Σήμερα 18. Αυγούστου το έτος 2005, στα πλαίσια της συνάντησης της παγκόσμιας θρησκευτικής Νεολαίας της Καθολικής Εκκλησίας στην πόλη της Κολωνίας.

Αφίχθη στην Ομόσπονδο Δημοκρατία της Γερμανίας, o μετά 500 χρόνια λατινικής παποκρατίας εκλεγείς Γερμανός Ποντίφικας Ratzinger ή Benedikt xvi.

Μια από τις εντυπωσιακές του επισκέψεις ήταν και η επίσκεψη της εβραϊκής συναγωγής στην Κολωνία, που για πρώτη φορά ένας Πάπας μπαίνει σε ένα τέτοιο ναό. Γερμανός Ο Πάπας, επίσκεψη στη Γερμανία, ίσως το γεγονός ήταν επιβεβλημένη αναγκαιότητα.

Έχουν και Πάπα λοιπόν οι Γερμανοί όχι μόνο ποδόσφαιρο. Η Κολωνία και οι γειτονικές πόλεις, έχουν γεμίσει από ομάδες νεολαίων που έχουν ταξιδέψει από όλες τις Ηπείρους και τις γωνιές της Υδρογείου για να διαδηλώσουν την πίστη τους στο θεό τους. Τα λεωφορεία τα τραμ και τα τρένα της περιοχής κατακλύζουν καθημερινά από ομάδες νέων με πολύχρωμες ενδυμασίες, χαρούμενα και γελαστά πρόσωπα γεμάτα όνειρα και ελπίδες όπως αρμόζει στη γενιά της Νεολαίας. Μαύροι κίτρινοι, λευκοί όλοι αδελφωμένοι, τραγουδάνε και χορεύουν χωρίς να είναι ενοχλητικοί στο περιβάλλον τους. Έτσι να ζωντανεύει μέσα στον κάθε ανίδεο πιστό και άπιστο πολίτη η ψευδαίσθηση ότι βρίσκεται σ΄ έναν πλανήτη που επικρατεί η αγάπη και η ομόνοια. Ενώ οι καθημερινές εκρήξεις των βομβών σκορπάνε τον θάνατο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και σ΄ ολόκληρη την υφήλιο.

Δεν είναι όμως μόνο οι προσκυνητές της Καθολικής Εκκλησίας, που καλύπτουν τη Γη. Είναι και κι εκείνοι των Προτεσταντών, του Ισλάμ, του Βούδα, του Ιουδαϊσμού και πολλών άλλων θρησκειών. Προφανώς ο θεϊσμός, η πίστη των ανθρώπων σε κάποιο καλό ή κακό θεό δεν είναι εφεύρεση, αλλά αποτελεί μέρος της ψυχοσωματικής τους ανοσολογικής άμυνας που εκφράζεται σαν συνέχεια της κοινωνικοπολιτικής τους ανάπτυξης.

Η διαίρεση, ο πολυπροσωπισμός του θεού ανταποκρίνεται και επιβάλλεται κατά τόπους, έθνη και ομάδες, σύμφωνα με τις υπαρξιακές τους αναγκαιότητες. Συνεχίζει στις μέρες μας, του σφαιρικού ολοκληρωτισμού. Και χωρίς κράτος να παίζει τον πρωτεύοντα συγκεντρωτικό ρόλο προστασίας των μαζικών συμφερόντων.

Προφανώς στην ερώτηση, αν υπάρχει θεός ή δεν υπάρχει, αν πρέπει κανείς να πιστεύει στο θεό ή όχι δεν μπορεί να δοθεί βερμπαλιστική απάντηση μόνο από το χώρο των απίστων. Σίγουρα οι «άπιστοι» είναι οι προοδευτικότεροι αν όχι οι ανθρωπινότεροι. Έχουν απαλλαγεί από την εθελοντική υποταγή.

Ο άνθρωπος όμως δεν παύει να είναι ένα «ανεξερεύνητο» πολυσύνθετο κοινωνικό όν και πρέπει να κάνει όλο και περισσότερο χρήση της νοημοσύνης και της συνδιαλλαγής παρά της βίας κι ας είναι αυτή κάποτε στην πράξη η σωστότερη λύση.