Του Χρήστου Κηπουρού {*}, 16.02.2005

Έχουν περάσει δυο περίπου χρόνια από τότε που κάναμε την πρόταση για την υπογραφή πρωτοκόλλου τιμής ανάμεσα στις εκπροσωπήσεις της Θράκης. Λέγαμε ότι εν η περιπτώσει και παρά τη θέληση του λαού, προχωρήσουν οι μονάδες χρυσού, οι όποιας βαθμίδας εκπροσωπήσεις, να δεσμευτούν ότι θα παραιτηθούν. Να κάνουν χρήση του ύστατου, όσο όμως ανώτατου αυτού όπλου. Ο κόσμος χειροκρότησε τη δικλείδα που βάζαμε. Όχι όμως και οι εκπρόσωποι της περιοχής.

Τελικά οι κυβερνώντες βρήκαν και έκαναν. Από τη μια η σιγή των τέως ομολόγων τους, σιγόνταρε το όλο έργο. Από την άλλη οι νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις οι οποίες υποτίθεται ότι είχαν πάρει πάνω στις πλάτες τους την υπόθεση, απουσίασαν από την προ ολίγων μηνών κρίσιμη εκείνη όσο και καθοριστική συνεδρίαση στο υπουργείο ανάπτυξης. Όσο για τους Βουλευτές, αυτοί συνέχισαν να πίνουν αμίλητο νερό. Και αν κάποια στιγμή μίλησαν, πιο πολύ ψέλλισαν. Πόσο μάλλον να ακουστούν και πολύ περισσότερο, να εισακουστούν. Με την άνεσή της η Κυβέρνηση έκτισε τη φόρμουλα, με την οποία προφανώς και είχαν εκ των προτέρων συμφωνήσει οι χρυσοθήρες.

Αυτή τη γραμμή ήρθαν και ανακοίνωσαν. Την πρώτη φορά ένας υφυπουργός, την δεύτερη ένας άλλος. Μέχρι ακαδημαϊκοί επιστρατεύτηκαν. Βουλευτές μάλιστα της Θράκης. Τι ακριβώς είπαν όλοι τους; όχι στα χρυσωρυχεία, εκτός εάν δεν γίνει χρήση κυανίου. Με άλλα λόγια, όχι στο θάνατο δια απαγχονισμού. ’λλο τώρα εάν αυτός επέλθει διά άλλου, πλέον μοντέρνου και επιστημονικού τρόπου, εάν σε αμφότερες τις περιπτώσεις, ο κοινός τόπος είναι η ληστεία μετά φόνου ενός ιστορικού τόπου, και εάν αντί της καλλονής, το νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αποκρουστικό όσο και άταφο ψοφίμι της τέως Θράκης. Το μείζον είναι η αύξηση του αναπτυξιακού δείκτη. Τώρα αν αυτό δεν είναι επένδυση ή έστω ένδυση αλλά έκδυση, βιασμός και σφαγιασμός του Θρακικού τοπίου, ψιλά γράμματα.

Το δεύτερο σημείο-κλειδί ήταν να μην επαναφέρουν ταυτόχρονα τις δυο μονάδες αλλά πρώτα τη μια, και μετά την άλλη. Εξ ου και άρχισαν από τον, κατά τεκμήριο, πλέον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας. Τη μονάδα των Σαπών. Ας καθυστερήσει λίγο η επόμενη στο Πέραμα του Έβρου. Τόσο όζει ο τακτικός χειρισμός που φαίνεται από ένα ακόμη γεγονός. Οι εσωτερικές ανακατατάξεις στη μεταλλευτική επιχείρηση δεν θα λάμβαναν χώρα αν εκ των προτέρων δεν υπήρχαν διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις, ότι θα εγκριθούν τα επενδυτικά σχέδια. Ποιες λοιπόν μελέτες των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και αποφάσεις των τοπικών κοινωνιών εισακούγονται; Όμως και ποιες εκπροσωπήσεις μας είναι σεβαστές στην πρωτεύουσα;

Λέω μερικές φορές ότι είναι καλύτερα να μείνουν στην κατάψυξη οι ιδέες που έχω επεξεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως κάποια στιγμή αργότερα να αξιοποιηθούν. Το θεωρώ προτιμότερο, από το να αποτελούσα μέλος ενός θιάσου, σαν τους υπαρκτούς εκ της λεγόμενης πολιτικής. Ακόμη και ως πρώτο βιολί ορχήστρας, δεν θα το ήθελα. Το λέω ειλικρινά. Από την άλλη πάλι σκέφτομαι ότι αν ήμουν τώρα στη Βουλή δεν θα άφηνα να γίνει το συγκεκριμένο ανοσιούργημα εις βάρος της Θράκης. Όπως και η ίδια η ιστορία λέει, ότι συνέβη αρκετές φορές σε άλλους τομείς, που δεν είναι του παρόντος. Αυτό το δίλλημα με κατατρύχει.

