Τούτες οι γραμμές που γράφω θα μπορούσαν να ήσαν μια ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Κώστα Καραμανλή, την Υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη, τον Υπουργό Πολιτισμού, κ. Γιώργο Βουλγαράκη, τον Πρόεδρο του υποτιθέμενου αναγεννημένου ΣΑΕ κ. Στέφανο Ταμβάκη, τους υπευθύνους της Γενικής Γραμματείας Αποδήμου Ελληνισμού, όποιοι και όσοι κι΄ αν είναι, τον Πρόξενο της Ελλάδας στο Μπουένος ’ϊρες, τον Μητροπολίτη Νοτίου Αμερικής, τον υπεύθυνο του ΣΑΕ Νοτίου Αμερικής και ίσως ακόμη σε κάποιους άλλους.

Προτίμησα όμως να το γράψω για σας αγαπητοί μου φίλοι. Για τους αναγνώστες της εφημερίδας μας. Αυτούς τους απλούς ανθρώπους, που κάθε μήνα διαβάζουν τούτες τις σελίδες, προβληματίζονται και συμπάσχουν μαζί μας για όσα γράφουμε.

Η γιατρός Χριστίνα Τσαρδίκου είναι μια Ελληνίδα δεύτερης γενιάς που διαμένει μόνιμα στο Μπουένος ’ϊρες. Μια γυναίκα γεννημένη στην Αργεντινή, που σπούδασε και εργάζεται εκεί, μεγαλώνει τέσσερα παιδιά αλλά παρ΄ όλα αυτά βρίσκει και κλέβει κάποιες ώρες από τη δουλειά της και την οικογένειά της για να τις διαθέσει για την Ελλάδα, την πατρίδα των γονιών της, που τόσο λατρεύει.

Πριν από λίγα χρόνια κατάφερε και έστησε ένα εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό πρόγραμμα με το όνομα "Αντάμωση" με σκοπό να δώσει την ευκαιρία στους εκεί Έλληνες να έχουν μιαν αντάμωση με την πατρίδα. Και τα κατάφερε. Πέρυσι λόγω οικονομικών προβλημάτων – διαφημίσεις δεν υπάρχουν και τα έξοδα είναι 800 δολλ το μήνα - το πρόγραμμα έκλεισε για λίγο καιρό. Τότε κάποιος βρέθηκε και έτρεξε, κάποιος βρέθηκε και έβαλε χρήματα και το πρόγραμμα ξανάρχισε. Το ίδιο συνέβη και τον περασμένο μήνα. Και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι συμπαραστάθηκαν. Μέχρι πότε όμως;

Να κάμω μια παρένθεση για να πω ότι κάποιος σημερινός Υπουργός της κυβέρνησης στον οποίο θέσαμε το πρόβλημα του ραδιοφωνικού προγράμματος της Χριστίνας, είχε πει πέρυσι. "Αν δεν έχει χρήματα, να το κλείσει" Μάλιστα. Αυτό ακριβώς είχε πει ο Έλληνας Υπουργός χωρίς ίχνος ντροπής.

Σε πείσμα όλων, στις αρχές του 2007, η Χριστίνα, παράλληλα με το ραδιοφωνικό πρόγραμμα ίδρυσε τον Πολιτιστικό Οργανισμό ΝΟΣΤΟΣ. Έναν Οργανισμό που σαν σκοπό του είχε - και έχει - μέσα από μηνιαίες εκδηλώσεις, να προωθεί τον ελληνικό πολιτισμό και τα ελληνικά γράμματα. Πριν λίγο καιρό ο ΝΟΣΤΟΣ προκήρυξε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος - και αυτό γράφτηκε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας - ενώ τώρα έχει διοργανώσει για τρεις βδομάδες μαθήματα ελληνικής γλώσσας για Έλληνες. Αλλά και για ξένους. Ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή 250 άτομα μεταξύ των οποίων πολλοί ξένοι. Και τα μαθήματα άρχισαν από τις 16 Ιουλίου.

