η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

ΑΝ Η ΒΕΜΠΟ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Του Πασχάλη Χριστοδούλου*, 6.2.2004

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι μεταξύ της σημερινής και της παλιάς Αθήνας -που, μεταξύ πολλών άλλων, στιχούργησε ο Τραϊφόρος και τραγούδησε η εκ Καλλιπόλεως καλλίφωνη σύντροφός του, Σοφία Βέμπο- υπάρχουν αβυσσαλέες διαφορές. Μια σαφή τους εικόνα δίνει το τραγούδι: "Λόντρα Παρίσι Νιου Γιορκ Βουδαπέστη Βιέννη". Αν δεν τραγουδιέται πλέον, δεν φταίει η τρίτη ηλικία που διανύει όσο οι συνειρμοί που κάμνει και οι οποίοι μπορούν να απειλήσουν ίσως πολλούς, πάρα πολλούς, εκ των επισήμων όλων, αν αναδειχθούν.

Ας μη μείνουμε βέβαια στην απουσία των γιασεμιών {στ. 4}. Είναι το λιγότερο. Ούτε στο "κι άσπρες δαντέλες τυλίγουν τις ακρογιαλιές της" {Στ. 8}. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αντί του λευκού, το χρώμα που πάει πιο πολύ ασορτί, είναι το μοβ. Από τις κατ επανάληψη σφαγιασμένες ακτές μέχρι τη νωπή και αδικαίωτη μνήμη της αυτόχειρας κυρίας του τριακοστού όγδοου. Επίσης στην αναγεννητική προοπτική της χώρας και των περιφερειών της παρά την όποια επιβληθείσα κυριαρχία χρωμάτων, κατά τα άλλα χαρούμενων, όπως το πράσινο ή το μπλε και τελευταία το τουρκουάζ, ως μεταλλαγμένο των δυο προηγουμένων.

Όσο για τον επίσης χαρούμενο διάλογο μεταξύ Υμηττού και Πεντέλης {στ. 17} , ακόμη κι αν υπήρχαν εν ζωή ως οντότητες τοπία, δεν θα μπορούσαν να τον πραγματοποιήσουν. Πέραν του ότι δεν συνιστούν πλέον αμοιβαίως ορατούς τόπους, εμποδίζονται από πλείστες όσες άλλες αιτίες, κυρίως δε από κάθε είδους θορύβους και ρυπάνσεις.

Το αν γλίτωσαν κάποιοι από τους αττικούς αμπελώνες {στ. 18} , μόνο ως εξαίρεση του κανόνα μπορεί να εκληφθεί. Ένας αυτός ο στίχος και ίσως ο ερωτικός {στ. 12} παραμένουν εν ζωή από τους συνολικά δεκαοκτώ. Ίσως και μέρος από κάποιον τρίτο {στ. 11}. Μόνο που κι εκείνο εκτινάχτηκε στα ύψη. Ο λόγος για την κολώνα-κολώνα αλλά κυρίως την πόλη αυτή με τα δισεκατομμύρια κολώνες χωρίς όμως η ίδια να αποτελεί μια από αυτές. Να είναι η κολώνα του Ελληνικού οίκου.

Κατά τα άλλα που ρόδα {στ. 7} που μουριές {στ. 11}, και που ομορφιές ή ζωγραφιές {στ. 9}. και τέλος που θεοί {στ. 13, 14}, και εξ αυτών ιδιαίτερα ο Ξένιος Δίας όταν κι αυτός κόμη την εγκατέλειψε πριν από λίγα χρόνια.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ίσως το πλέον ενδιαφέρον αφού έχει να κάνει με τη μια πιο τις δυο βασικές γενεσιουργές πολιτικές αιτίες της αθηναϊκής κατάληξης. συγκεκριμένα τη δεύτερη, το μαθητή που ξεπέρασε το δάσκαλο.

Οι τέσσερις από τις πέντε πρωτεύουσες μπορούν να μείνουν ως έχουν {στ. 5}. Εννοείται βέβαια όχι ως προς τα της αισθητικής της πόλης αλλά της "πολιτικής" της. Η Βουδαπέστη όμως χρειάζεται να δώσει τη θέση στο Βουκουρέστι. Πρώτον, δεν διαταράσσεται η ρίμα. Δεύτερον, επιβάλλεται από την ακριβολογία. Τη συγκεκριμένη βαλκανική πρωτεύουσα της προπερασμένης μάλιστα δεκαετίας, θυμίζει η τρέχουσα ελληνική της ομόλογη. Κυρίως το un block της τελευταίας με τα έκτακτα συνέδρια και α έκτακτα επίσης στρατοδικεία, τα τηλεοπτικά.

Ούτε καν οι αρχιτέκτονες του αντιδημοκρατικού αυτού σκηνικού και περισσότερο οι πρωταγωνιστές, πόσο μάλλον οι πολίτες, πλην των διαθεσίμων με leasing, αμφιβάλλουν για το εάν ο Τραϊφόρος στιχουργούσε εκ νέου ή αν η Βέμπο τραγουδούσε αυτή την Αθήνα.

Σουφλί 6 Φεβρουαρίου 2004
pashalsf@otenet.gr 

* Ο Πασχάλης Χριστοδούλου είναι πρώην Δήμαρχος Σουφλίου και υποψήφιος Νομάρχης Έβρου.

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει" το μέλλον
George Orwell

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
(θα ξεσκεπαστούνε)
ο σχολιαστής

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

 ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)