η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

17^η του Νοέμβρη

Στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας η 17^η του Νοέμβρη, ημερομηνία ξεσηκωμού των φοιτητών στο χώρο του Πολυτεχνείου Αθηνών κατά της χούντας, αποτελεί την πτυχή που συνδέει τους αγώνες του ελληνικού λαού από το παρελθών με το παρόν. Επιβεβαιώνει την θέληση της Ελληνίδας και του Έλληνα πολίτη, όσο τότε, τόσο και σήμερα να αγωνίζεται στο μέτωπο της ανάπτυξης που προκαθορίζει την πολιτικοοικονομική ποιότητα της ζωής του. Όπως στο παρελθών έτσι και σήμερα στον 21ον αιώνα, στην εποχή του διαδικτύου, στη χώρα μας, μέλος της Ενωμένης Ευρώπης, όσον αφορά την περιφρούρηση των δικαιωμάτων του πολίτη και των ζωτικών του συμφερόντων, η δικαιότερη εφαρμογή της δημοκρατίας είναι καυτή ανάγκη.
Αν θέλει κανείς να κάνει χρήση την αντικειμενική ιστορική κρίση: ο ξεσηκωμός των φοιτητών στις 17 του Νοέμβρη το 1973 αν και ήταν εκπορευόμενος από ιδεολογικές αναθυμιάσεις, ουσιαστικά αυτός ήταν αποτέλεσμα της παθητικής και ενεργούς αντιδικτατορικής πάλης ολόκληρου του ελληνικού λαού, εξαιρούμενων βέβαια εκείνων των ολίγων υποστηρικτών της επιβεβλημένης χούντας που δεν είχαν τη δύναμη να αντιληφτούν, ότι με την υποστήριξη της αμερικανοκίνητης δικτατορίας καθόλου ελληνικά αλλά μόνο ξένα συμφέροντα εξυπηρετούσαν.
Η ανεξίτηλη 17^η του Νοέμβρη, που χρονοτύπωσε τον αποφασιστικό ξεσηκωμό των φοιτητών κατά της χούντας, δεν έχει καμία σχέση με την ομώνυμη ξενοκίνητη τρομοκρατική οργάνωση (Χ), της οποίας τα μέλη μετά δεκαετίες δολοφονικής δράσης, συνελήφθηκαν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, σαν εκείνα της Αλ-Καϊντα, που δήθεν ανατίναξαν τα δίδυμα της Ν. Υόρκης.
Γεγονός που συνηγορεί και πείθει, ότι τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Ν» είχαν επιλεχτεί, στρατολογηθεί από ειδήμονες εκπαιδευμένους μυστικών υπηρεσιών σε μια κρίσιμη καμπή της μεταπολίτευσης της χώρας, κατά τέτοιο τρόπο, που τα ίδια τα μέλη, από τον «αρχηγό» μέχρι και τον τελευταίο, δεν γνώριζαν τι εξυπηρετούσαν με τις δολοφονικές τους ενέργειες.
Σίγουρα ποτέ δεν θα δουν το φως της δημοσιότητας τα ονόματα εκείνων που την ίδρυσαν, τους στόχους που είχαν, τι πέτυχαν, αν πέτυχαν και σε μια δοσμένη στιγμή τη διέλυσαν, παρουσιάζοντας τους εκτελεστές, τα εξιλαστήρια θύματα τους και ως δημιουργούς της δολοφονικής επιχείρησης.
Οι ίδιες αόρατες, σκοτεινές δυνάμεις της καταπίεσης δεν παύουν να αποτελούν κίνδυνο και σήμερα. Είναι σε θέση να μας παρασύρουν σε νέες περιπέτειες ίσως και πιο καταστροφικές από εκείνες, παρασύροντας μας να εμπλακούμε σε πόλεμο με τους γειτονικούς μας λαούς.
Η Δύναμη τους είναι ακαταλόγιστη, με χιλιάδες διασυνδέσεις και μυστικές υπηρεσίες δρουν πίσω από διάφορες στοές και εταιρείες. Αγοράζουν και διαφθείρουν προσωπικότητες και διαλύουν ολόκληρες κυβερνήσεις προκειμένου να επεκτείνουν την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία και στο έσχατο δεν δειλιάζουν να επέμβουν με τα όπλα να αιματοκυλήσουν και τους ίδιους τους λαούς.
Εμείς με το άρθρο μας αυτό στους λιγοστούς μας τακτικούς αναγνώστες και σ΄ εκείνους που μας ανακαλύπτουν για πρώτη φορά στην τύχη, θέλουμε να μεταφέρουμε στη σκέψη τους την διεθνή πολιτική σημασία της 17^ης του Νοέμβρη, αφού αυτή δεν είναι μόνο μια ημερομηνία στην οποία συνέβηκε ένα γεγονός για τα ελληνικά χρονικά μιας περιόδου στο παρελθόν.
Η 17^η του Νοέμβρη αρχή του τέλους της στρατιωτικής δικτατορίας στη χώρα μας, σαν πολιτική πράξη εντάσσεται στο μετωπικό χώρο των αγώνων όλων των λαών που αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν την όλο και αυξανόμενη με τη βία των όπλων επιβαλλόμενης παγκόσμιας δικτατορίας του Σιωνοφασισμού. Πιστεύομε ότι όλοι μας σαν άτομα και αμέτρητες ομάδες συμβάλουμε στην ενεργοποίηση των ανώνυμων μαζών σε χώρους και τόπους του πλανήτη γη που παίρνουν σιγά, σιγά θέση μάχης, φυλάγοντας την διαφορετικότητά τους, να ενισχύσουν το ενιαίο δημοκρατικό μέτωπο της παγκοσμιοποίησης για μια ανθρωπινότερη ενιαία κοινωνία.

