η φωνή σου

η στήλη μας

Νυρεμβέργη-Γερμανία 2002

Περιεχόμενα:
Λογοτεχνικά αποσπάσματα, διηγήματα, ποίηση, θέατρο, κείμενα, αναλύσεις κ.ά από τους παρακάτω συγγραφείς:

Γκάρος Σπύρος
Δουκάκης Στράτος
Ζορμπά - Πλακιά Ευτυχία
Κατσούλης Κώστας
Κονταρίνης Διονύσης
Κοντομέρκου Βάνα
Λειβαδιτάκης Πέτρος
Μαραγκουδάκη - Βόλλνερ Αγγελική
Μπενέκος Δημήτρης
Μπίτα Λίλη
Νικολοπούλου Κωνσταντία
Παϊδούση Ελένη
Παναγιωσούλης Γαβριήλ
Παναγιωσούλη Κλεοπάτρα
Παπαστεργίου Κώστας
Πλακιάς Γιώργος
Στρατή Γιώτα
Τζιλιάνος Μάκης
Φασούλας Βάιος
Φασούλα Χριστίνα

© Copyright έκδοσης: 2002 Νυρεμβέργη, Βάιος Φασούλας
Hirschenstr.14, 90762 Fürth-D, Tel.09103-2197, FAX 09103-7421
www.fasoulas.de  - email vaios@fasoulas.de 

© Copyright κειμένων: οι συγγραφείς: Γκάρος Σπύρος, Δουκάκης Στράτος, Ζορμπά-Πλακιά Ευτυχία, Κατσούλης Κώστας, Κονταρίνης Διονύσης, Μαραγκουδάκη-Βόλλνερ Αγγελική, Παναγιωσούλης Γαβριήλ, Πλακιάς Γιώργος, Φασούλας Βάιος.
ISBN:

Επιμέλεια εξωφύλλου: Ζορμπά - Πλακιά Ευτυχία, Νικολοπούλου Κωνσταντία, Φασούλα Χριστίνα, Michael Schobert

Επιμέλεια έκδοσης: Φασούλας Βάιος

Τεχνική υποστήριξη:Φασούλας Χρήστος: www.chris-home.de  chris@chris-home.de 

Υπεύθυνοι συντονισμού: Παναγιωσούλης Γαβριήλ, Πλακιάς Γιώργος, Φασούλας Βάιος

Απαγορεύεται η μερική ή ολική χρήση των κειμένων με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς την άδεια των συγγραφέων και υπευθύνων.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Εκδοτικός οίκος «Β. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ»
Σόλωνος 96-5^ος όροφος Τ. Κ. 106 80 Αθήνα
τηλ. 010- 36 09 126, 010-36 077 25,  fax 010-36 091 26
http://www.bkyriakidis.gr  e-mail bkyriakid@otenet.gr 

Επιτροπή Πρωτοβουλίας της ιδέας για την έκδοση του παρόντος βιβλίου

Ευχαριστήριο

Ευχαριστούμε θερμά τους εξαίρετους, ευγενικούς και ευαίσθητους συμπατριώτες και φίλους μας φιλοξενούμενους, που με την παρουσία τους μας συντροφεύουν σαν δροσερές σκιές στα πλατιά λιοπύρια της ζωής και μας δίνουν δροσιά και απαντοχή.
Τα μέλη της Επιτροπής Πρωτοβουλίας, που ανοίγει τα χέρια αγγίζοντας τους ορίζοντες και προσδοκά την Ένωση των Ελλήνων Συγγραφέων της Διασποράς, χαιρετούν με θέρμη τους: κ.κ. Γιωτάκη Παναγιώτη, Παντικίδη Λοΐζο, Πρεκατέ Αντώνη, Ζήση Χρυσόστομο, Ξανθίδη Παντελή, Τσακιρίδη Γιώργο, που με την παρουσία τους τίμησαν το πρώτο βιβλίο μας, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ - ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ» και συνέβαλαν με τις πλούσιες απόψεις τους στην επιτυχία αυτής της έκδοσης, υπογραμμίζοντας τη λάμψη του Λόγου, του Πολιτισμού και τη Γοητεία, το Κάλλος του Ελληνισμού.
Επίσης θερμά ευχαριστούμε και τους συναδέλφους συγγραφείς Κοντομέρκου Βάνα, Λειβαδιτάκη Πέτρο, Μπενέκο Δημήτρη, Μπίτα Λίλη, Νικολοπούλου Κωνσταντία, Παϊδούση Ελένη, Παναγιωσούλη Κλεοπάτρα, Κώστα Παπαστεργίου, Στρατή Γιώτα, Τζιλιάνο Μάκη και Φασούλα Χριστίνα, που έδωσαν με τα γραπτά τους στο εν λόγω έργο μια ξεχωριστή διάσταση.
Ευχαριστούμε όλους εκείνους που πρόσφεραν φωτογραφικό υλικό και ιδιαιτέρως ευχαριστούμε τον Καθηγητή-Συγγραφέα κ. Β. Κυριακίδη, καθώς και τον Εκδοτικό οίκο: «Β. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ» και τους συνεργάτες του για την ευαισθησία και τη φροντίδα για την κεντρική διάθεση του βιβλίου μας.
Τέλος ιδιαίτερα ευχαριστώ τη σύζυγό μου Μαρία και την κουνιάδα μου Βασιλική, που ανέλαβαν μέρος των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων και κάθε άλλο συνάδελφο που όλοι μαζί μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε την παρούσα έκδοση.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ

