η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Ρατσισμός! Χτες, σήμερα, αύριο!

Ο ρατσισμός είναι φαινόμενο παλιό όσο και ο άνθρωπος. Γεννήθηκε μαζί του με δυο πρόσωπα. Το ένα ήταν, και είναι, ότι, από τις πρώτες στιγμές της ζωής του, έμβρυο ακόμα, το πρώτο που έκανε σαν είδε το φως ήταν να διαλέξει το ένα στήθος από τη μάνα του κι απ' αυτό να βυζάξει. Και το άλλο ήταν, και είναι, να βυζάξει χωρίς διάκριση και από τα δυο. Έτσι έδειξε ότι τις επιλογές τής έχει μέσα του: Της διάκρισης (διαλέγω) και της αυτάρκειας. Μ' αυτές αναπτύσσεται και ανάλογα τα περιβάλλοντα (οικογενειακό, σχολικό, πνευματικό, κοινωνικό και πολιτικό) διαμορφώνει το χαρακτήρα του. Έτσι έχουμε δυο πολίτες: τον «κακό» και τον «καλό» με όλα τα παράγωγά τους που τα εμπλουτίζουν κατά την πορεία της ζωής τους.

Μένουμε στην πρώτη περίπτωση, που είναι και το θέμα μας, ο ρατσισμός. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε ξεκινώντας μέσα από τα σπίτια μας, που είναι και το πρώτο στάδιο επαφής με τον κόσμο, εξετάζοντας τις συμπεριφορές των μελών μιας οικογένειας. Σε πολλές οικογένειες και ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη και πνευματικό προσανατολισμό (θρήσκευμα, Παιδεία, κλπ) θα δούμε ποικίλες τάσεις και παραστάσεις, όπως αυτές εκδηλώνονται και όπως «διδάσκονται» από τους γονείς στα παιδιά τους ό,τι διδάσκονται. Εάν δεν γίνει αναφορά σε δυο βασικά και ουσιαστικά σημεία: στην αγάπη και αλληλεγγύη προς το συνάνθρωπο και στο σεβασμό προς τον Πλανήτη και ότι υπάρχει πάνω σ' αυτόν, αμέσως ξεκινά η διαμόρφωση και η διεύρυνση του χαρακτήρα αρνητικά. Εκεί έχουμε σημάδια ρατσισμού.

Το δεύτερο στάδιο είναι η κοινωνία με όλα τα παράγωγά της: Σε πολλά φυσικά πρόσωπα θα δούμε το κακό, το σκληρό και το πικρό, το επιθετικό, το διωκτικό και το καταστροφικό, το εχθρικό, το αλαζονικό και το υπεροπτικό και άλλα πολλά και που όλα μαζί συγκροτούν το Εγώ. Κι αυτά τα βλέπουμε σε πρόσωπα που είτε έμμεσα, είτε άμεσα σχετιζόμαστε μαζί τους και είναι: Ο συγγενής, ο γείτονας, ο παπάς, ο δάσκαλος, ο αξιωματικός, ο δήμαρχος, ο βουλευτής, ο δικαστής, ο κυβερνήτης κλπ και βεβαίως οι «καλοί» πολίτες ή εκείνοι που δεν έχει ξεκαθαρίσει ο χαρακτήρας τους και έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο «καλό» και στο «κακό». Ασφαλώς δεν κατατάσσονται όλοι στο σάκο του ρατσισμού ως ρατσιστές. Αλίμονο. Δε θα' χε κανένα νόημα τούτη η αναφορά μας. Και όχι μόνο. Θα ήμασταν όλο ρατσιστές.

Λοιπόν, αυτό το «Εγώ» υποδηλώνει το «εκλεκτό» και «ευγενή», το «έξυπνο» και «ευφυή» που φέρνει μέσα του κάθε μυγιάγγιχτος χαρακτήρας και τα εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία με ποικίλα χαρακτηριστικά: αρπάχτρης, αιμοβόρος, δόλιος κλπ.