Μόνο οι τυφλοί δεν βλέπουν ότι ο παράλιος Θρακικός τόπος με τους μύθους και τις Κυκλώπειες σπηλιές, τα πανάρχαια όσο και πρώτα στην Οικουμένη αναφερόμενα στην Οδύσσεια οινοποιεία, γαλακτοκομεία και τυροκομεία, στη Μαρώνεια όσο και στη Μάκρη, να ετοιμάζονται να δεχθούν τη χαριστική βολή, ακόμη και ως μνημεία. Επίσης το θαλάσσιο περιβάλλον. Οι κυβερνώντες μιλούν για βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία. Ή ακόμη και ομώνυμα κρασιά. Εγώ λέω ότι η χώρα μπορεί άνετα να προχωρήσει ένα βήμα ακόμη πιο μπροστά. Στη βιολογική γαστρονομία.

Μπορούμε να κόψουμε δρόμο, αρχίζοντας ταυτόχρονα τόσο από την Κρήτη με τη Μεσογειακή διατροφή, όσο και από τη Θράκη με την Πολίτικη κουζίνα. Έκανα μια εργασία που δείχνει ότι η Ελλάδα δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τις γαστρονομικές υπερδυνάμεις του κόσμου ούτε καν τη μοριακή γαστρονομία των Ευρωπαϊκών πανεπιστημίων. Πόσο μάλλον από τη μεταλλαγμένη κουζίνα. Τέτοια όπως και άλλα μπορούσαν να αντιπροτείνουν οι εκπροσωπήσεις της περιοχής. Τι θα τους έλεγαν τότε οι φωστήρες των Αθηνών;

Ίσως επικαλεστούν τις νέες θέσεις εργασίες των χρυσωρυχείων. Παίρνοντας όμως κανείς υπόψη τα μόλις εκτεθέντα για την προίκα της ευρύτερης περιοχής, το μύθο και την ιστορία, όσο την παγκόσμια, λόγω Ομήρου, φήμη των ιστορικών ονομασιών προέλευσης των προϊόντων της, έχει να προτείνει άλλα. Ένα βιολογικό, γαλακτομικό και τυροκομικό χωριό και ένα ομώνυμο αμπελουργικό και οινοποιητικό. Προφανώς τα δυο αναπτυξιακά αυτά μεγάλα έργα όχι μόνο έχουν υποπολλαπλάσιο κόστος από εκείνο των χρυσωρυχείων, αλλά παράλληλα δημιουργούν και πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας. Δεν πρόκειται φυσικά να υπάρξει ανταπάντηση με το κλασσικό εκείνο «και τούτο ποιείν κλπ.» αφού τα χρυσωρυχεία πέραν όλων των άλλων αρνητικών παρενεργειών τους στο περιβάλλον, καθιστούν απαγορευτικές σε πολύ μεγαλύτερες ακτίνες, τις όποιες βιολογικές δραστηριότητες.

Για έναν επιπλέον λόγο οι τελευταίες εκτός από μια πιο χρήσιμη για την εθνική οικονομία, αναπτυξιακή πολιτική είναι και προτιμητέα. Γιατί αντί για τους κρανίου τόπους, αναγεννούν τους ευλογημένους ακόμη και από τους Ομηρικούς ψαλμούς. Πολλές Ευρωπαϊκές χώρες χωρίς καν ένα μύθο, προχώρησαν σε ανάλογες κινήσεις από πολύ παλιά. Τέτοιο άλλωστε χωριό παράγει λαθραία και πουλάει την Ελληνική φέτα, με την επωνυμία feda. Το περιβόητο Γαλλικό χωριό Rocfor. Αντίστοιχα χωριά υπάρχουν στην Ελβετία αλλά και αλλού. Παντού πλην της Ελλάδας. Στη χώρα όπου άνθισαν οι περισσότεροι αλλά και μεγαλύτεροι διατροφικοί πολιτισμοί του πλανήτη. Δυο εξ αυτών είχαν την έδρα τους, την ιστορική Θράκη. Ο ένας κατά τη μυθιστορία, ο άλλος κατά τους Βυζαντινούς χρόνους.

Δεν αρκεί να τα βάζει κανείς μόνο με τους χρυσοθήρες. Ούτε μόνο με τους νυν κυβερνώντες ή τους τέως. Ευθύνονται και οι εκπροσωπήσεις της περιοχής. Θα ήταν οπωσδήποτε διαφορετικά τα πράγματα αν υπήρχαν αιρετές περιφέρειες και είχαν και το πεπόνι και το μαχαίρι, στο αναπτυξιακό. Κάτι που είναι οπωσδήποτε ελαφρυντικό για τις δυο νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις. Όμως και τώρα, όπως είναι τα πράγματα, μπορούν να ξαναμπούν μπροστά. Υπάρχουν δυο τρόποι. Κατά τη γνώμη μου, είναι αναγκαία η χρήση αμφότερων.