Ευρωπαϊκή Ένωση-Γερμανία - Φεβρουάριος 2002

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΦΙΛΩΝ

Πώς να αρνηθείς το κάλεσμα για θετική συμβολή σε ένα νέο ξεκίνημα; Πώς να πεις όχι στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας ένωσης πνευματικών ανθρώπων με σκοπό τη συγγραφή και τη διάδοση του καλού βιβλίου; και μάλιστα σ' ένα χώρο, ο οποίος το έχει απόλυτη ανάγκη; Πώς να μη βάλεις και συ ένα πετραδάκι στα θεμέλια ενός «κτιρίου» που φιλοδοξεί να στεγάσει και να συνενώσει τις διάσπαρτες (ανά τον κόσμο) συγγραφικές δυνάμεις που στηρίζουν και διαδίδουν το αιώνιο ελληνικό πνεύμα στα πέρατα της οικουμένης; Πώς να μη συγκινηθείς από την εργώδη προσπάθεια των συγγραφέων που ΓΡΑΦΟΥΝ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ για να σπάσουν το φράγμα της απομόνωσης και να βγουν δυναμικά μπροστά διεκδικώντας την προσοχή και την (οφειλόμενη) φροντίδα εκ μέρους της επίσημης ελληνικής Πολιτείας;
Ασφαλώς και χαιρετίζω με ικανοποίηση αυτό το ξεκίνημα που κάνουν «οι συγγραφείς του κόσμου». Ζώντας χρόνια τώρα τον παλμό και τις αγωνίες του απόδημου ελληνισμού της Γερμανίας γνώρισα πολλούς πανάξιους Έλληνες που ζουν και δραστηριοποιούνται στην ξενιτιά. Κι ανάμεσα σ' αυτούς ευτυχώς υπάρχουν και ικανότατοι συγγραφείς. Ανθρωποι με οράματα, με ανησυχίες, με πίστη σ' έναν κόσμο ΕΙΡΗΝΙΚΟ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, χωρίς φτώχεια και αδικία. Αυτοί οι άνθρωποι ξεδιπλώνουν χρόνια τώρα το ταλέντο τους γράφοντας βιβλία για τον ελληνισμό της διασποράς και όχι μόνο. Δίνουν όλη τους την πνευματική ικμάδα για να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα. Για να διώξουν τον ωχαδερφισμό που κατακυριεύει το σύγχρονο άνθρωπο. Για να σπάσουν τον ατομικισμό και την «απειλή ιδιώτευσης» όλων μας. Για να γεμίσουν τις ώρες της μοναξιάς που μερικές φορές είναι αβάσταχτη. Για να βοηθήσουν στο να σηκωθεί ο ήλιος λίγο ψηλότερα.
Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τους συγγραφείς; Αν έλειπε αυτό το βάλσαμο της ψυχής και του πνεύματος που λέγεται ΒΙΒΛΙΟ; Αν έλειπαν οι ποιητές, οι θεατρικοί συγγραφείς και γενικώς οι άνθρωποι των γραμμάτων; Αν, κοντολογίς, έλειπαν οι πνευματικοί δημιουργοί; Μια απέραντη ΖΟΥΓΚΛΑ θα ήμασταν, χωρίς αμφιβολία!
Αυτό, λοιπόν το βιβλίο, που υπηρετεί τον πολιτισμό και την ανθρωπιά, που στερεώνει και δυναμώνει την ψυχή του ανθρώπου, που καλλιεργεί το νου για το καλό της ανθρωπότητας, που δίνει ελπίδα προοπτικής στο ανθρώπινο γένος, που καταυγάζει και σηματοδοτεί την πορεία του ανθρώπου, που συγκινεί και προβληματίζει, σ' αυτό το βιβλίο - θέλω να πιστεύω- είναι στρατευμένη η ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ. Εξάλλου οι Έλληνες συγγραφείς το απέδειξαν αυτό στη διαδρομή των αιώνων.
Αξιέπαινη, λοιπόν, η προσπάθεια της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ένωση των Συγγραφέων του Κόσμου. Πρέπει να τύχει της υποστήριξης όλων των Ελλήνων της διασποράς αλλά πρωτίστως της επίσημης ελληνικής Πολιτείας. Όχι μόνο ωραία λόγια αλλά και έργα!
Οι συγγραφείς της διασποράς δεν ζητούν πολλά Χρόνια τώρα φωνάζουν σε «ώτα μη ακουόντων». Λένε και ξαναλένε ότι η πατρίδα μέσω των επίσημων φορέων που έχει, πρέπει να σκύψει και να αφουγκραστεί τα προβλήματα και τις αγωνίες αυτών των ανθρώπων. Να τους στηρίξει ηθικά και υλικά στην ανιδιοτελή προσπάθεια που κάνουν για να προωθήσουν τα πνευματικά τους δημιουργήματα. Για να αναδείξουν το έργο τους.
Περισσότερη, λοιπόν, προσοχή και φροντίδα οφείλει η μητέρα ΕΛΛΑΔΑ στους Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς. Περισσότερη αγάπη στους ακούραστους σκαπανείς του Ελληνικού Πνεύματος, που δεκαετίες τώρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εμπλουτίζουν και να διαδίδουν την ελληνική παράδοση και τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ στα πέρατα της οικουμένης συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στο ανέβασμα του πνευματικού επιπέδου των αποδήμων συμπατριωτών μας.
ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν αγωνιζόμενοι να φωτίσουν τα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής μας. Καιρός είναι να τους ανακαλύψει και η επίσημη ελληνική Πολιτεία. Και να σταθεί ενεργά στο πλευρό της.
Εύχομαι ολόψυχα ΚΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ στη νεότευκτη ΕΝΩΣΗ των απανταχού συγγραφέων.