'Αλλοτε μεμονωμένα (εδώ έχουμε τη σιγανή αλλά σταθερή αναπαραγωγή ή διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα προς το ρατσισμό από εφηβική ηλικία) και άλλοτε ομαδικά (κι εδώ βλέπουμε ολόκληρα έθνη τα οποία, υπό την καταπίεση ενός «μεγάλου» με διάφορα αντιδημοκρατικά καμουφλαρίσματα, να συνθηκολογούν μαζί του, όπως γίνεται στις μέρες μας) και όλοι μαζί να επιστρατεύουν στις τάξεις τους και άλλα παράγωγα, όπως ο φασισμός, η δικτατορία και άλλα αυταρχικά και στεγνά καθεστώτα ενώ το καμουφλάρισμά τους περιέχει και «μαύρους» με υψηλά αξιώματα για να δείχνουν στην ανθρωπότητα ότι δεν είναι ρατσιστές. Γι' αυτό καθίσταται αθεράπευτος και η καταπολέμησή του επιβάλλεται από όλους τους λαούς!  Πώς; Θα δούμε στη συνέχεια.

Ένα που είναι σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να περιμένουμε και να ελπίζουμε σε πολιτικά φάρμακα από οποιεσδήποτε δημοκρατικές «βιομηχανίες» και αν προέρχονται, όσο αυτές διέπονται από στοιχεία αμοραλισμού, διάκρισης και εκμετάλλευσης.

Επίκαιρος όσο ποτέ ο ρατσισμός. Και όχι μόνο. Κοντεύει να μπει και στο πετσί μας. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της διεθνούς πραγματικότητας έχει βάλει τη σφραγίδα του: Σε κυβερνήσεις, σε κόμματα, σε οργανισμούς, σε θρησκευτικά δόγματα, σε πολίτες και βεβαίως για τον 21^ο αιώνα και σε πολιτικά δόγματα που αποτελούνται από μια φούχτα ανθρώπων, όπως παρουσιάζονται στις μέρες μας. Και όλα αυτά τον καταπολεμούν.

Ως αντιπαράθεση έρχεται και στήνει μέτωπο η κουρελιασμένη και άλλοτε στραγγαλισμένη δημοκρατία με όλα τα παράγωγά της, προκειμένου να τον εξουδετερώσει ή να τον περιορίσει και για το σκοπό αυτό κάλεσε και καλεί όλους τους προαναφερόμενους φορείς-πιστούς να εργαστούν έτσι ώστε να διαμορφωθεί μια κοινωνία των πολιτών πέρα και πάνω από οποιεσδήποτε διακρίσεις.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει και την ισοτιμία των πολιτών, την εξαφάνιση των ανθρωπίνων εκτρωμάτων, που δείχνουν και λένε, αυτός είναι μαύρος, αυτός είναι τσιγγάνος, αυτός είναι άθεος, αυτός λαθρομετανάστης, αυτός είναι φτωχός, αυτός είναι ανάπηρος!!! και να το μάτι, κυκλωπιαίο και «αφ υψηλού» να πέφτει πάνω τους και να τους λιώνει.

Το ίδιο μάτι, που φεγγρίζει μέσα από κρανία με αλλοιωμένο νου και νεκρά αισθήματα, μάτι που ξεχωρίζει απ' όλες τις κατηγορίες των όντων της Γης μας και ξεπερνά στην θηριωδία και το πιο άγριο και αιμοβόρο ζώο. Μάτι που την όρασή του την απορροφά μέσα από τα σκοτάδια του κακού και του Εγώ του και συγκεντρώνει στο ασπράδι του το σαδισμό και το μίσος. Αυτό το μάτι πέφτει και στην «πόρνη», πόρνη που μέσω ρατσιστικών «ταγών» η κοινωνία δημιούργησε και την ίδια «πόρνη» βλέπουμε σε πολλά σπίτια πλουσίων. 'Αμοιρα κορίτσια, που εκτός από τις διάφορες εργασίες που προσφέρουν, ικανοποιούν και τις πρόστυχες «σεξουαλικές» προθέσεις των «κυρίων» τους.