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα κομμάτι από το βιβλίο «Το Πτυχίο» του ίδιου συγγραφέα.

«Εκείνη τη μέρα, ήταν 17 Νοέμβρη 1973, είχε πυκνή συννεφιά, έβρεχε. Βγήκε από την επιχείρηση, μπήκε στο αυτοκίνητό του, έβαλε μπροστά τη μηχανή, άνοιξε το ραδιόφωνο. Το Τρίτο Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας από τη Κολωνία μετέδιδε.: «Φοιτήτριες και φοιτητές στην Αθήνα, όπου, από την 21^η του Απρίλη 1967 επικρατεί στρατιωτική δικτατορία, βρίσκονται ταμπουρωμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο. Με το Ραδιοφωνικό Σταθμό που έχουν συναρμολογήσει μόνοι τους καλούν τον ελληνικό λαό να ξεσηκωθεί, να ρίξει τη δικτατορία των Συνταγματαρχών». Ο Αντώνης έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου, χαλάρωσε το σώμα του, για μια στιγμή έμεινε ακίνητος, σκεπτικός. Στα χείλη του γεύτηκε την πίκρα της αρμύρας των δακρύων του, όπως ένοιωθε τη βία της δικτατορίας πάνω στο σώμα, το πνεύμα του. Μετά χέρια έτριψε τα μάτια του, ξανάβαλε μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου, ξεκίνησε. Μέσα στο μυαλό του είχε αρχίσει θύελλα σκέψεων. Κάπου, κάπου μονολογούσε δυνατά, τραγουδούσε Ρωμιοσύνη. Αυτοσυγκεντρωνόταν να μη χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Η Καθλήν που είχε ακούσει κι εκείνη την είδηση από το BBC του Λονδίνου, τον υποδέχτηκε στο σπίτι κατασυγκινημένη. Από τη συμπεριφορά του Αντώνη κατάλαβε αμέσως, ότι εκείνος είχε ήδη ακούσει την χαρούμενη μεν, αλλά δραματική είδηση. Ο Αντώνης έτρεξε στο τηλέφωνο, άρχισε να έρχεται σε επαφή με οργανώσεις και πρόσωπα, όλοι τους ήταν κατενθουσιασμένοι από την ανεπάντεχη εκείνη είδηση. Μετά κατέβηκε στο υπόγειο που έμοιαζε σαν εργαστήρι ζωγράφου. Πήρε πανιά, μπογιές, πινέλα, άρχισε να γράφει αντιδικτατορικά συνθήματα. Μέσα σε δύο μόνο ώρες, είχαν μαζευτεί πάνω από τριακόσιοι μετανάστες Έλληνες στο Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό του Ντύσσελντορφ, με προορισμό την Königs Allee. Την πιο κεντρική λεωφόρο της πόλης, μια από τις ξακουστές στη Δ. Γερμανία. Ένα τεχνητό κανάλι που ξεκινάει από το Ρήνο σχηματίζει αγκώνα, αφού διασχίζει την Königs-Allee με παράλληλες αλέες ξαναχύνεται στο Ρήνο. Από τη μια την πλευρά καλύπτουν τη λεωφόρο οι Τράπεζες της κατά συνθήκη οικονομικά ανθούσας καπιταλιστικής κοινωνίας, από την άλλη πλευρά της βρίσκονται τα πιο ακριβά μαγαζιά της πόλης, απ΄ όπου ψωνίζουν τα πανάκριβα κοσμήματα και τα εσώρουχά τους οι γυναίκες των Τραπεζιτών.

