Ο Schröder στην απριόρι προσπάθειά του να κατεβάσει μ΄ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, συντρίφτηκε από τις συμπληγάδες της παγκοσμιοποίησης!

Τέσσερα είναι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η επερχόμενη κυβέρνηση της 18 Σεπτεμβρίου στη Γερμανία.:

Τα τρία πρώτα προβλήματα είναι αλληλένδετα. Αν δεν δοθεί σύγχρονη λύση στο τρίτο πρόβλημα, δεν λύνονται και τ΄ άλλα δύο. Η δέουσα λύση όμως αποκλείεται να δοθεί, αφού η σύγχρονη πολιτική δεν ελέγχει πλέον καταστάσεις.

Στην προεκλογική του εκστρατεία ο πρώην καγκελάριος Helmut .Kohl είχε υποσχεθεί, ότι θα μειώσει την ανεργία κατά το ήμισυ, δηλαδή τα τέσσερα εκατομμύρια θα τα κάνει δύο. Εμείς υποστηρίξαμε τότε: ότι η «ανεργία»,-ο αριθμός των εξοστρακισμένων-, δεν θα μειωθεί αλλά τουναντίον αυτός θα αυξηθεί και όπως έγινε. Το ίδιο είχε υποσχεθεί και ο ρίψασπις Schröder στον τότε προεκλογικό του πρόγραμμα, και που οι δικές μας προβλέψεις πάλι ήταν ότι δεν θα μειωθεί και παραμένουν και σήμερα: ότι η «ανεργία» κάτω από τις δοσμένες συνθήκες, θα αυξάνεται, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν έρθει στην εξουσία.

Και αυτό για τον απλούστατο λόγο.: Στη Γερμανία δεν υπάρχει ανεργία, προφανώς αυτή δεν μπορεί να μειωθεί. Υπάρχει πλεόνασμα εργαζομένων σε σχέση με την αυτοματοποίηση των μέσων παραγωγής. Δεν μπορεί να νοηθεί άνεργος εκείνος που απολύεται από την εργασία του, επειδή τον αντικατέστησε η μηχανή για να αυξηθούν τα κέρδη της επιχείρησης. 'Ανεργος είναι ο εργαζόμενος εκείνος που απολύεται από τη θέση του, όταν τα κέρδη μιας επιχείρησης μειώνονται επειδή δεν μπορεί να πουλήσει το παραγόμενο εμπόρευμα.

Το κατεστημένο όμως αποφεύγει να κάνει αυτή την κοινωνική διασαφήνιση, του άνεργου από τον «κοινωνικά εκτοπισμένο» εργαζόμενο, λόγο της αυτοματοποίησης.

Φερειπείν δεν τολμάει να φορολογήσει τα ρομπότ και τα κάθε είδους αυτοματοποιημένα μηχανήματα, που συνετέλεσαν να απολυθούν εργαζόμενοι, έτσι ούτως ώστε με τα χρήματα αυτά να βοηθηθούν τα κάθε είδους ασφαλιστικά ταμεία.

Οι άνθρωποι δεν γεννιόνται για να δουλεύουνε, αλλά εργάζονται για να ζήσουνε. Έχουνε κεκτημένα κοινωνικά δικαίωμα, τα οποία η παγκοσμιοποίηση έχει βάλλει πρόγραμμα να τα εξαφανίσει με τον οδοστρωτήρα της ιδιωτικοποίησης.

Οι σημερινοί επίδοξοι πολιτικοί, στα πρόθυρα της πολιτικοοικονομικής νομοτελειακής καμπής, είναι εξαρτημένοι από το ανώνυμο κοσμοπολίτικο κεφάλαιο και δεν έχουν τη δύναμη να επέμβουν στο Στάτους Κβο της δοσμένης κοινωνίας. Προφανώς θα καταβροχθίζονται ο ένας πίσω από τον άλλον από τη στημένη χοάνη.

Η αλήθεια είναι ότι παρά τον μεγάλο αριθμό των εξοστρακισμένων, δεν φάνηκαν ακόμη στους δρόμους πλακάτ με την παρόλα: «πεινάμε». Δεν έχει διασαλευτεί ακόμη η κοινωνική βάση του ήδη παραλυμένου συστήματος.

