"Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο..." είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και τούτος ο καιρός είναι μιά από τις πολλές φορές που η Ελλάδα, κάνοντας έργο τα λόγια του εκείνα, πραγματικά έχει μετατραπεί σ' ένα απέραντο φρενοκομείο. Αιτία το ανεπανάληπτο κατόρθωμα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου η οποία κόντρα σε όλα τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια της Ευρώπης κατόρθωσε να διακριθεί παγκοσμίως κατακτώντας το κύπελλο EURO του 2004. Πραγματικά μεγάλο το κατόρθωμα. Και γίνεται ακόμη πιό μεγάλο αν σκεφτεί κανείς ότι, αυτό κατορθώθηκε αφού οι παίκτες, φέρνοντας ένα καινούργιο πνεύμα μέσα στην ομάδα, κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν ότι μόνο ενωμένοι θα μπορέσουν να καταφέρουν το ακατόρθωτο.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί η μεγάλη, η ανεπανάληπτη συμμετοχή του καταξιωμένου Γερμανού προπονητή Ότο Ρέχαγκελ στο μεγάλο αυτό κατόρθωμα της Εθνικής μας ομάδας.
Έτσι λοιπόν ο λαός της χώρας μας από άκρου εις άκρο, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από τα νησία μέχρι την Ήπειρο και την Πελοπόννησο, ξεχύθηκε στους δρόμους σ' ένα ξέφρενο πανηγύρι μετατρέποντας την Ελλάδα σ' ένα απέραντο αλλά ευτυχισμένο φρενοκομείο. Το ίδιο συνέβη και σε όλα τα σημεία του κόσμου όπου υπάρχουν Έλληνες. Αμερική, Αυστραλία, Αφρική, Ευρώπη, Ασία και οπουδήποτε αλλού, σχηματίσθηκαν ανθρωποθάλασσες ευτυχισμένων ανθρώπων που πανηγύριζαν έξαλλα. Κι' όταν η Ελλάδα τρελαίνεται, γίνεται όμορφη, γίνεται υπέροχη, γίνεται επαναστατική και ανεπανάληπτη.
Κάποτε βέβαια τα πανηγύρια θα κοπάσουν και θα πρέπει να έλθει ο καιρός της περίσκεψης και της μελέτης των συμπερασμάτων που βγαίνουν από το μεγάλο αυτό γεγονός. Οι επιτυχίες της Εθνικής μας ομάδας θα πρέπει να διδάξουν πολλά στους υπευθύνους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ενός αθλήματος το οποίο είναι γεγονός ότι βρίσκεται σε πολλή άσχημη κατάσταση.
Στο μουντιάλ του 1994 είχα την ατυχία να καλύψω δημοσιογραφικά την εμφάνιση της εθνικής μας ομάδας εδώ. Ειλικρινά δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή μου να ξεχάσω τα όσα έζησα. Κι' ούτε ποτέ θα θελήσω να τα αναφέρω. Μιά ομάδα γιά την οποία, χωρίς να φταίνε οι παίκτες της, εμείς ακόμη ντρεπόμαστε. Aυτή την ομάδα υπολόγιζαν πως θα συναντήσουν μπροστά τους οι μεγάλοι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και βιάστηκαν να την χαρακτηρίσουν "αουτσάϊντερ" Δυστυχώς γι' αυτούς συνάντησαν έναν Δαυΐδ με μιά σφεντόνα που λέγεται ελληνική ψυχή.
Είναι γενικά αποδεκτό ότι η επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας είχε σαν βάση της την ψυχολογική προετοιμασία των παικτών από τον προπονητή. Είναι αυτός που κατάφερε να ενώσει σ' ένα πρότυπο συνόλου όλους τους παίκτες της Εθνικής. Τους δίδαξε να εργάζονται ο ένας γιά τον άλλον και όλοι μαζί γιά την επιτυχία του συνόλου.
Η τυφλή υπακοή των παικτών στις απαιτήσεις αλλά και τις οδηγίες του προπονητή, υπήρξε ένα καθοριστικό στοιχείο της επιτυχίας. Χωρίς καμιά διαμαρτυρία οι παίκτες υπάκουαν σε ό,τι αυτός απαιτούσε. Υπήρξαν παίκτες που δεν αγωνίστηκαν ούτε ένα λεπτό καθ' όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης χωρίς όμως να διαμαρτυρηθούν. Αντίθετα πανηγύριζαν έντονα τις επιτυχίες των συμπαικτών τους. Διότι είχαν συνειδητοποιήσει ότι η επιτυχία της ομάδας είναι και δική τους επιτυχία κι' ας μην έπαιζαν.
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι οι περισσότεροι από τους παίκτες της Εθνικής μας, έχουν φύγει από την Ελλάδα, πικραμένοι και απογοητευμένοι, από την συμπεριφορά των υπευθύνων απέναντί τους αλλά και απέναντι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και ζήτησαν καταφύγιο σε ομάδες της Ευρώπης όπου διακρίθηκαν. Οι υπεύθυνοι του ελληνικού ποδοσφαίρου ας το λάβουν υπ' όψη τους αυτό.
Στον χώρο των φιλάθλων οι Πορτογάλοι μας έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα. Ότι ξέρουν να χάνουν. Ξέρουν να χάνουν χωρίς να ξεσπάνε σε βανδαλισμούς. Ξέρουν να χάνουν πολιτισμένα. Μετά το τέλος του αγώνα, τους θαυμάσαμε στους δρόμους της Λισσαβόνας να συγχαίρουν τους Έλληνες, να αγκαλιάζονται μαζί τους και να ανταλλάσσουν κασκόλ και φανέλες. Το ίδιο έκαμαν και οι Τσέχοι και οι Γάλλοι και άλλοι λαοί πλην των ημιβάρβαρων 'Αγγλων οι οποίοι μόνο δηλητήριο είχαν γιά την Εθνική μας ομάδα και τη χώρα μας.

"Ο καθ' ένας προσφέρει ό,τι έχει" είχε πει ο αείμνηστος Ανδρέας Λασκαράτος.

Αυτά και πολλά άλλα λοιπόν θα πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά τους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά και την πολιτεία ώστε το άθλημα αυτό να βρει την υγεία του. Ο υφυπουργός αθλητισμού κ. Ορφανός δεσμεύτηκε τηλεοπτικά πως θα λάβει τα μέτρα του για όλα αυτά.

Εμείς περιμένουμε.