Παναγιώτης Γιωτάκης
Καθηγητής Μαθηματικών
Νυρεμβέργη, Γερμανία - Ιανουάριος 2002

Κάθε προσπάθεια να φιλοξενήσει το πνεύμα και τη δημιουργία πρέπει να χαιρετίζεται με ενθουσιασμό. Ακόμα και αν το αποτέλεσμά της δεν είναι εντυπωσιακό.
Πολύ περισσότερο πρέπει να αισθάνεται κάποιος περήφανος, όταν κάποιοι, ονειροπόλοι, ρομαντικοί, στη μέθη και στην παραζάλη του νου, συλλαμβάνουν την έμπνευση να χτίσουν ένα κάστρο, ενώ γνωρίζουν ότι το έδαφος δεν είναι σταθερό και κατά συνέπεια το μέλλον του αβέβαιο.
Πώς πρέπει όμως να αισθάνεται εκείνος, που με επιμονή και υπομονή παλεύει με τις «Xίμαιρες» του καιρού μας και καταφέρνει να σταθεί νικητής;
Αυτό το βιβλίο, που φιλοξενεί το πνεύμα Απόδημων δημιουργών και είναι μια συλλογική προσπάθειά τους, είναι σαν το ταξίδι του αιώνιου Οδυσσέα, που ήταν μακρινό, αλλά που έφθασε τελικά στην Ιθάκη, δηλαδή στην έκδοσή του.
Αν και δεν είμαι Απόδημη και ζω στην Αθήνα, με τιμά η πρόταση των εκδοτών του βιβλίου να συμπεριλάβουν και δικά μου κείμενα.
Νομίζω ότι και εσύ αναγνώστη θα αφουγκραστείς τον παλμό των Ελλήνων, των Πανελλήνων, που δε χτυπά μόνο εδώ, δίπλα σου, αλλά και στις πέντε ηπείρους και ίσως τότε να αισθανθείς την ακτινοβολία που εκπέμπει το ελληνικό πνεύμα και να ακολουθήσεις τη διαδρομή του. Ενδεχομένως να διαγράψεις κάποτε και τη δική σου.

Κωνσταντία Νικολοπούλου -Συγγραφέας
Σόλωνος 96 - 5ος όροφος - 106 80 ΑΘΗΝΑ
Εκδοτικός οίκος «Β. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ»
τηλ. 010-360 91 26 - 010-360 77 25 fax: 010-360 91 26
www.bkyriakidis.gr  e-mail bkyriakid@otenet.gr 

Το 2002 κατέφθασε βρίσκοντας τον Ελληνισμό, ευαισθητοποιημένο και αποφασισμένο, όσο ποτέ άλλοτε, για να επανακτήσει την αίγλη του. Είναι μία διαπίστωση που μπορεί να μην προέρχεται από «επίσημες πηγές», αλλά αποτελεί προϊόν παρατηρητών του Διαδικτύου.
Όπου κι αν «σερφάρει» κανείς θα συναντήσει κάποιον Έλληνα, κάποια Ελλάδα.Το Διαδίκτυο, παρά τα «προγραμματισθέντα» είναι πια μία «Ελληνική αποικία». Ένας ουρανός λουσμένος από το Φως του Απόλλωνα. Μία πραγματικότητα που σε μερικούς-μερικούς «σπάει νεύρα»! Ας μας το συγχωρέσουν.
Το ανήσυχο πνεύμα του Έλληνα, κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της φίμωσης και της έντεχνης περιφρόνησης. Να αφοπλίσει τα κέντρα παραπληροφόρησης. Να βρει διέξοδο για Συμπόσια και Σπονδές στο Διαδίκτυο! Κάτι που στην επίσημη Ελλάδα, ως φαίνεται, δεν έχει γίνει αντιληπτό.
Ο Ελληνισμός, έχει βρει πια τον τρόπο να επικοινωνεί και να ανταλλάσσει τις πληροφορίες και τους πόθους του, τις γνώμες και τους καημούς του. Και αυτή η επικοινωνία, έχει φέρει τον Έλληνα πολύ κοντά με τον πατριώτη του. Να μιλάς με Αυστραλία, να παρεμβαίνει η Βενεζουέλα, να παρεμβάλει τη Νυρεμβέργη, να δίνει παρουσία το Γιοχάνεσμπουργκ, να απαντάει η Νέα Υόρκη. Και η Αθήνα, να νυστάζει.
Έτσι, ξεπήδησε στο Διαδίκτυο η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων (ΕΕΣΠΗ) - μία Ένωση που αποτελεί φυσική συνέπεια των διεργασιών που συμβαίνουν στον ελληνικό κόσμο του Internet.
Ας χαιρετήσουμε αυτή την πρωτοβουλία κι ας την δούμε σαν μία πτυχή της Ελληνικής Πρότασης. Σαν μία ελληνική έκφραση, που ως στόχο της έχει να προβάλλει τους εκπροσώπους του ελληνικού πνεύματος, που ζουν και δραστηριοποιούνται στις τόσες και τόσες ελληνικές γειτονιές του Πλανήτη.
Το 2002, δεν είναι τυχαία χρονιά για τον Ελληνισμό. Είναι χρονιά αποφάσεων και ανασύνταξης των ελληνικών, φιλελληνικών και ελληνιστικών δυνάμεων για την μεγάλη πολιτισμική προέλαση προς ανατροπή της υφισταμένης «αούμπαμπα» καθεστηκυίας τάξεως, που μόνον πίκρες, δάκρυα και αίμα έχει να προσφέρει.
Η Γη, δεν αντέχει πια παρουσίες «μεταλλαγμένων» και η εναλλακτική λύση είναι μία και μοναδική: Η Ελληνική Πρόταση.