Μην νομίσετε ότι οι δάσκαλοι ήρθαν από την Ελλάδα. Μην φαντασθείτε ότι κάποιος αρμόδιος στην πατρίδα μας ευαισθητοποιήθηκε. Μην περάσει από το νου σας ότι το ΣΑΕ σκέφτηκε τον Απόδημο ελληνισμό της; Αργεντινής. Όχι. Όπως μου γράφει η Χριστίνα στο τελευταίο της γράμμα, "Ούτε έναν δάσκαλο, ούτε βιβλία ούτε μια ελληνική σημαία, ούτε έναν χάρτη δεν μας έστειλαν ποτέ " Μάλιστα. Ποτέ. Ως συνήθως, η Ελλάς ήταν απούσα.

Απλούστατα δυο 'Ανθρωποι, - με 'Αλφα κεφαλαίο - δυο εκπαιδευτικοί που μέσα τους κλείνουν το μεγαλείο της αποστολής τους, προθυμοποιήθηκαν και ταξίδεψαν στην Αργεντινή για να μάθουν γράμματα στους ανθρώπους που διψούν για Ελλάδα

Η καθηγήτρια κ. Σμαράγδα Αναγνωσταρά από την μακρινή Αδελαϊδα της Αυστραλίας και ο καθηγητής κ. Βασίλης Βαβαϊτης από το Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου είναι οι άνθρωποι που κλείνοντας μέσα στην ψυχή τους το μεγαλείο της πατρίδας μας, έτρεξαν στο κάλεσμα για να προσφέρουν στον ελληνισμό της ξενιτιάς αλλά και στους ξένους αυτό που η πατρίδα τους αρνιέται. Και με δικά τους έξοδα. Οι ίδιοι πλήρωσαν τα εισιτήρια τους.

Υπήρξε και κάποιο πρόβλημα στέγης. Που να καθίσουν λοιπόν αυτοί οι 250 άνθρωποι για να μάθουν τα ελληνικά γράμματα; Και επειδή και εδώ, ως συνήθως η Ελλάς ήταν απούσα, - Οι ελληνικές πόρτες δεν άνοιξαν για μια ακόμη φορά - το πρόβλημα το έλυσαν οι 'Αραβες της Αργεντινής. Μάλιστα. Πολύ σωστά διαβάσατε. Το Αργεντινό-Αραβικό Ινστιτούτο Πολιτισμού και Γλώσσας Al-Andaluz διέθεσε ευχαρίστως και χωρίς πληρωμή την αίθουσα του για να στεγασθούν τα ελληνικά γράμματα.

Πέρυσι τον Μάρτη, όταν πληροφορήθηκα ότι έκλεισε το ραδιοφωνικό πρόγραμμα της Χριστίνας Τσαρδίκου, έγραψα ένα μικρό άρθρο με τον τίτλο, "Γιά τον ελληνισμό της Αργεντινής κάποιοι πρέπει να ντρέπονται" Έγραφα σ΄ αυτό το άρθρο.

"To ραδιοφωνικό πρόγραμμα της Χριστίνας Τσαρδίκου που έκλεισε πριν λίγες μέρες είναι μια μεγάλη απώλεια για τον ελληνισμό της ξενιτιάς. Είναι μια φωνή, μια δική μας φωνή που έπαψε να ακούγεται. Κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι΄ αυτό. Κι΄ εμείς θα τους κάνουμε να ντρέπονται ακόμη πιο πολύ διότι θα αγωνιστούμε ώστε η φωνή αυτή να ακουστεί και πάλι και να κάνει τους Έλληνες εκεί κάτω ευτυχισμένους. Να τους κάμει περήφανους. Να τους κρατήσει Έλληνες"

Με τον τίτλο εκείνου του άρθρου μου θέλω να τελειώσω και το σημερινό. Για τον ελληνισμό της Αργεντινής κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται, αν φυσικά τους έχει μείνει λίγο φιλότιμο.

Σημείωση . Είχα ήδη τελειώσει τούτο το άρθρο όταν έλαβα ένα ακόμη γράμμα από την Χριστίνα Τσαρδίκου. Ένα γράμμα δύο σελίδων, που όταν το διάβασα έμεινα γιά ώρες άφωνος και με σκυμμένο το κεφάλι σκεφτόμουν τι είναι αυτό που φταίει και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καταστραφούμε σαν λαός, σαν, έθνος, σαν χώρα. Θα τα πούμε όμως προσεχώς.