Επιχειρείται εδώ και μέρες να δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερο κλίμα, σχετικά με τις τοποθετήσεις διαφόρων, επί της επίκαιρης και ιστορικής καμπής του Κυπριακού. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι προσπαθούνε να δώσουν την εντύπωση, πως το ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν έχει μια πατριωτική και κυρίως συναισθηματική χροιά, ενώ το ΝΑΙ αποτελεί ορθολογιστική και ρεαλιστική προσέγγιση.

Λίγη σημασία θα είχε η διαπίστωση αυτή αν παράλληλα, δεν διακρίναμε την ουσιώδη διαφορά, που έχουν οι δύο πλευρές, στα πραγματικά ελατήρια, την αφετηρία σκέψης και την ιδεολογική ή ιδεοληπτική ατραπό στην οποία κινούνται.

Όσοι απορρίπτουν το Σχέδιο Ανάν έχουν ένα ακλόνητο άλλοθι. Aκόμα κι αν η Ιστορία (και μόνον αυτή) τους διαψεύσει, πιστεύουν στο ΟΧΙ, το στηρίζουν με ιδεολογικά επιχειρήματα και εν γένει θεωρούν, πως αυτό που υπερασπίζονται είναι το σωστό. Η δε άποψή τους ακόμα κι αν είναι απόρροια φόρτισης, είναι αυτόφωτη και δεν τους την επέβαλε κανείς.

Στην αντίπερα όχθη υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ορθολογιστών, που πράγματι θεωρούν το ΝΑΙ λύση και προβάλλουν μια αξιοπρεπή ένσταση στο ΟΧΙ. Η θλιβερή ωστόσο πλειοψηφία δεν είναι άλλοι από τους συνήθεις γυρολόγους και πολιτικούς τυχοδιώκτες επί συμβάσει. Ένα κοπάδι οσφυοκαμπτών, που ανέκαθεν διαμοίραζαν και εξέπεμπαν με θρησκευτική κατάνυξη τις επιταγές της Πρεσβείας, τις εντολές του αμερικανικού παράγοντα, του εκδοτικού κατεστημένου, και της κάθε σέχτας στην οποία ανήκουν, επισκέφτηκαν ή παρακαλάνε να στρατολογηθούν.

Είναι αυτοί, που παπαγαλίζουν την ελληνοτουρκική φιλία και την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, χωρίς καν να γνωρίζουν τα στοιχειώδη. Που θέλουν, να σηκώνει ο Τζενάϊ τη σημαία για να είναι politically correct. Που σέβονται υποκριτικά και από θέση ισχύος και αποστάσεως τη διαφορετικότητα και τους μετανάστες. Είναι αυτοί, που έχουν μάθει απ' έξω το ποιηματάκι για τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" και το ότι η Ελλάδα θα οργανώσει "ασφαλείς" Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι όλοι αυτοί, που με τα προσχηματικά προοδευτικά ιδεολογήματά τους, εξυπηρετούν τη συντήρηση της εξουσίας των μεγάλων αφεντικών τους.

Η κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της, αλλά είμαι της άποψης πως το να μην παίρνει θέση, δεν είναι ευθυνοφοβία, όπως εν πρώτοις επιχειρούν να της προσάψουν. Το να βρίσκεσαι κάπου μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ είναι και αυτό μια άποψη. Ίσως όχι η καλύτερη, αλλά αν έχετε όρεξη για υπέρβαση, προσωπικά το διασκεδάζω η ελληνική κυβέρνηση, να μην υποκύπτει στις πιέσεις από έναν Κούταρχο και μια καρικατούρα του Οργανισμού Ηνωμένων Εχθρών, τους οποίους σε τελευταία ανάλυση απεχθάνεται όλη η υφήλιος και όσων ούπω, η μισή και πλέον αμερικανική κοινωνία! Και ακόμα πιο μακρυά. Αφού τελικά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ούτως ή άλλως θα ψηφίσουν ΟΧΙ, μήπως είναι καλύτερα εν μέσω τρομολαγνείας και εν όψει Ολυμπιακών, να μάθει όλος ο (αραβικός) κόσμος ότι η Ελλάδα δεν είπε ΝΑΙ στην Ουάσινγκτον;

Όταν το Σχέδιο Ανάν ήρθε στην ελληνική πραγματικότητα, το ΠΑΣΟΚ φυσικά και φυσιολογικά, το εκθείασε. Η Νέα Δημοκρατία και πιο συγκεκριμένα ο κ. Μολυβιάτης άρχισε να το μελετάει. Τότε λοιπόν ο κ. Μπόμπολας πρότεινε στην κ. Παπακώστα, να σπεύσει και να το αναδείξει ως "ιστορική ευκαιρία" με επαγωγικό αντάλλαγμα την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς θέσης κάτω από τον τηλεοπτικό και έντυπο Ήλιο, που διαθέτει. Όταν ο κ. Μολυβιάτης έθεσε τις ενστάσεις του στον Καραμανλή, ήταν αργά, γιατί θα κατηγορείτο η Νέα Δημοκρατία για διγλωσσία. Αυτή είναι χαμηλή πολιτική!

www.fws.gr