Η έκτακτη πορεία διαμαρτυρίας γινόταν πάλι με την ανοχή της Αστυνομίας, που της είχε γίνει γνωστό μόνο με ένα τηλεφώνημα, ενώ κανονικά έπρεπε να υποβληθεί γραπτή αίτηση πριν σαράντα οκτώ ώρες. Έτσι κατ΄ εξαίρεση, η Αστυνομία βρισκόταν στα πόστα εκείνα της διαδρομής απ΄ όπου θα περνούσαν οι διαδηλωτές, για να ελεγχθεί η κυκλοφορία. Με τα συνθήματα που φώναζαν οι διαδηλωτές ήταν πολύ δύσκολο να συγκινήσουν τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας του Ντύσσελντορφ, που έπιναν ήρεμα τον καφέ τους πίσω από τις χοντρές τζαμαρίες των υπερπολυτελή καφετεριών.

Ωστόσο ο Αντώνης με το φορητό μεγάφωνο στα χέρια του δεν έπαυε να φωνάζει.

«Κυρίες και κύριοι! Αυτή τη στιγμή που εσείς πίνετε απολαυστικά τον καφέ σας, φοιτήτριες και φοιτητές αγωνιστές της δημοκρατίας βρίσκονται κλεισμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο των Αθηνών περικυκλωμένοι από άρματα μάχης της ελληνικής στρατιωτικής χούντας. Νέες και νέοι με οράματα και όνειρα για το μέλλον τους, αποφάσισαν με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους να αποκτήσουν την ελευθερία που τους την έχουν στερήσει μια κλίκα μιλιταριστών, αγροίκοι που έχουν στραγγαλίσει τη δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε. Οι τολμηροί, αποφασιστικοί αυτοί νεολαίοι, δεν αποκλείεται, από στιγμή σε στιγμή, να βρεθούν κάτω από τις ερπύστριες των τανκ, να δολοφονηθούν εν ψυχρώ. Μπροστά στο πολιτικό δράμα του ελληνικού λαού, που είναι και δράμα των ευρωπαϊκών λαών, δεν πρέπει να μένει κανείς ευρωπαίος πολίτης απλός θεατής. Υψώστε φωνή διαμαρτυρίας για τη σωτηρία των φοιτητών, απαιτείστε να επανέλθει και να λειτουργήσει η δημοκρατία στη χώρα όπου γεννήθηκε. Έτσι προσφέρετε έργο θετικό για την δημοκρατική ανάπτυξη της μελλοντικής Ενωμένης Ευρώπης».

