Γιορτινές μέρες και απανταχού γιορτάζονται με λαμπρότητα -και καλώς- για να αλλάζουμε και λίγο το εφήμερο και να αναζωογονούμε την ελπίδα για ένα καλλίτερο αύριο. Νέος χρόνος έρχεται, ο 2005, περνώντας πάνω από τα ερείπια που άφησε ο γίγας σεισμός στην Ασία εξολοθρεύοντας χιλιάδες ανθρωπάκια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. (Ίσως για μερικούς, που έχουν μεγάλα στόματα, βγει σε καλό. Συνήθως έτσι γίνεται μετά από ένα κακό έρχεται το «καλό», καλό που συνήθως μένει σε χαρτιά και εξαγγελίες).

Παραμονές της Πρωτοχρονιάς, έστω και κάτω από το πέπλο του θανάτου, που ακόμα δεν έχει στεγνώσει το σπαθί του απ' το αίμα, για μας ο χορός κρατά. Μέρες γιορταστικές και από τη μια βλέπουμε στις κάμερες ζητιάνους και άστεγους, άρρωστους, άνεργους και συνταξιούχους πείνας απ' τις ληστρικές επιδρομές στα ταμεία τους, πόρνες και χρήστες εξοφλημένους και παραδομένους στα νύχια της πολιτείας και των ανθρώπων. Και από την άλλη ακούμε τα κούφια και ανούσια μηνύματα αρχηγών κρατών και λοιπόν, που εύχονται από και προς πάσα κατεύθυνση επαναλαμβάνοντας τις ίδιες ευχές, φτύνουν στους κόρφους τους λέγοντας μακριά από μας η τάδε κατάρα ή η αρρώστια, φυσική ή παραφυσική και καλού κακού κλείνουν την πόρτα. Με άλλα λόγια έξω από το σπίτι μου και ας είναι και ο αδελφός μου. Κι αυτό έχει μεταφερθεί και στην κοινωνία μας, προϋπήρχε βέβαια αλλά τώρα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το θάνατο ενός γείτονα του πάνω ορόφου τον αντιλαμβανόμαστε μόνον όταν το πτώμα αλλοιωθεί. Πόσο λοιπόν μπορούμε να αντιληφθούμε τη ζωντανή σκιά ενός χρήστη, μιας πόρνης και άλλων απόκληρων;

Κοινωνία και Πολιτεία μοιράζονται εξίσου τις ευθύνες. Ενώ η δεύτερη, η πολιτεία, δημιουργεί τους μηχανισμούς και τις προϋποθέσεις, η πρώτη τις συντηρεί. Δηλαδή δεν έχουμε μόνο τη δημιουργία των δύστυχων χρηστών αλλά και τη μετατροπή της κοινωνίας σε αφιλόξενη, αποκρουστική και ψυχρή, με άλλα λόγια ρατσιστική. Έτσι έχουμε από τη μια τα αρνητικά φαινόμενα εξάρσεων ορισμένων χρηστών, που μέσω της κοινωνικής και πολιτειακής αδιαφορίας (προπαρασκευαστικά στάδια απόγνωσης), επιδίδονται ή οδηγούνται σε άκρα, όπως και αν αυτά λέγονται. Και από την άλλη να βρίσκουν άλλοθι και οι προαναφερόμενοι μηχανισμοί και, προκειμένου να απαλλαχτούν, επιδίδονται με τη σειρά τους στους εγκλωβισμούς στα σίδερα αφήνοντας στο έλεος της μοίρας την υγεία του ανθρώπου-χρήστη, άσχετα αν αυτός είναι κομουνιστής, τρομοκράτης ή φασίστας.

Η ανύπαρκτη -και αν όχι- ελάχιστη παρέμβαση της κοινωνίας, αποτελεί τη χαριστική βολή, όσο των Πολιτών «σπουδή» είναι το άμεσο βήμα, όταν αυτός, ο απόκληρος, τη χτυπά ζητώντας κάποια βοήθεια, ο Πολίτης να τον περιφρονεί και του κλείνει κατάμουτρα την πόρτα. Κι αυτό το είδαμε σε διάφορες σκηνές παράλογου θεάτρου και στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Και αυτό δείχνει την ωμή και άγρια πραγματικότητα: Πως η κοινωνία που ζούμε δεν είναι ούτε ευνομούμενη ούτε δημοκρατική παρά τυχοδιωκτική και ρατσιστική.

Οι κοινωνικές διαστάσεις που παρουσιάζουν σήμερα οι «εκσυγχρονισμένες» κοινωνίες όσο αφορά τις «προόδους» στο χώρο των θεραπειών για την απεξάρτηση, στο βαθμό που γνωρίζουμε δεν επαρκεί. Όπως δεν επαρκούν και οι «γλάστρες» στις αυλές με χασίς, όπως υποστηρίζουν μερικοί «ειδήμονες». Ο πληθυσμός των χρηστών συνανθρώπων μας μεγαλώνει, οι πόρτες της κοινωνίας μας όλο και περισσότερο κλείνουν και οι φωνές αυτών των δύστυχων συνανθρώπων μας αιωρούνται στους αιθέρες καρφώνοντας το δικό τους σταυρό στα σύμπαντα, ένα σταυρό με τα καρφιά της «σύγχρονης» κοινωνίας μας, γραμμένο ή βαμμένο με κόκκινα γράμματα τη λέξη: Βοήθεια!

"Πάλι εσύ εδώ Δημήτρη;
-Ναί, πάλι εδώ καί κλείσε τήν πόρτα καλά γιατί θάρθουν γρήγορα καί εδώ. Σέ καμμιά φυλακή δέν σέ αφήνουν πλέον ήσυχο. Εγώ προσπάθησα νά μήν ξανάρθω εδώ, όπως σού είχα πεί,αλλά.......»
Κλείνοντας ένα άλλο απόσπασμα του γράφοντα!
«Φορές νοσταλγώ τα μαύρα κάγκελα
Όπως κι εκείνα των απ' τα κίτρινα δόντια τους ανθρώπων χαμόγελα
Το χνώτο τους που μύριζε σαπίλα

Περιττεύουν τα λόγια όταν οι κραυγές προστάζουν. Κι είναι κραυγές των δικών μας παιδιών. Μη μένουμε κωφάλαλοι και μωροί και μη γινόμαστε συνεργοί στα έργα των νεκροθαφτών. Δίπλα μας, μπροστά μας και πίσω μας βρίσκονται περιμένοντας από μας την ανθρώπινη χειραφέτηση.

Κοινωνία μη θέλεις να ανήκεις στο μηδέν. Μην περιμένεις να πεθάνει το παιδί σου για να δεις το θάνατο. «Γυρνάτε στην Ανατολή τη Δύση της Ζωής».

Ε Ε.-Γερμανία, Δεκέμβριο 28 2004