Περιπλανώμενος κάποια στιγμή στο απώτερο παρελθόν στο διαδίκτυο και αναζητώντας λογοτεχνικά στοιχεία, συνάντησα το λήμμα «απόδημοι». Η αναζήτησή μου με οδήγησε σε κάποιες σελίδες με κείμενα και άρθρα Ελλήνων συγγραφέων του εξωτερικού. Μια απ' αυτές ήταν και η σελίδα του κ. Βάιου Φασούλα, από τον οποίο και πληροφορήθηκα την έκδοση του έργου αυτού. Γεννήθηκε έτσι η επιθυμία να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στην προσπάθεια αυτή των απανταχού Ελλήνων συγγραφέων της διασποράς, με το παρόν μικρό κείμενο.
Τι να πει κανείς, όταν διακρίνει μέσα σε κείμενα τη φλόγα που ωθεί τον άνθρωπο να εκφράσει την αγάπη του και νοσταλγία για την πατρίδα, ενώ βρίσκεται μακριά απ' τον τόπο αυτό. Κι ας είναι ξεχασμένος ο Έλληνας δεν παύει να δημιουργεί. Παρασυρμένος απ' την ορμή του αυτή, γράφει ποιήματα, μυθιστορήματα, αρθρογραφεί, παίρνει ενεργή θέση στα θέματα της ανθρώπινης καθημερινότητάς μας, αλλά και σχολιάζει την επικαιρότητα, καμιά φορά και περισσότερο ενημερωμένος από τους Έλληνες της Ελλάδας.
Είναι λυπηρό που εμείς εδώ στην πατρίδα δεν ξέρουμε ή κάνουμε πως δεν ξέρουμε το έργο των αποδήμων. Αναρωτιέται κανείς γιατί να είναι τόσο μόνοι στην προσπάθεια αυτή, τη στιγμή που μεταφέρουν όπου κι αν πάνε το ελληνικό φως και αιώνια το κουβαλάνε μαζί τους, στις καρδιές και στις βαλίτσες τους.
Γι' αυτό και είναι αξιόλογη η προσπάθεια αυτή, σαν μια συλλογική ένδειξη του δυναμικού και δυναμισμού των αποδήμων. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από την πανδαισία στοιχείων, που θα χρωματίσει το έργο αυτό, μιας και οι συγγραφείς του ζούνε σε διαφορετικούς τόπους, δεχόμενοι επιδράσεις από διαφορετικούς πολιτισμούς, παραμένοντας όμως Έλληνες.
Η σύγχρονη πολυπολιτισμική και παγκοσμιοποιημένη πια κοινωνία οφείλει να ανοίξει τους κόλπους της στην κίνηση αυτή και να την στηρίξει. Μέσα στο πνεύμα του έργου, ας μου επιτραπεί να αφιερώσω κάποιους στίχους στους δημιουργούς του.

Γιομάτη βράχια η ξενιτιά
άγονη, ξεραμένη
σαν έρημος που λαχταρά
βροχή ευλογημένη...
...κι ο σπόρος έτοιμος κι αυτός
ανάμεσα στην ξέρα,
ο Έλληνας που πολεμά
κι αντέχει νύχτα μέρα...
μία βροχή να καρτερά
ρίζες να του χαρίσει,
να βγει βλαστός, να βγει ανθός
το χώμα να μυρίσει.

Ας ευχηθούμε λοιπόν, να έρθει σαν βροχή η αναγνώριση και στήριξη του έργου των συμπατριωτών μας. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένας γεωγραφικός χώρος. Είναι ο Έλληνας σε κάθε γωνιά της γης που ξέρει να δείχνει το ανάστημά του.

Λοΐζος Παντικίδης
Αξιωματικός ΕΛ.ΑΣ
Θεσσαλονίκη, Δεκέμβρης 2001
Loizos@myrealbox.com 

Μήνυμα ελπίδας μας έστειλε η ξενιτεμένη ελληνική συνείδηση πριν από κάμποσο καιρό, όταν οι πνευματικοί ταγοί της Διασποράς αποφάσισαν να εκφραστούν. Χάρη στην επαναστατική τεχνολογία της πληροφορικής, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα κατόρθωσαν να συνεννοηθούν και να συστρατευθούν σε μια κορυφαία πανεθνική προσπάθεια. Μια πρωτοβουλία πρωτόφαντη!
Επί τέλους να μιλήσει κατ' αυθεντικό τρόπο ο ξεχασμένος Έλληνας ξενιτεμένος. Να εκφράσει τον πόνο του και τον καημό του, να υποδείξει και να διεκδικήσει.
Σε μια εποχή εξελισσόμενης «Παγκοσμιοποίησης» που παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας, σ' έναν κόσμο που βαθμιαία χάνει την εθνική του ταυτότητα και πνευματική του αυτονομία, η ξενιτεμένη ελληνική συνείδηση αποφάσισε ν' αντισταθεί.
Δεν είναι αιθεροβάμων να βαυκαλίζεται ότι θα ανατρέψει το ποτάμι. Όμως, το μπόλιασμα των ευαίσθητων συμπατριωτών μας, με καλώς εννοούμενα, «εθνικά αντισώματα», ικανά να ματαιώσουν τη μετάλλαξη προς την ομωνυμοποίηση της ζωής, είναι αναμφισβήτητα μία αύρα αισιοδοξίας.
Οι ξενιτεμένοι μας - με προεξάρχουσα την πνευματική τους Ελίτ - καλούνται να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο σ' αυτή τη συγκλονιστική στιγμή! Αυτοί που πέρασαν από πολύμορφες συμπληγάδες και αντιστάθηκαν σε πολύφερνες Κίρκες, σαν άλλοι Οδυσσείς, προβάλλουν τις αδάμαστες ψυχικές τους αρετές (και αντοχές) για μια ελληνική πνευματική αυτονομία μέσα στην παγκόσμια φάρμα.
Φαίνεται ότι ανήκει οριστικά στο - οδυνηρό - παρελθόν ο ψυχικός βόγκος «π' ανάθεμά σε ξενιτιά με τα φαρμάκια πώχεις»!!
Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις αντιξοότητες της καθημερινότητας και τις απαξιωτικές συμπεριφορές από κάθε κέντρο, οι ξενιτεμένοι μας ανδρώνονται! Οι παρεμβάσεις τους -δειλές στην αρχή- θαρρώ πως έχουν δύο αποδέκτες: Πρώτα, την ντόπια κοινωνία στην οποία διαβιούν, για να της αποδείξουν ότι η ισονομία και ισοτιμία είναι δικαίωμα τους αυτονόητο, και δεύτερο, στη βαρήκοη ελληνική πολιτεία, για να της ξεφωνίσει ότι οι Θερμοπύλες πλέον βρίσκονται εκτός των συνόρων μας!
Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την αλληλογνωριμία των Συγγραφέων του Κόσμου έκανε μια προσπάθεια πολλαπλώς επαινετή. Επίσης η φιλοδοξία έκδοσης μιας πρώτης ανθολογίας των ξενιτεμένων πνευματικών ταγών είναι αρίστη. Χαίρομαι και χαιρετίζω την όλη προσπάθεια και μακάρι να αφυπνίσει και τη μακάρια ελληνική Πολιτεία.

