επίσης όσο και Καραγατσιανό, τον Εμμανουήλ Δουλά, του οποίου η εκλογή ως προέδρου των εθνοτήτων στη διασυμμαχική Θράκη έκρινε την τύχη της. Την προσκύρωσε στην Ελλάδα.

Το πρώτο βήμα που όφειλα να κάνω ήταν η αποκατάσταση. Τόσο για την τέταρτη περίπτωση που αφορά αποσιώπηση, όσο και για τις τρεις πρώτες που είναι και οι πιο σημαντικές, και οι οποίες συνιστούν κραυγαλέα παραχάραξη. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι το ίδιο αυτό βήμα αποτελεί νέα θεμελίωση της Θρακικής ιστορίας. Κάτι που επιτρέπει το κτίσιμο της νέας πολιτικής. Όχι όπως την κτίζουν συνήθως στην Ελλάδα. Επάνω σε μπάζα ή σκουπίδια ή να μην πω πάνω σε τι άλλο.

Αυτή τη νέα πολιτική έκανα και κάνω. Από την ανάδειξη της Κοσμοσώτειρας σε Παναγία των Θρακών το 1988, μέχρι την πολιτική γεωοικονομία και γεωοικονομική Δημοκρατία στην περιοχή και ως τον αγώνα για ανάκτηση της χαμένης όσο αμύθητης υπεραξίας τους. Η σημερινή Θράκη μπορεί και οφείλει να δώσει τη θέση της σε μια αναγεννημένη πολιτισμικά όσο και ηθικά, πολιτική Θράκη. Η οποία να εκτείνεται από τη χωροταξική, την αγροτική, τη διατροφική και τη γαστρονομική της εκδοχή ως την ακαδημαϊκή, την πολεοδομική και την αναπτυξιακή.

Όπως διαπιστώνεται από τα κείμενα, οι επεξεργασίες αφορούν ένα περιφερειακό, γνήσια -όχι νόθα- πολυπολιτισμικό, εθνικό, ευρωπαϊκό, οικουμενικό μοντέλο. Εκείνα που μπορούν να παραμείνουν ως έχουν αν δεν ενοποιηθούν, είναι τα τρία δέλτα της Θράκης. Ένα δέλτα για τον κάθε ποταμό, και ένα ακόμη, της Δαδιάς, στα οποία μεταξύ των, μοναδικών στην Ευρώπη, βασιλείων της πανίδας και χλωρίδας, κατατάσσονται τα αρπακτικά πουλιά της αρχαιότητας, οι οιωνοί. Δεν ήταν τυχαίο το έμβλημα των Αβδήρων, ο γρύπας. Όπως άλλωστε η εικόνα του κειμένου αυτού που θα μπει και στο εξώφυλλο.

Υπάρχουν τοπία που αν συγκριθούν με την ανάπτυξη των πολεοδομικών σφαγίων και σφαγείων, τότε μέχρι που προκαλούν εγκώμια στην καθυστέρηση. Όπως με τα διατηρητέα Θρακικά παράλια κάλλη, από τα Μάγγανα Ξάνθης και τον ’γιο Ιωάννη Αβδήρων έως τα Δίκελα Έβρου και έως τη μις Θρακική παραλία. Τη Σαμοθράκη των Κήπων. Τη Θράκη, που κάποιοι επιμένουν να της κολλήσουν χρυσή. Από χρυσή Θράκη να γίνουμε Θράκη με χρυσή. Είθε να είναι καλά οι συμπατριώτες μου να μπορούν να χειριστούν τόσο τον πρώτο οιωνό όσο το δεύτερο. Εκείνον του Έκτορα. Δυο επομένως είναι οι οιωνοί των Θρακών.

_____________

Εικόνα α. Προέρχεται από φωτογράφηση τμήματος γραπτού εκθέματος που βρίσκεται στο Μουσείο Αβδήρων και αφορά στην οργάνωση της αρχαίας αυτής Θρακικής πόλης κράτους. Aπεικονίζεται το έμβλημα των Αβδήρων, ο γρύπας. Ο ίδιος αυτός φύλακας του χρυσού, όσο και των δώρων του επίσης Θρακός θεού Δυονύσου δεν υπάρχει μόνο στα ιδιαιτέρως υψηλής τεχνικής όσο αισθητικής, Αβδηριτικά νομίσματα. Συναντάται και αλλού.

Δυο τέτοια πουλιά, είναι και τώρα οι οιωνοί των Θρακών. Η μόνη διαφορά είναι ότι αντί του γρύπα και αντί της μαντικής των αρχαίων οιωνών, αυτή που καλείται σήμερα να τους αναδείξει σε άριστους, δεν είναι άλλη από την πολιτική. Στα κείμενα που ακολουθούν εξηγείται τι και πως μπορεί να γίνει.

Στην υπόλοιπη, τη γεμάτη πουλιά Θράκη, αυτή η οποία εκτός από τα υπό πολύμορφη {οδική, οικοτουριστική κλπ.} ενοποίηση τρία Δέλτα της περιοχής, περιλαμβάνει τόσο την ορεινή Ροδόπη όσο τη σκάλα της τελευταίας στο Θρακικό πέλαγος, τη Βιστωνίδα, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Ποιος "εις οιωνός άριστος" έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι γνωστό παλαιόθεν. Από τους χρόνους της εισβολής στην Τροία. Απλά σήμερα παρεπιδημούν αν δεν ενδημούν στη Θρακική περίμετρο νέου τύπου εισβολές. Από τις χαμηλής έντασης εξ ανατολών έως τις εκ δυσμών. ’λλες φορές, τα εμμένοντα δυο χρυσωρυχεία, άλλες, τα μεταλλαγμένα κλπ.