Το ίδιο δάχτυλο και μάτι το βλέπουμε και στα «σωφρονιστικά» καταστήματα του Κόσμου μας, που πέρα από τη βία που ασκείται, αλλοιώνεται και το φύλο τού καταδικασμένου, ενώ τα προοδευτικά κινήματα έξω που αντιστέκονται σ' αυτόν τον ξεπεσμό, καταδιώκονται με κατασταλτικούς μοχλούς και μέτρα και με «δημοκρατικούς» νόμους τίθενται εκτός νόμου για να μπορούν οι πραγματικοί άνομοι να ζήσουν ανενόχλητα και ρατσιστικά το δικό τους «κόσμο». Η εκμετάλλευση σε ανήλικα παιδάκια και οι βιασμοί σε ανήλικα αγόρια και κορίτσια αποτελεί την πιο βάρβαρη εικόνα για την Ιστορία της Ανθρωπότητας. Η πορνεία δείχνει το πραγματικό πρόσωπο των συντεταγμένων «σύγχρονων» κοινωνιών που υπερηφανεύονται, «άνθρωποι» που βύζαξαν γάλα μόνο από το ένα στήθος της μάνα τους.

Όλα αυτά, που δεν είναι παρά σταγόνες για τα σύνδρομα του ρατσισμού, μπορεί να εκλείψουν μόνο με την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη σωστή λειτουργία των σχολειών, ιδιαίτερα στη Δύση που μας κούφαναν με τον δυτικοευρωπαϊκό της πολιτισμό.

Προς αυτή την κατεύθυνση αγωνίστηκαν στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν, πολιτικά κόμματα και θρησκευτικά δόγματα. Έτσι λένε. Παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει και γίνονται ανθρώπινες προσπάθειες μέσα από κοινωνικούς φορείς, για την καταπολέμηση του ρατσισμού,(προσέξτε, λέμε κοινωνικούς φορείς και μεμονωμένα πρόσωπα και δεν αναφερόμαστε σε κόμματα, θρησκευτικά δόγματα κλπ που αποτελούν την αλυσίδα που στραγγαλίζουν τις κοινωνίες των πολιτών), τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Εκείνο που επέτυχαν ήταν να ξεχωρίσουν τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες και ακόμα χειρότερα και σε «υποκατηγορίες»!

Το ρατσισμό, λοιπόν, άλλοι τον ενισχύουν, άλλοι, ελάχιστοι και αδύναμοι τον καταπολεμούν, και άλλοι, εκτός από την ενίσχυση που του παρέχουν, καμουφλαρισμένα τον χρησιμοποιούν. Στην εποχή του σήμερα στην ημερήσια διάταξη είναι και οι «πηγές» που «ποτίζουν» τη συντήρηση, την εξάπλωση και την επικράτησή του και, σε μεγάλο βαθμό, τις αποτελούν οι άμοιροι «λαθρομετανάστες», θύματα των «σύγχρονων» κοινωνιών και σαφέστατα οι διαμορφώσεις των κοινωνιών σε «πολυπολιτισμικές» πολιτείες των ωρών του μηδέν. Έτσι φαίνονται.

Ο ρατσισμός, στα πλαίσια της «Παγκοσμιοποίησης», μιας παγκοσμιοποίησης του χρήματος και των όπλων, σαβανώνει ακόμα περισσότερο την ανθρωπότητα στην κοινωνική σήψη και αποσύνθεση και με ατσαλένια φτερωτά πλοκάμια τον οδηγεί στο αβέβαιο ή στο ανύπαρκτο, έτσι που να καθίσταται από κάθε άποψη ακατανίκητος, αφού εκτός του φυσικού του χαρακτήρα αποκτά και το τεχνικό με ποικίλα πρόσωπα κι εδώ είναι η μεγάλη δυσκολία.

Εκτός, λοιπόν, τους λαθρομετανάστες και τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, ακολουθούν και οι αυξανόμενες στρατιές των εγχώριων ανέργων, των αστέγων, των φτωχών, των οικονομικά αποτυχημένων (άλλα θύματα του διεθνούς καταστημένου) και των αλκοολικών. Η καταφυγή στην πορνεία και στην άγρια εκμετάλλευση νέων κοριτσιών από «άτομα» που θέλουν να λέγονται «φύλακες» είναι μια ξέχωρη διάσταση και ανάντεχτη απ' το βάρος και την ντροπή, ενώ σε μύριες περιπτώσεις νέες λαθρομετανάστριες προκειμένου να επιβιώσουν πουλιούνται με το κιλό. Η καταφυγή των νέων στο εμπόριο ναρκωτικών και η μετεξέλιξή τους σε χρήστες, η γκετοποίηση συνανθρώπων μας σε «γειτονιές» ξέχωρες από τις άλλες (βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη) είτε αυτοί λέγονται τσιγγάνοι, είτε πρόσφυγες κάθε κατηγορίας και αιτίας, είτε οικονομικοί μετανάστες, όπως παράδειγμα κι εμείς οι Έλληνες και άλλα πολλά, αποτελεί μια άλλη αποκρουστική και επικίνδυνη διάσταση, ενώ έχουν εγκλωβιστεί σε «πνευματικούς οίκους ανοχής» ο Πολιτισμός και οι αξίες.