Για μια στιγμή μέσα στην πορεία ο Αντώνης αισθάνθηκε πάνω στους ώμους του ένα ελαφρό χτύπημα. Όταν γύρισε το κεφάλι του, είδε τον διευθυντή της Αστυνομίας Αλλοδαπών Müller που φρόντιζε να βρίσκεται αυτοπροσώπως στις αντιδικτατορικές εκδηλώσεις των Ελλήνων αντιχουντικών. Σε μια από αυτές μάλιστα είχε τραυματιστεί ελαφρά στα πισινά του από μαχαίρι τραμπούκου της χούντας. Ο Müller φορούσε σκούρο κοστούμι, ριγέ γραβάτα, τον κοιτούσε αφ΄ υψηλού με το γνωστό υπεροπτικό του χαμόγελο, με την έκδηλη ειρωνεία που την εξέφραζε προς τους αριστερούς χωρίς κανένα ενδοιασμό.

«Δεν μπορεί να έχετε παράπονα από μας; Εκτός που σας επιτρέψαμε, βρεθήκαμε όλοι στο πόστο μας να σας προστατέψουμε», είπε ο Müller με εγωκεντρική έμφαση.

-Όχι! Ποτέ δεν είχαμε παράπονα από την Αστυνομία του Ντύσσελντορφ, όσον αφορά την περιφρούρηση μας.

-Θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μια παρατήρηση;

-Δεν έχω και κανένα δικαίωμα να σας το απαγορέψω.

-Τα συνθήματά σας τα έχω μάθει απέξω, αλλά εκείνο το «Ενωμένη Ευρώπη» πρώτη φορά μου το ακούω και μου φάνηκε πολύ αλλόκοτο!

-Αλλόκοτο και μη, όλα κάποτε για πρώτη φορά λέγονται.

-Το ξέρετε ότι Ευρώπη είναι και το ανατολικό μπλοκ του σιδηρούν παραπετάσματος;

-Όσον αφορά τη περιεκτικότητα του παραπετάσματος, δεν το γνωρίζω, αυτή μπορεί να είναι και από αλουμίνιο, απ΄ ότι ξέρω όμως είναι σίγουρο, ότι η Ανατολική και Δυτική Ευρώπη μας κάνουν μαζί γεωγραφικά ολόκληρη την Ευρώπη.

-Εννοείτε δηλαδή, ότι οι Σοβιετικοί θα μας πάρουν μια μέρα σηκωτούς και θα μας ρίξουν στη Βόρεια Θάλασσα για να ενώσουν την Ευρώπη;

-Μπορεί, δεν αποκλείεται κι αυτό. Σίγουρο όμως είναι, ότι εγώ δεν εννοώ μια τέτοια ενοποίηση της Ευρώπης. Από τη θέση σας έχετε το μειονέκτημα να μην μπορείτε να βλέπετε τα πολιτικά πράγματα αναλυτικά, επειδή αναγκαστικά τα σφαιροποιείτε αστυνομικά. Οι άνθρωποι, ένας λιγότερο άλλος περισσότερο, εντάσσονται σε μια ιδεολογία και ανάλογα με τους καιρούς προσπαθούν να προσφέρουν το καλύτερο που νομίζουν ότι μπορούν, χωρίς βέβαια να είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι εκείνο το καλύτερο μπορεί να είναι εκείνη τη στιγμή και το χειρότερο. Προφανώς ο ιδεολογικός χώρος των κοινωνιών δεν είναι μονόδρομος. Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με ανθρώπους που έχουν διαφορετική ιδεολογία από μένα. Κι όταν λέω ενοποίηση εννοώ την ειρηνική συνύπαρξη ανθρωπίνων κοινωνιών ολόκληρης της Ευρώπης, εκείνης της Ανατολικής κι αυτής εδώ της Δυτικής.