Κώστας Δ. Παπαστεργίου
42 100 Τρίκαλα, Καποδιστρίου 6
Τρίκαλα, Ιανουάριος 2002
τηλ. 04310 23 20 fax 04310 36789
www.3kala.gr  email webmaster@3kala.gr 

Πόσο επίκαιρα και εύγλωττα τα λόγια του συγγραφέα του «ΛΑΘΟΥΣ» ο οποίος απευθυνόμενος στους λογοτέχνες (όλου του κόσμου) τους προτρέπει να γράφουν - με θάρρος και ηθική γενναιότητα - για τα βάσανα των αδικημένων και κατατρεγμένων, των καταπιεσμένων και διωκομένων, να λένε την ΑΛΗΘΕΙΑ όσο πικρή κι αν είναι όσο κι αν δεν αρέσει στους κατεστημένους. Αλλιώς - λέει ο Αντώνης Σαμαράκης- τι αξία έχουν τα βιβλία μας, οι στίχοι μας και τα γραφτά μας;
Έτσι είναι... Η τέχνη είναι απ' τη φύση της επαναστατική, γιατί είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. Τρανό παράδειγμα απ' τη μυθολογία ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ. Τα' βαλε με την εξουσία του «παντοδύναμου» Δία, αρνήθηκε την «ήσυχη» ζωή χωρίς μπελάδες, γι' αυτό και «έκλεψε» τη φωτιά (δηλαδή τη γνώση) απ' τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους, τους κοινούς θνητούς, το ανθρώπινο γένος.
Αυτήν την ΗΡΩΙΚΗ και ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ - με κινδύνους- στάση του ΠΡΟΜΗΘΕΑ, την έκανε Τέχνη ο Αισχύλος, ένας απ' τους τρεις μεγάλους τραγικούς της Αρχαίας Ελλάδας, για να μην ξεχνάμε όλοι όσοι στον κόσμο ασχολούμαστε με το γράψιμο (όλων των μορφών της Τέχνης) ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ, που είναι η ΖΩΗ, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η ΦΥΣΗ (που κομμάτι της είναι και ο άνθρωπος). Ο «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ» είναι ο Χριστός της Σταύρωσης αλλά και της Ανάστασης των ανθρώπων.
Το «Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης» δεν ταιριάζει στους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, και μάλιστα στους Λογοτέχνες οι οποίοι στέκονταν και στέκονται κοντά στα πάθια των λαών τους και πάντα - σαν τον Αισχύλο, το Ρήγα, τον Ζολά με το «ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥ» τον ανώνυμο Έλληνα, τον Μακρυγιάννη, τον Καζαντζάκη, τον Γληνό, τον Νερούντα, και πολλούς άλλους -βρίσκονταν απέναντι στις αυταρχικές εξουσίες, κάθετα αντίθετοι στα απολυταρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα.
Η φωνή η δική σας - σε μια εποχή δύσκολη για τον Πλανήτη μας και κρίσιμη για την μάνα Ελλάδα - μέσα απ' την Τέχνη και την Ανθολογία σας, είναι η φωνή και η ψυχή των μεταναστών, είναι η έκφραση ενός εκλεκτού κομματιού της ΠΑΤΡΙΔΑΣ μας, που ζουν στα ξένα έχοντας πάντα στο μυαλό το «νόστιμον ήμαρ» σε μια Ελλάδα ελεύθερη, σε μια Χώρα με ισονομία, ισοπολιτεία, κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς εξάρτηση από τις λεγόμενες «προστάτιδες δυνάμεις» της νέας τάξης (δηλαδή αταξίας) πραγμάτων.
Στέλνετε, μέσα απ' το βιβλίο και τα κείμενά σας το ΜΗΝΥΜΑ της ελπίδας και της αισιοδοξίας, δίνετε το ΠΑΡΩΝ, στους χαλεπούς καιρούς μας που πασχίζουν οι δυνάστες της Ευρώπης και οι ντόπιοι γραικύλοι, να μας φάνε, να μας εξαφανίσουν, να κάνουν την Ελλάδα μας, έναν «απέραντο παράδεισο» για τους ξένους καταντώντας τη Χώρα μας τόπο παραθέρισης των «Κροίσων» 'Αγγλων, Γάλλων, Γερμανών, Αμερικάνων κλπ. όπου δεν θα υπάρχει ΠΑΤΡΙΔΑ, δεν θα υπάρχει Έθνος, κράτος ανεξάρτητο, ούτε λαός, ούτε γλώσσα, ούτε τίποτα που να θυμίζει Ελλάδα, Ιστορία, Ελληνικό στοιχείο.
ΧΡΕΟΣ σας και ΧΡΕΟΣ μας, όλων των ανθρώπων της Τέχνης, του πνεύματος, των γραμμάτων να κρατήσουμε την Ελλάδα ψηλά και να την κάνουμε ένα Φρούριο πνεύματος και πολιτισμού απόρθητο. Σαν την καρδιά του Τανκό του Μάξιμ Γκόργκι που την έκανε σημαία (αφού έσχισε με τα χέρια του το στήθος του και ξερίζωσε την καρδιά του) έδειξε στους πονεμένους, τους απελπισμένους, καταπιεσμένους και αδικημένους το δρόμο της Τιμής και της αξιοπρέπειας, το δρόμο της πάλης μέσα απ' το ΕΜΕΙΣ (και όχι του ΕΓΩ), τους εμψύχωσε πώς να σταθούν όρθιοι, με το κεφάλι ψηλά, όπως και έγινε σαν να ήταν θαύμα.
Οι άνθρωποι πήραν θάρρος απ' τη γενναιότητα και τη «ΣΤΑΥΡΩΣΗ» του Τανκό απ' το λαμπερό φως της καρδιάς του ΗΡΩΑ. Έτσι μπορούμε να κάνουμε και την καρδιά μας οι συγγραφείς όλου του κόσμου για να σώσουμε τον κόσμο απ' τα σκοτάδια, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την Ανίερη Συμμαχία των «μεγάλων».
Να το πάρουμε απόφαση: Οι δρόμοι είναι δυο. Του Βασίλη κάτσε φρόνιμα και του Προμηθέα ή του Χριστού. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Τελεία και παύλα.
Το τελικό μήνυμά σας, που είναι η Πίστη στη ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ και στην Αλληλεγγύη των λαών, είναι το νέο ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ των μεταναστών της λογοτεχνίας, το δικό σας μήνυμα που λέτε το μεγάλο ΝΑΙ σε κρίσιμες για την Ελλάδα και τον κόσμο ώρες.

