Ο μισός Κόσμος δολοφονείται, λεηλατείται, διαμελίζεται, πεθαίνει από πείνα και αρρώστια και ο άλλος μισός πληρώνει το τίμημα. Είτε από «τρομοκράτες» και «καμικάζι», αυτόνομους αντάρτες και επαναστάτες, είτε από βάρβαρους στρατούς, εγκληματικές και παρανοϊκές κυβερνήσεις, είτε από τα ΜΜΕ, που σπεύδουν να αποπροσανατολίσουν την ανθρωπότητα προβάλλοντας άλλα αν τ' άλλα, εκείνοι που πληρώνουν τη νύφη πάντα και παντού είναι αθώοι πολίτες και μικρά παιδιά.

Το μένος των πολέμων, της δυστυχίας και του μίσους είναι σημάδια καθημερινά πλέον, συνηθίσαμε μ' αυτά, δεν μπορούμε πλέον να ζούμε χωρίς αυτά, σαν το χρήστη που δεν μπορεί να αποβάλει το θανάσιμο καρκίνωμα και περιμένει το θάνατο· τη σωτηρία. Αυτά προσφέρει η Νέα Τάξη Πραγμάτων και όχι μόνο και σ' αυτή τη νέα τάξη έχει περιέλθει η ανθρωπότητα σήμερα, ανήμπορη να αντεπεξέλθει απ' τη «συνήθεια», που μετρημένοι «άνθρωποι» σκορπισμένοι στον Πλανήτη, σαν χαλινάρι την πέρασαν στο σβέρκο του, για να μπορούν να εκτελούν πάνω τους όλα τα ακροβατικά τους πειράματα.

Παρεμπιπτόντως, ακόμα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, αγώνες της ντόπας-αισχροκέρδειας, δεν στάθηκαν ικανοί να σταματήσουν, έστω για λίγο, το αχαλίνωτο μίσος ενάντια στον πολιτισμό, διότι περί αυτού πρόκειται. Ο πολιτισμός είναι ο χειρότερος εχθρός ενάντια στα σχέδια των ονάγρων. ο Πόλεμος και η καταστροφή ο καλλίτερος σύμμαχος. Ας επανέλθουμε στο θέμα μας, το οποίο δεν είναι άλλο από αυτό που πρόσφατα είδαμε, και ως ένα σημείο ζήσαμε: το ανατριχιαστικό μακελειό με θύματα εκατοντάδες σχολοπαίδια, γονείς και δασκάλους. Αυτό είναι μέρος του μένος των πολέμων, της δυστυχίας και του μίσους, το οποίο εξελίσσεται σε αντίπαλο δέος, όπως το είδαμε με τη φρικιαστική βαρβαρότητα των τσετσένων ανταρτών στη Βόρεια Οσετία της Ρωσίας, και δεν ήταν το πρώτο και πολύ φοβούμαστε ότι δεν θα είναι το τελευταίο.

Βαρβαρότητα, μίσος, φανατισμός, εκδίκηση μεταξύ Τσετσένων και Ρώσων και βεβαίως πανάρχαια διεκδίκηση από πλευράς των Τσετσένων σε ό,τι αφορά την ανεξαρτησία τους. Αυτά τα αίτια, που είναι γνωστά και η μήτρα των κακών είναι το πετρέλαιο, εσκεμμένα περνούν στο περιθώριο ενώ παράλληλα σε ευρωπαϊκό και γενικότερα σε διεθνή επίπεδο οι αντιφάσεις πρυτανεύουν. Δηλαδή, όπου υπάρχουν συμφέροντα υποστηρίζουμε τους Μουσουλμάνους (βλέπε Πόλεμο Βοσνία Ερζεγοβίνης και γενικότερα Βαλκάνια και βλέπε τους «ήρωες» Σαντάμ, Μπιν Λάντεν κ. ά. και τις στενές στο παρελθόν σχέσεις τους με τους Αμερικάνους. Τρελά πράγματα...)

Ο Ρώσος πρόεδρος ανεπιτυχώς προσπαθεί να περάσει στο «ντούκου», το αποτρόπαιο έγκλημα -μας θύμισε παλιότερες εποχές- δηλαδή να αποδώσει το έγκλημα στη διεθνή τρομοκρατία. Έγκλημα που δημιουργήθηκε στο τραγικό σχολείο και μοιραία το μοιράστηκε μαζί με τους Τσετσένους. Και ο κ. Πούτιν δεν μπορεί να «βγει» με καθαρά χαρτιά από τη μασκαρεμένη τράπουλα των Αμερικάνων. Κι ούτε μπορεί να τον απαλλάξει η «συμπαράσταση» των δυτικών κυβερνήσεων, που σύσσωμοι σαν μάγειροι τρομομαγειρείου, αποδίδουν το έγκλημα στη διεθνή τρομοκρατία. Είναι αυτό που είπαμε στις πρώτες αράδες, ο αποπροσανατολισμός. Ο διεθνής αποπροσανατολισμός, ο οποίος παίζει θαυμάσια το ρόλο του ανάμεσα από δυο τρομοκρατίες. Όσο αυτός κρατά, όλα δουλεύουν σαν ρολόι.

Εν κατακλείδι: το φρικιαστικό έγκλημα στην Οσετία της Ρωσίας, μέσα από το βαρύ πένθος των πολιτών της Χώρας και των Πολιτών του Κόσμου και μέσα από κροκοδειλίσια δάκρυα των προαναφερόμενων ηγετών της Δύσης και του Ρώσου προέδρου, δίνει ένα και μόνο ισχυρό μήνυμα: Η αντίσταση των Πολιτών όλου του Κόσμου θα πρέπει να περάσει στην ημερήσια διάταξη, σαν δύναμη ανατροπής της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια επιλογών. Η αντίσταση ενάντια σε κάθε μορφή βίας είναι το μόνο όπλο μας.