Παρεμπιπτόντως βλέπουμε το κατάντημα στις Τέχνες, (βιβλίο, κινηματογράφος, τηλεόραση, μουσική κ.ά.,) την κατακράτηση των κλεμμένων Ελληνικών Ιστορικών Μνημείων στα ευρωπαϊκά μουσεία (χάνια τα λέμε εμείς), το «κόψιμο» ή τον σταδιακό περιορισμό της Ελληνικής Γλώσσας, τον αφελληνισμό που παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις κλπ.

Να μείνουμε στο θέμα μας και να επισημάνουμε και τις «υποκατηγορίες» άμοιρων συνανθρώπων μας, οι οποίες δεν δημιουργήθηκαν τυχαία και σε πολλές περιπτώσεις ενεργοποιούνται ομαδικά παίρνοντας μορφές ληστειών, τρομοκρατιών, απαγωγών και άλλων εγκληματικών πράξεων και καταστάσεων, έτσι που μέσα από πολύπονες στρατηγικές των «μεγάλων» να αμαυρώνεται η δομή της κοινωνίας, με αποτέλεσμα ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας να εξοπλίζεται με ρατσιστικά σύνδρομα που τον μεταβάλουν σε μισαλλόδοξο «κριτή», διώχτη και πολεμιστή.

Τα φαινόμενα, που κατά καιρούς έχουν καταγραφεί στην Παγκόσμια Ιστορία και συνεχίζουν ακόμα πιο έντονα στις μέρες μας, είναι πολλά και δεν μπορούμε να τα αναφέρουμε όλα. 'Αλλωστε τι θα' χει να κάνει ο ιστορικός του μέλλοντος; Εμείς προβάλλουμε απλά τις απόψεις μας και ευχόμαστε να μην επιβεβαιωθούν ποτέ.

Εν τάχει θα αναφερθούμε στις παλιές εποχές με τους δούλους και τα σκλαβοπάζαρα και παράλληλα στις εξεγέρσεις και στις στασιάσεις των δούλων έναντι των αφεντάδων τους, οι οποίοι, δούλοι, εκφράζονταν άλλοτε μέσα από ληστρικές παρέες με επιδρομές, λεηλασίες και σφαγές ενάντια στις τότε «τάξεις πραγμάτων», άλλοτε σαν πειρατές και άλλοτε σαν οργανωμένες ομάδες με σκοπό τη λευτεριά τους, επιδείνωσαν ακόμα περισσότερο το μένος του κακού. Κι εδώ επιβάλλεται η αναζήτηση των αιτιών.

Κι αυτές οι όπως και να λέγονται συγκροτημένες ομάδες και σε κάποιες περιπτώσεις ολόκληροι λαοί, για εποχές που αγκαλιάζουν και το σήμερα, αποτέλεσαν και αποτελούν το αντίπαλο δέος. Όλες οι ως τώρα αυτοκρατορίες «άνθισαν» σε βάρος των δούλων και ταλαίπωρων ανθρώπων. Ακολούθησαν και μεγάλες σφαγές στις οποίες πρωτοστάτησαν τα μετά Χριστόν θρησκευτικά δόγματα, Δύσης και Ανατολής.

Στο ρου της ζωής, σε ό,τι αφορά τη Δύση, οι σκλάβοι «εκμοντερνίστηκαν» και σε ό,τι αφορά άλλα διαμερίσματα του Πλανήτη παρέμεναν ως «ζώα» εκμεταλλεύσιμα απ' το άγριο και δολοφονικό χέρι του ρατσιστή. Κι εδώ δημιουργήθηκαν αντιστάσεις και ξεσηκωμοί ενάντια σε ρατσιστικά καθεστώτα, τα επανδρωμένα από την «πολιτιστική» Δύση και, δυστυχώς, Χριστιανική. Η συνέχεια γνωστή: πάντα και παντού το φαινόμενο ρατσισμός, ο κλασικός πρωταγωνιστής. Η Ευρώπη, με πρωταγωνιστή τη Γερμανία, έχει δώσει το μεγάλο απάνθρωπο δείγμα στην ανθρωπότητα ξεπερνώντας κάθε τυραννία και θηριωδία των εποχών.