Αξιότιμοι εκπρόσωποι των γραμμάτων της νεοελληνικής Διασποράς σε όλο τον Κόσμο, αγαπητοί μας φίλοι και αναγνώστες. Πρώτα, επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω στην όμορφη τούτη συλλογική προσπάθεια έκδοσης ενός μέρους από το πνευματικό έργο των ελλήνων λογοτεχνών της Διασποράς και να συγχαρώ όλα τα συμμετέχοντα μέλη στην Ανθολογία αυτή.
Ζώντας στο Μόναχο της Γερμανίας, βρισκόμενος μέσα σε ένα από τα ζωντανά κομμάτια της Διασποράς, εκφράζω κι ένα προσωπικό μου συναίσθημα να νιώθω περισσότερο Έλληνας αλλά και περισσότερο Ευρωπαίος. Η ελληνικότητα και ο κοσμοπολιτισμός μας συμβαδίζουν και με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιταγή των καιρών είναι να διαμορφώσουμε ευρωπαϊκή συνείδηση και ταυτόχρονα να υπάρξει σεβασμός στην διατήρηση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και της εθνικής μας συνείδησης. Στην επίτευξη αυτού του σκοπού μεγάλος ο ρόλος και ευθύνη των διανοουμένων της Διασποράς που κρατά θέσεις και αρχές παρά τα ξενικά ρεύματα στις χώρες όπου ζούνε, δημιουργούν και αποκαλύπτουν αλήθειες και οπτικές γωνίες, που δεν τις διακρίνουν οι άλλοι.
Πιστεύω ότι εσείς οι λογοτέχνες ανά τον κόσμο συγκροτείτε ένα εξαιρετικά σημαντικό δίκτυο παροχής πνευματικών υπηρεσιών, που είναι αναγκαίες για την διαμόρφωση του νέου πολίτη της Ελλάδας και του νέου πολίτη του Κόσμου στον 21^ο αιώνα που διανύουμε. Κάθε γλώσσα είναι ένα διαφορετικό σύμπαν, ένας διαφορετικός κόσμος. Τα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας. Και εσείς που ασχολείστε με το λογοτεχνικό γράψιμο διαμορφώνετε και συντηρείτε ζωντανό αυτό τον κόσμο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, έχοντας ως όργανο της ψυχής και της έκφρασής σας την υπέροχη, ξεχωριστή και από την φύση της λογοτεχνική ελληνική γλώσσα. Τη μητρική ελληνική γλώσσα που μας δένει με τις ρίζες μας και αγγίζει την καρδιά και την ψυχή μας. Με τα γλωσσικά εφόδια που μεταδίδετε εσείς, οι Έλληνες Λογοτέχνες της Διασποράς, οπλίζονται οι νέες γενεές, ο Έλληνας Πολίτης του 21^ου αιώνα και εκπέμπεται διάχυτη η ακτινοβολία του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής κοσμοαντίληψης, των ελληνικών γραμμάτων.
Συνεχίζοντας μια παράδοση αιώνων ανθεί η ελληνική πνευματική δημιουργία έξω από τα στενά γεωγραφικά σύνορα της Ελλάδας, μια πνευματική δημιουργία που έχει ως παράδειγμα τον Καβάφη, το Ρήγα, τον Χριστόπουλο, Βηλαρά, Κάλβο, Σολωμό ... Συμβάλλετε με το ακούραστο διά βίου έργο σας στα ξένα μέρη που ζείτε που με τον καιρό έγιναν και οι πατρίδες σας στη διατήρηση της νεοελληνικής ταυτότητας δίνοντας σε όλους το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν είναι ένας τόπος αλλά ένας τρόπος ζωής, μια ιδέα υπερτοπική και διαχρονική.
Η αναζήτηση της νεοελληνικής ταυτότητας δεν έχει τίποτα να κάνει με εθνικές και εθνικιστικές φιλοδοξίες. Είναι μόνο μια προσωπική προσπάθεια να σώσουμε μέσα μας ένα δώρημα αλήθειας, ένα χάρισμα ζωής.
Ύψιστο το έργο των λογοτεχνών του απόδημου ελληνισμού. Με τον πλούτο των γνώσεών σας, με τις πλούσιες διαπολιτισμικές εμπειρίες και με τον ανοικτό και αδέσμευτο ορίζοντά σας, με βλέμμα πάντα στραμμένο στη μητέρα Ελλάδα συμπάσχετε σε όλα τα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας, ευαισθητοποιείσθε και θεωρείτε καθήκον σας να κρίνετε την επικαιρότητα και να δίνετε μηνύματα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα κόσμο ειρηνικό και ευτυχισμένο, για μια κοινωνία που μπορεί και πρέπει να είναι ανεκτική σε κάθε διαφορετικότητα και ανθρώπινη.
Με αυτές τις σκέψεις ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση του αγαπητού φίλου μου και καταξιωμένου στα λογοτεχνικά δρώμενα, Βάιου Φασούλα, να προλογίσω στο συλλογικό έργο της Ανθολογίας σας, πράγμα που αποτελεί μεγάλη μου τιμή και εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο έργο σας.
Σας χαιρετίζω με αγάπη και εκτίμηση. Γεώργιος Τσακιρίδης. Καθηγητής Γερμανικής και Ελληνικής Φιλολογίας, Φιλόλογος 2^ου Λυκείου Μονάχου, Μεταπτυχιακός στην σχολή «Neogräzistik» του LMU Μονάχου.