-Δεν αντιφάσκετε σαν κομμουνιστής όταν μιλάτε για ειρηνικές διαδικασίες, αφού η φιλοσοφία σας έχει σαν αρχή τη βία;

-Δεν έχω κανένα πιστεύω που να επιβάλλεται με τη βία. Με τη μια ή με την άλλη ιδεολογία, κάτω από συνθήκες, μπορεί να συμβιβάστηκα, αλλά δεν υποτάχτηκα σε καμία, ούτε σε θρησκεία ούτε σε φιλοσοφία. Σίγουρο είναι ότι συνεχίζω να εξελίσσομαι με υποταγή μόνο στον εαυτό μου.

-Ο μεγάλος δάσκαλός σας όμως άλλα λέει στα κιτάπια του.

-Aν εννοείτε τις θέσεις του Μαρξ «η βία γεννάει τη βία», δεν είναι ο πρώτος που το τόνισε, δεν έκανε ούτε εφεύρεση, ούτε ανακάλυψη. Το «μάχαιραν έδωσες μάχαιραν θα λάβεις» ειπώθηκε πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν από το Μαρξ. Βία δεν είναι η αντίδραση στην επιβαλλόμενη βία, αλλά η επίθεση του ισχυρού κατά του απροστάτευτου αδύναμου. Και στην περίπτωση αυτή δεν εννοώ το βασίλειο των τετραπόδων που ο θάνατος του ενός σημαίνει τη επιβίωση του άλλου, αλλά εκείνη των δίποδων όντων που ζουν σε ανεπτυγμένες κοινωνίες και έπεται ότι έχουν φτάσει στο σημείο λογικών όντων που διαφέρουν από την κοινωνία εκείνη των ζώων. Εμείς δεν βγήκαμε στο δρόμο για να επιβληθούμε, αλλά να απελευθερωθούμε από την βία που επιβλήθηκε παρά τη θέλησή μας. Αυτό είναι το αίτημα των φοιτητών που έχουν κλειστεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Και που εμείς εδώ ενώνουμε τη φωνή μας με το αίτημα αυτό και συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα τους.

-Με λίγα λόγια προσπαθείτε να αποδείξεις ότι ο κομμουνισμός δεν χρησιμοποιεί βία και δεν αδικεί κανέναν.

-Όχι! Δεν έχω καμία ανάγκη τέτοιων αποδείξεων, αφού γνωρίζω και εκείνοι που έχουν ασπαστεί τον κομμουνισμό και θέλουν να φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία, δεν έχουν ξεπεράσει τις προσωπικές τους αδυναμίες, δεν έχουν πάψει να εξυπηρετούν τα συμφέροντα εκείνων που διοικούν, που βρίσκονται στην εξουσία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η διαλεκτική, δεν είναι παραδεκτός τρόπος λογικής έρευνας, ότι δεν είναι απόρροια των εκάστοτε δεδομένων διαφορών ανάμεσα στις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων.

-Δηλαδή με λίγα λόγια, πιστεύετε σε μια ειρηνική, πολιτική ενότητα της Ευρώπης.

-Όχι μόνο το πιστεύω, αλλά εργάζομαι γι αυτήν την Ενότητα.

-Μα αυτό είναι αναμφισβήτητη ουτοπία!

-Κάθε ουτοπία είναι πάντοτε προβάδισμα και της κάποιας σχετικής πραγματικότητας.

-Σωστά! Ο κάθε άνθρωπος πριν μπει στην καλή ή την κακή πραγματικότητα, ζει την ουτοπία του, η δική σας όμως ουτοπία, δεν έχει τα όρια της, αλλά εσείς οι Έλληνες έχετε ζωηρή φαντασία και δικαιολογείστε.

-Χαίρομαι που τ΄ ακούω!

Τον Müller δεν τον χωρούσε το κοστούμι του. Κούνησε πάλι κριτικά το κεφάλι του, έφυγε με το μόνιμο υπεροπτικό, ειρωνικό του χαμόγελο».

Μάγειρας
metanastis@t-online.de 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει" το μέλλον
George Orwell

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
(θα ξεσκεπαστούνε)
ο σχολιαστής

 ΑΡΧΕΙΟ