Και σ' αυτή την περίπτωση δημιουργήθηκε το αντίπαλο δέος γνωστό ως κομμουνισμός, τον οποίο τον απέτυχαν ή τον  αυτοκτόνησαν. Ακολούθησε το κυνηγητό του μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του, την υποταγή και τον εξανδραποδισμό, σε ό,τι αφορά μερίδες ηγετών του. Παράλληλα διάφορες ομάδες, γνωστές ως αναρχικές, πολέμησαν με δικούς τους τρόπους τα πραγματικά αναρχοσυστήματα σε όλο τον κόσμο.

Ποιος είναι αυτός ή αυτό που δημιούργησε όσα ως τώρα αναφέραμε; Κατά την άποψή μας το πολύμορφο πρόσωπο του ρατσισμού. Η υποκινούμενη έντεχνη έχθρα ξεχώρισε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα με μοναδικό σκοπό να πρυτανεύσουν τα συμφέροντα.

Ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχνούμε τους αγώνες των λαών ανά τον Πλανήτη και διάφορα ολοκαυτώματα που χάρη σ' αυτά χρωστάμε και τις υπάρξεις μας ως άνθρωποι και τις αξίες μας και τα ιδανικά μας. Και δεν πρέπει να ξεχνούμε το κράμα των υπεροπτών, των θεατρίνων, των υποκριτών και άλλων πολιτικών και ηγετικών προσωπικοτήτων που συγκροτούν την πολυπολιτισμική κοινωνία και αποκτούν και βραβεία Νόμπελ ειρήνης!!! ενώ οι πόλεμοι μαίνονται. Μόνοι τους τα φτιάχνουν, μόνοι τους τα μοιράζονται, Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει και τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλούς βραβευμένους -και όχι μόνο με Νόμπελ- να βραβεύονται μεταξύ τους μέσα στα διάφορα «πολιτισμικά» κέντρα ενώ οι πολεμοχαρείς προθέσεις τους πιστοποιούν περιτράνως τους δικούς τους κόσμους, ξένους από το δικό μας.

Εν κατακλείδι ο ρατσισμός δεν θεραπεύεται, καταπολεμείται. Ο Ουμανισμός δεν φιμώνεται ούτε παροπλίζεται, ενισχύεται. Οι δημοκρατικές κοινωνίες οφείλουν να αφουγκραστούν τις φωνές των ανθρώπων και του Πλανήτη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να πρυτανεύσουν. Αναλύσεις, έρευνες και εξηγήσεις στα του ρατσισμού δε βοηθούν και οι Διεθνείς Οργανισμοί οφείλουν να παίξουν το ρόλο τους. Ο ρατσισμός από φυσικό φαινόμενο έχει μεταβληθεί σε φαινόμενο τεχνικό. Με την τεχνολογία(αυτή έφερε την ανεργία) αναπαράγεται, διευρύνεται και καθίσταται ακαταπολέμητος. Για την επίτευξη των σκοπών του χρησιμοποιείται και ο απλός άνθρωπος και χωρίς να καταλάβει γίνεται θύμα του. Ο Ρατσισμός έχει σχέση με τη διάκριση, είναι η διάκριση, που οδηγεί στο περιθώριο και στην εξαφάνιση το ανθρώπινο γένος. Ό,τι έχει σχέση με την αφαίρεση της ζωής των συνανθρώπων μας, οποιαδήποτε μέθοδο και να χρησιμοποιεί-ται, λέγεται ρατσισμός. Αυτός γέννησε το φασισμό μέσα στις εκκολαπτικές μηχανές του. Το πολύμορφο πρόσωπό του διαμορφώθηκε μέσα στη βία, στο διωγμό και στο μαύρο. Θα τον δούμε σε όλες τις εποχές. Στο μακρινό παρελθόν της«Pax Romana», στο κοντινότερο που γονάτισε την Ευρώπη και σήμερα στο πρόσωπο της «Pax Amerikana».

Ε.Ε.-Γερμανία, Οκτώβρης 23 2002

www.fasoulas.de
vaios@fasoulas.de

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 ΑΡΧΕΙΟ