Παλιότερα δεν συνέβαινε. Και αν ακόμη συνέβαινε, ήταν δύσκολο να εντοπιστεί και επισημανθεί. Εδώ όμως και μια δεκαετία, γίνεται κατά κόρον. Ο λόγος για τον απορριπτισμό της λεγόμενης εθνικής πολιτικής των όποιων κυβερνώντων. Για την μεταποίησή του καταρχήν σε εθνικισμό και κατόπιν και εις άλλα.

Τα δυο κόμματα εξουσίας, ακριβές αντίγραφο το ένα του άλλου, λειτουργούν μεταξύ άλλων και ως κατασκευαστές πλυντηρίων. Τα τελευταία, το αποδέχονται μετά μεγάλης χαράς, έστω και αν πρόκειται να μαζέψουν ρόγες. Η ανάδειξη και μόνο σε παίκτες, τους φτάνει και περισσεύει. Συμβάλλουν σε αυτό άλλωστε με όλη τους τη δύναμη τα Μέσα με τις επιλεκτικές προς τους ίδιους, προσκλήσεις.

Αυτό είναι το σημάδεμα της τράπουλας. Ο ειδικός χειρισμός όσων απορρίπτουν την επίσημη εθνική πολιτική, παρόλο που έχουν να πουν κάτι διαφορετικό, και παρόλο που δικαιώνονται στη μια μετά την άλλη από τις προβλέψεις τους. Ακόμη και το γνωστό εκείνο αντιδημοκρατικό «πας μη μεθ΄ ημών, καθ΄ ημών», ωχριά απέναντι στην νέα αυτή πολιτική πραγματικότητα, που στην Ελλάδα εισήγαγε και εφάρμοσε ο Σημίτης, όσο οι περί αυτόν. Κάτι που συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο, από τους νυν. Με την ιστορική αριστερά να στερείται οπτικού πεδίου στα εθνικά, παλαιόθεν.

Αυτό που ίσχυε και ισχύει είναι μια ανώτερη μορφή παραχάραξης της ιστορίας. Το δόγμα που έλεγα, πήρε νέα μορφή. Εννοείται ότι στο «ημών», περιλαμβάνονται όλοι όσοι έχουν αποδεχθεί τους κανόνες του σημαδεμένου παιχνιδιού. Τόσο οι τέως, όσο οι σημερινοί κυβερνώντες. Κάθε διαφορετική θέση αποκλείεται. Το νέο δόγμα; Ή μεθ΄ ημών ή φασισμόν.

Μια ματιά στα εθνικά ζητήματα αρκεί. Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί η Κύπρος. Η συμφωνηθείσα απόφαση της 13ης Φεβρουαρίου ΄04 στη Νέα Υόρκη περιλάμβανε τόσο την τότε κυβέρνηση όσο την αντιπολίτευση. Στο εν συνεχεία «γκελ» του νέου πρωθυπουργού στη Λουκέρνη οφείλει κανείς να αναζητήσει την άμεση Αμερικανική απάντηση με την αναγνώριση εκ μέρους των Η.Π.Α. των Σκοπίων ως Μακεδονίας, την επομένη κιόλας ημέρα, της επανεκλογής Bush.

Μπορεί η πολιτική στάση του Καραμανλή στην Ελβετία να σχετίζεται με κάποια σύνδρομα της ιστορικής του καταγωγής, με την οποία δεν ήθελε να ταυτιστεί, όμως ο εν συνεχεία χειρισμός του στα εθνικά, έρχεται να επιβεβαιώσει πλήρως τη λειτουργία που έλεγα στην αρχή. Από τη μια είναι τα συλλαλητήρια που όταν δεν ματαιώνονται, όπως στην Αυστραλία, γίνονται αντικείμενο ανάθεσης στα πλυντήρια που έλεγα. Από την άλλη, βρίσκεται η επίκληση αν όχι παράκληση προς το Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. και το ομώνυμο, τύπου Φραγκεστάιν, σχέδιό του. Μεταξύ των άλλων να ευδοκιμήσει η γεωπολιτική των υψηλών του εντολέων.

Ζητήματα για τα οποία είναι επίσης γνωστές οι καλές υπηρεσίες της παρούσας αξιωματικής αντιπολίτευσης και του επικεφαλής της, όσο το κλίμα της εσωτερικής της ομοθυμίας, καθώς και οι προφανείς αιτίες της. Ίσως δε μια από αυτές να είναι η αναπαραγωγή του εκ του μακρόθεν κλεισίματος ματιού. Ίσως να μην είναι άσχετη με όλα αυτά, η διαπασών της Βουλής. Πάντοτε στην ιστορία, ακόμη και όταν οι θόρυβοι είχαν πολλούς λόγους, κάτι έκρυβαν. Πόσο μάλλον όταν αντί για πραγματικές αιτίες, κυρίως οφείλονται σε υποκρισία, αν όχι θράσος.

Αν η σημερινή πολιτική Ελλάδα μπορεί να παραπέμπει σε κάτι τις Η.Π.Α. ως προς την αντιμετώπισή της, αυτό δεν είναι άλλο από το στίχο: «από την Κική και από την Κοκό ποια να διαλέξω». Ναι μεν η πρώτη είναι η εξ αίματος συγγενής, όμως η επί πολλά έτη παραμονή της στην αντιπολίτευση φαίνεται να επηρέασε αρνητικά τον παραδοσιακό της Αμερικανισμό, και αυτό πρέπει να πάρει τέλος. Αν όχι, υπάρχει και η άλλη λύση. Η εξ αγχιστείας συγγενής.

Μια πρωτοβουλία λοιπόν, πέραν από τη συνεχιζόμενη αναζήτηση της πολιτικής λύσης του Κυπριακού στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να προτείνει -εννοείται προτού είναι αργά- τη μετατροπή του εθνικού συμβουλίου, σε υπουργικό συμβούλιο. Να σχηματιστεί μια Κυπριακή κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Όσον αφορά τώρα το λεγόμενο εθνικό κέντρο, μπορεί να εκληφθεί αυτό που αποδείχτηκε: ωσεί απόν. Γιατί αν είναι και κάτι άλλο, είναι Ελληνική Δημοκρατία-Σκόρπια.

__________