ΠΡΟΣ Τ' ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΠΟΔΗΜΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
(ΠΡΟΤΑΣΣΕΤΑΙ ΜΙΑ «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ)

Για πολλές δεκαετίες-συχνά, πυκνά- η σκέψη του υπογράφοντος άνοιγε τις γαλάζιες φτερούγες της και σαλπάριζε για μακρινά ταξίδια μόνη της, περνώντας από απέραντες ασύνορες θάλασσες και αγνώριστες στεριές, όλο άγρια πελώρια κύματα και γκρεμούς και φαράγγια - και καταστάλαζε, τελικά, στην άγνωστη και μακρινή πέτρινη Χώρα της Κεντρικής Αμερικής του ΠΑΝΑΜΑ. Ταξίδευε η σκέψη μου κοντά στον μεγάλο μου αδερφό το Θωμά που εδώ και πολλά χρόνια είχε ξενιτευτεί χωρίς εγώ να τον γνωρίσω. Και βρίσκονταν «ενώπιως ενωπίω» με τον πονεμένο και αλησμόνητο (μακαριστό ήδη) μεγάλο αδερφό μου, που κάποια μαύρη μέρα άφηνε τα σκληρά εγκόσμια και φτερούγιζε για την υπερπέραν αιωνιότητα.
Διαβάζαμε, τότε τα σύντομα γράμματα, έχοντας δίπλα μας τη φωτογραφία του και κλαίγαμε από χαρά, ενώ η άγια Μάνα μας η μακαρίτισσα, με την απαλάμη της σφούγγιζε τα δάκρυά της που κατρακυλούσαν στα πρόωρα χαρακωμένα μάγουλά της. Και κει πέρα, πολύ μακριά από μας -στον Παναμά, με το πέτρινο πρόσωπο -ο ξενιτεμένος αδερφός, έβαλε τα ονόματα απ' τα τρία αδέρφια μας στα τρία παιδιά του (Μήτσος, Γιώργος, Μάρθα) για να μας έχει έτσι συνεκδοχικά, μέρα, νύχτα μαζί του με μια μεγάλη κορνιζαρισμένη οικογενειακή μας φωτογραφία.
Πέρασαν από τότε δεκαετίες, μα αυτές οι ψυχικές συνδέσεις-ταυτίσεις δεν ξεθώριασαν. Στέκονται ολοζώντανες στο εικονοστάσι της ψυχής μας όπου φέγγει ανύσταχτο το αγιοκέρι της ιερής θύμησής μας. Και μάλιστα αυτές οι ψυχικές «ταυτίσεις» γίνονται όλο και πιο ζωηρές καθώς εγώ (ο Βενιαμίν)της άλλοτε υπερπολύτεκνης οικογένειας απέμεινα «εν ζωή».

Β`

Αναλογίζομαι, λοιπόν, αυτές τις ώρες, συνεκδοχικά, πολύ έντονα τα τόσα εκατομμύρια των προσφιλών, όλων μας, Ομογενών μας, που η μοίρα τους ξερίζωσε απ' την αγαπημένη μας γαλάζια Ελλάδα, την τροφό του Πολιτισμού όλου του Κόσμου, και τους έφερε σε ξένες γωνιές, σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες, σε άλλα μήκη και πλάτη. Γιατί, σχεδόν, άλλα τόσα εκατομμύρια (απ' όσα είναι ο πληθυσμός της Ελλάδας σε Έλληνες) είναι ξενιτεμένοι, Απόδημοι Έλληνες, δικά μας αδέρφια της Ελληνικής Διασποράς, που βρίσκονται στα πέρατα του Κόσμου, σ' όλες τις άκρες της γης -από τη Νότια εσχατιά της Αφρικής και Αμερικής μέχρι την Αλάσκα και απ' τις Χώρες του ανατέλλοντος ηλίου μέχρι τις ανεμοδαρμένες ακρώρειες της Δύσης.
Όλοι αυτοί οι «άλλοι Έλληνες» αποτελούν τον «έξω Ελληνισμό» τον ολοζώντανο. Που αφομοιώνουν χωρίς να αφομοιώνονται. Που όπου κι αν βρίσκονται ανοίγουν μονοπάτια και λεωφόρους ευημερίας, προόδου σ' όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής! Που τιμούν το όνομα της Ελλάδας. Που διατηρούν τη γλώσσα μας, τους εθνικούς μας χορούς, τα δημοτικά μας τραγούδια, τα ήθη και έθιμα! Που σέβονται τις παραδόσεις και την ελληνικό τρόπο ζωής και πάνω απ' όλα την Ορθοδοξία, την Ιστορία μας και την διαχρονικότητα του Ελληνισμού! Που κρατούν την εθνική μας ταυτότητα σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης και των ύποπτων ρευμάτων της σύγχρονης εποχής -μιας εποχής αλλοπρόσαλλης, αποπροσανατολισμού, αναστάτωσης, διαφοροποίησης των πάντων και αμφισβήτησης των αιώνιων αληθειών!
Οι Απόδημοι Έλληνες είναι, κοντολογίς, οι θεματοφύλακες της φυλής μας, της αιώνιας Ελληνικής Φυλής που μένει άφθαρτη και αναλλοίωτη.