Ωστόσο το συσπείρωμα της αριστεράς στο χώρο της Γερμανίας σ΄ ένα ενιαίο μέτωπο, δεν αφήνει αμφιβολίες ότι αρχίζει μια νέα εποχή πολιτικών ανακατατάξεων που δεν θα αργήσει να καλύψει όλο το πολιτικό χώρο της Ενωμένης Ευρώπης. Γεγονός που θα οδηγήσει σε ενιαία κοινωνική αντιπαράθεση κεφαλαίου και εργαζομένων χωρίς να αποκλείεται και ανοιχτή σύγκρουση. Γι αυτό με αφορμή τον εξτρεμισμό ψηφίζουν τον έναν νόμο απάνω στον άλλο για τους χρησιμοποιήσουν ενάντια σε κάθε αποφασιστική πολιτική κίνηση.

Το τέταρτο θέμα είναι, η Εξωτερική Πολιτική της χώρας: και είναι το πιο καυτό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, όχι μόνο οι Γερμανοί, αλλά όλοι οι πολιτικοί ηγέτες της ΕΕ, όσο αφορά τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ.

Οι αρμόδιοι στις ΗΠΑ ήδη άρχισαν να ετοιμάζουν τα κόκκινα χαλιά να υποδεχτούν την κ. Angela Merkel,στην περίπτωση που εκείνη θα εκλεγόταν Καγκελάριος. Ωστόσο σε μια τέτοια περίπτωση, οι οιωνοί δεν είναι ρόδινοι όπως θα τα ήθελε η κ.Merkel να είναι.

Οι Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες, αφού κατάφεραν να αναρριχηθούν για δεύτερη τετραετία στην εξουσία. Πήραν τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών στα χέρια τους. Απομάκρυναν από καίρια σημεία του κρατικού μηχανισμού τους Σιωνιστές. Μπροστά στην αλματώδη αντισιωνιστική, «κοντά στο ξερό καίγεται και το χλωρό», αντισημιτική, άμα θέλετε, αύξηση ανά την υφήλιο. Τους στρίμωξαν και τους ανάγκασαν να αποχωρήσουν από τα στενά της Γάζας. Γεγονός που δυναμώνει τον πολιτικό λόγο του Bush. Προ των εκλογών έστειλε στη Γερμανία τον δισεκατομμυριούχο William Timken, σπόνσορα του κόμματός του, γιος Γερμανοαμερικανού μετανάστη που δεν σκαμπάζει από διπλωματία ούτε πολιτική. Ίσως ελπίζει στην γενεαλογική γερμανική του συμπεριφορά μια που είναι σίγουρος ότι μεταφέρει, ατόφια το λόγο του Πρόεδρου και δεν έχει δική του βούληση. Σίγουρα ο Bush θα προσπαθήσει να είναι «διαλλακτικός», αφού τελευταία άρχισε να αντικαθιστά τη λέξη «εγώ» με το «εμείς» και ξέρει τι σημαίνει να έχει κανείς δίπλα του αδιαφιλονίκητο σύμμαχο τη Γερμανία. Κι όμως η κ. Merkel έχει να αντιμετωπίσει έναν πολύ πιο διαφορετικό πολιτικό συντηρητισμό των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών από εκείνο των Χριστιανοδημοκρατών της Γερμανίας. Η πολιτική των οποίων βασίζεται στη δύναμη των όπλων και αποτελεί το ακρογωνιαίο λίθο των κάθε είδους διαπραγματεύσεων. Μη εξαιρουμένων κι εκείνων των διαπραγματεύσεων των αγορών μεταξύ «στενών συνεργατών». Αλλά αδιαπέραστες δυσκολίες θα συναντήσει στο πολιτισμικό, εκπολιτιστικό και τον κοινωνικοπολιτικό τομέα.

Αν σε περίπτωση πει η κ. Merkel «ναι» σε όλα, και πει «όχι» για μια πιθανή επέμβαση στο Ιράν, θα μηδενίσει όλα της τα «ναι». Σε περίπτωση όμως που θα έλεγε «ναι» και στην επέμβαση στο Ιράν. Αυτό θα έφερνε νέες πολιτικές ανακατατάξεις στο πολιτικό τοπίο στην ΕΕ. Ο Schröder που γνωρίζει την πιθανή αδιέξοδο της Εξωτερικής Πολιτικής, της κ. Merkel, όπως αυτή διατυπώθηκε στο παρελθών από την ίδια. Πρόλαβε στην προεκλογική καμπάνια του κόμματος του να πει εκ των προτέρων ένα de facto «όχι» σε μια πιθανή επέμβαση με στόχο να αυξήσει τα πολιτικά του ποσοστά και δεν ήταν άστοχο.

Γερμανία, 25.08.05

Mageiras

metanastis@t-online.de