Ο πρώτος είναι αυτός που έγραφα στην αρχή. Δυο μόνο λέξεις τους αρκούν: «Αν επιμένετε, ορίστε τις παραιτήσεις μας». Εννοείται και των επιλαχόντων. Αν δεν το πράξουν, θα αποδειχθούν εξ αντικειμένου συνεργοί στο υπό τέλεση έγκλημα. Αν το πράξουν, όχι μόνο θα βγάλουν τη θηλιά από το λαιμό της Θράκης αλλά ανοίγουν και τον πολιτικό δρόμο για μια καθαρή και έξυπνη όσο και με υψηλή προστιθέμενη αξία, οικονομική ανάπτυξη. Πέραν του ότι τότε θα έχει ουσιαστικό αντίκρισμα να πουν ότι νίκησαν. Εγώ πρώτος θα τους χειροκροτήσω. Θα αναγνωρίσω ότι ηγούνται. Το οποίο σημαίνει ότι προπορεύονται. Ας πουν οι ίδιοι αν ποτέ συνέβη κάτι τέτοιο. Επόμενα και σήμερα.

O δεύτερος αφορά μια ανώτερη μορφή πολιτικού σχεδίου και δράσης. Καταρχήν περιλαμβάνει την άμεση χωροταξία και ανακήρυξη της απειλούμενης περιοχής σε εθνικό βιολογικό πάρκο Θράκης, σε συνδυασμό με το εν υπνώσει ευρισκόμενο, από ετών, εθνικό πάρκο Αν. Μακεδονίας και Θράκης, και την εν συνεχεία υποβολή προς έγκριση από τα Αθηναϊκά υπουργεία. Αν δε αυτά επικαλεστούν ότι δεν υφίσταται θεσμικό πλαίσιο, οφείλει να ζητηθεί από την κυβέρνηση να εισαγάγει το ζήτημα στη Βουλή. Όπως φυσικά μπορούν να το κάνουν οι αντιπολιτεύσεις. Αλλιώς τα εγκώμια προς τις βιολογικές καλλιέργειες χωρίς την αντίστοιχη υποδομή και ένα ομώνυμο χωροταξικό, αποτελούν ένα ακόμη γράμμα κενό. Κάποτε χρειάζεται να γίνει η αρχή.

Δεν χρειάζεται να ξενίσει ο όρος, επειδή χρησιμοποιήθηκε σε μερικές παραλίες της χώρας. Αν θέλουν ας το ονομάσουν εθνικό πάρκο βιολογικών καλλιεργειών αν και νομίζω ότι το πρώτο είναι το πλέον ακριβές. Παράλληλα μπορεί να προετοιμαστεί να κινηθεί η λυπηρή, πλην όμως αναγκαία διαδικασία παράκαμψης της Αθήνας, μέσα από την προσφυγή σε κάθε πρόσφορο Ευρωπαϊκό θεσμό. Κάτι το οποίο θα πάρει σάρκα και οστά στην περίπτωση που η Κυβέρνηση επιμείνει στη σημερινή επιλογή.

Ποιος Ευρωπαϊκός, Δημοκρατικός και Πολιτικός Θεσμός θα απαντήσει αρνητικά στο προτεινόμενο πρώτο Ελληνικό βιολογικό πάρκο, που ως πρώτιστο σκοπό θα έχει να αναβιώσουν οι τοπικές ομώνυμες καλλιέργειες με τις πανάρχαιες ιστορικές όσο και γνωστές ονομασίες προέλευσης. Και όχι μόνο αυτά αλλά και όταν εξ αιτίας των μοναδικής ποιότητας προϊόντων, αφιερώνεται ολόκληρη ραψωδία από την Οδύσσεια. Πότε για το Μαρωνείτη οίνο, και πότε για τον Πολύφημο τυρό. Κάτι που δεν γίνεται για κανέναν από τους υπόλοιπους τόπους όπου διαδραματίζεται το Ομηρικό έπος, και που δεν είναι και λίγοι. 'Αλλωστε τι Οδύσσεια θα ήταν τότε. Αν ζούσε ο μοναδικής παγκόσμια τέχνης βάρδος ποιητής της, όσο κάτοχος υψηλότατης παιδείας οινολογίας και γαστρονομίας -δεν εξηγούνται αλλιώς οι περιγραφές του- τα ίδια θα έψαλε πάλι. Αντί των χρυσωρυχείων, το εθνικό βιολογικό πάρκο Θράκης

__________

xkipuros@otenet.gr