Γιάννης
Τριανταφύλλου, 10.02.2004
Γνωρίζετε την έφεσή μας στη
θεσμική διάσταση των ζητημάτων και δη
αυτών που επηρεάζουν δραματικά τον
ελλαδικό βίο, χωρίς να επηρεάζονται
από αυτόν!
Είναι σαφές πλέον σε όποιον
δεν εθελοτυφλεί, πως η
αντιπροσωπευομένη κοινοβουλευτική
Δημοκρατία (τους), έχει μεταπέσει σε
μια άκρως επικίνδυνη αντιπροσωπευομένη
κοινοβο(υ)λευτική ολιγαρχία του όχλου.
Με απίστευτη
νομιμοποιημένη υποκρισία, οι
πολιτικοί αυτού του άμοιρου τόπου,
στριμώχνονται για μια αξιοπρεπή θέση
κάτω από τον τηλεοπτικό Ήλιο. Αυτή
είναι και η ουσιώδης πολιτική
προσέγγιση που επιχειρούν, αφού με
μεταδοτική ματαιοδοξία κυνηγούν την
εγγύτητα προς το ευρύτερο σύστημα
εξουσίας, την οποία θα τους
εξασφαλίσει η εκλογή.
Στην κορυφή των κομμάτων
εξουσίας, τα λεγόμενα προβεβλημένα
στελέχη, διακρίνει ένας πεπειραμένος
ψυχολόγος, αθεράπευτους αριβίστες και
εν δυνάμει επικίνδυνους ανθρώπους.
Το ΠΑΣΟΚ ξεπερνώντας
κάθε προηγούμενο ακόμα και λαλιωτικού
γκεμπελισμού, δίνει την εντύπωση πως
έρχεται επιτέλους ένας ακόμα
Παπανδρέου, για να λυτρώσει τον τόπο
από τη Δεξιά λες και αυτή
κυβερνούσε τα τελευταία ... είκοσι
χρόνια. (βέβαια το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ
ήταν σαφέστατα δεξιό κόμμα, ίσως
δικαιώνει αφαιρετικά το δεύτερο ήμισυ
της μυθωδίας, που παίζουν τα όργανα).
Η Νέα Δημοκρατία από την
άλλη, κατώτερη όπως πάντα των
περιστάσεων, με τον ανικανότερο
αρχηγό, που είχε από ιδεολογικής
καταβολής της παράταξης που την
πλαισιώνει, δείχνει και είναι, ανίκανη
να διαχειριστεί ακόμα και το
προβάδισμα που είχε, πόσο μάλλον τη
χώρα. Είναι μάλιστα ιδανική ευκαιρία
να μοιραστώ μαζί σας την άποψή μου για
τους αποκαλούμενους δεξιούς. Οι
συμπαθείς αυτοί πολιτικοί πρόσφυγες
μέσα στην τραγωδία της υπαρξιακής
τους επιβίωσης, πάσχουν από το εξής
ανεξήγητο μέχρι σήμερα σύμπλεγμα.
Πιστεύουν πως έχουν το δίκιο με το
μέρος τους και φυσικά ότι εξ
αποστάσεως το υπηρετούν. Όμως (εκτός
του ότι αυτό σπάνια συμβαίνει) δεν
επιθυμούν και φυσικά δεν επιχειρούν,
να πείσουν και τον υπόλοιπο κόσμο επ'
αυτού.
Στην αρχή όμως μιλήσαμε για
οχλοκρατία. Γιατί σε αυτόν
απευθύνονται όλοι αυτοί. Από τον όχλο
νομιμοποιούνται, να κάνουν και να λένε
όλα όσα δεν θα τολμούσαν ούτε καν να
υπαινιχθούν σε οποιαδήποτε
δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία. Τον όχλο
αυτό τον καλλιέργησαν, τον μεθόδευσαν
και τον ευλογούν. Ένα τεράστιο
πολιτικό ποίμνιο, αμόρφωτων και
αφελών, που με τη σειρά τους
στριμώχνονται κάτω από τους
πολιτικούς τους ταγούς, αδυνατώντας
να διαγνώσουν πως οι ίδιοι οι ταγοί
τους ευθύνονται και μάλιστα βαρύτατα,
για το ότι δεν έχουν δουλειά, για το
ότι τα φέρνουν δύσκολα ή για το ότι
έχει πάρει φωτιά το σπίτι τους. Τους
αξίζει περισσότερο από ποτέ αυτή η
δημοκρατία. Τους αξίζει περισσότερο
από ποτέ να πεινάσουν, να βρεθούν στο
δρόμο, ακόμα και να ψοφήσουν αβοήθητοι
σε κάποιο ράντζο ενός δημόσιου
νοσοκομείου.
(Είναι πολλοί, μάλιστα οι
περισσότεροι, αυτοί που κρέμονται από
τα χείλη του Γιωργάκη, θεωρούν δικό
τους άνθρωπο τον Κωστάκη, ή ζουν για
μια χειραψία με τη Ντόρα, σαν την
ιερόδουλη που νομίζεις πως σε έχει
ερωτευτεί παράφορα στο παραλήρημα της
ολιγόλεπτης υποκρισίας της).
Όποιος αυτή τη φορά
αισθάνεται φτωχός,
περιθωριοποιημένος, πρόσφυγας στην
ίδια του τη χώρα και ψηφίσει ένα από τα
δύο κόμματα εξουσίας, είναι άξιος της
μοίρας του και πλέον δεν ισχύει το
παραδοσιακό κοινωνιολογικό άλλοθι
της αδυναμίας της επιλογής.
Για άλλη μια φορά... Πλάτωνας!:
"οι μέτριοι και παρηκμασμένοι
κυβερνήτες ενός κατ' επίφαση
δημοκρατικού πολιτεύματος,
επιχειρούν να διάγουν τη μετριότητα
και την παρακμή τους στους
ανυποψίαστους πολίτες. Διότι ο μόνος
τρόπος οι μέτριοι και παρηκμασμένοι
να επικυριαρχήσουν, είναι τούτο να το
πράξουν επί...ομοίων τους!"
Υ.Γ. Αφού δεν σας το λέει
κανένας, ας έχω την ευθύνη, αλλά και
την τιμή να σας το πω εγώ. Πέρα από την
δεδομένη αναξιοπιστία των
δημοσκοπήσεων, να ξέρετε πως οι
έρευνες αυτές με τον τρόπο και τους
δίαυλους που γίνονται, δεν είναι
ικανές να αναδείξουν τι ψηφίζουν οι
οικονομικοί μετανάστες, οι τσιγγάνοι,
οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης και το
κυριότερο οι 600.000 νέοι ψηφοφόροι. 'Αρα
καταλαβαίνετε τι μπορεί να συμβεί την
τελευταία στιγμή!