Χρέος μου, λοιπόν, και καθήκον μου είναι ν' αποδεχτώ και ν' ανταποκριθώ στην τιμητική πρόταση του αγαπητού πνευματικού συνοδοιπόρου Βάιου Φασούλα να χαιρετήσω γράφοντας λίγα λόγια στην αξιέπαινη αυτή Συλλογική Πρωτοβουλία για μια πρώτη πνευματική-πολιτιστική εμφάνιση των Αποδήμων Αδερφών μας, που θέλω να πιστεύω πως είναι η αφετηρία και το εφαλτήριο σειράς παρόμοιων προσπαθειών.
Δεν μας περιποιεί μόνο τιμή αυτή η πρόταση χαιρετισμού και ηθικής συμπαράστασης, αλλά, παράλληλα μας κάνει κοινωνούς της δικής σας χαράς και αγαλλίασης. Γι' αυτό ασμένως και με ικανοποίηση ανοίγω την αυλαία ενός πνευματικού-πολιτιστικού Σκηνικού, όπου στις επόμενες σελίδες προβάλλονται με σεμνότητα, περίσκεψη, ταπεινότητα, αθόρυβα και με συναίσθηση ευθύνης στο πρώτο «βήμα» της ψυχής και της σκέψης σας, που επιχειρείτε με τον μόχθο της γραφίδας!
Δεχόμαστε την πρότασή σας καλοπροαίρετα, με ανοιχτές τις θύρες της καρδιάς και του νου μας, με όλο το «είναι» μας! Η πρότασή σας και η Απόφασή σας μοιάζει με ελπιδοφόρα ανοιξιάτικη πνοή! Τη δεχόμαστε σαν το καλλίτερο, αυθόρμητο, ειλικρινή, πηγαίο και αδελφικό πνευματικό ασπασμό. Χαιρόμαστε και υποδεχόμαστε κάθε πνευματική σας προσφορά στο χώρο της Λογοτεχνίας και της Τέχνης (Διήγημα, Χρονογράφημα, Ποίηση, Ιστορία, λαογραφία, Κριτική, Επικαιρότητα, Μουσική, Ζωγραφική, Θέατρο, κ. ά.)
Απέραντος ο χώρος της Λογοτεχνίας και της Τέχνης γενικότερα. Εμείς, εδώ, στην Πατρίδα μας, στην Ελλάδα, δεχόμαστε την πνευματική σας προσφορά και δημιουργία λέγοντάς σας: «Θαρσείν χρή και τ' αύριον έσετ' άμεινον!!» Πάντοτε με υψηλούς στόχους και ευγενείς επιδιώξεις. Εμείς θα σας παρακολουθούμε με διάθεση ενισχυτική από ηθικής (και όχι μόνο) πλευράς. Είμαστε δίπλα σας. Σας στέλνω την ασύνορη αγάπη μου μαζί με τις διάπυρες από καρδιάς ευχές για μια γόνιμη και βελτιωτική πνευματική πορεία. 
Υποσημειούμαι: ο δικός σας άνθρωπος
Εκπαιδευτικός, Λογοτέχνης, Κριτικός, Συγγραφέας. (Χρυσός Σταυρός Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως)

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

«Οι Έλληνες πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον, που σερνόταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες. Οι Έλληνες όμως πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Του δίδαξαν να είναι υπερήφανος. Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο. Οι Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως τοποθετήθηκε ο Περικλής, σε ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές τους ελευθερίες. Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτό του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη, ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να τη ζούμε. Οι Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γι' αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Όμηρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού. Χωρίς τους Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση. Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Από τους Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό...» (www.kalami.net.-The New York Times)

Ο ρόλος της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της διασποράς, όπως αυτή εμφανίζεται στα κείμενα των Ελλήνων λογοτεχνών- συγγραφέων Β' και Γ' γενιάς στο παράδειγμα της Γερμανίας
Αυτό ήταν το θέμα που ο εξαίρετος φίλος, καθηγητής δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με ειδικότητα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία και πολυετή διδακτική πείρα, διανοούμενος και υπερασπιστής των γραμμάτων και του λόγου κ. Γιώργος Τσακιρίδης, είχε επιλέξει την περασμένη άνοιξη-καλοκαίρι του 2001 να παρουσιάσει στο Λουδοβίκειο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (LUM.) ως φοιτητής Μεταπτυχιακού (Magister) και το οποίο ακούραστα επεξεργάστηκε. Στην αξιόλογη και επίπονη προσπάθειά του για το ρόλο της Λογοτεχνίας, ζήτησε από Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας τις απόψεις τους καθώς και τις δικές μου τις οποίες θα επαναλάβω. Έτσι γενικεύοντας το θέμα από τη δική μου σκοπιά, αναφέρθηκα στο έργο της Λογοτεχνίας, πώς την καταλαβαίνω, γιατί γράφω, τι περίμενα και τι περιμένω από τους ταγούς της Μητρόπολης.
Επικαλέστηκα ένα απόσπασμα άρθρου (των New York Times) για να δοθεί η πρέπουσα διάσταση στο χώρο αυτό και δεν είναι το μοναδικό. Πολλοί επιστήμονες και διανοούμενοι του κόσμου ασχολήθηκαν και δε θα πάψουν να ασχολούνται με το θαύμα της Λογοτεχνίας και γενικότερα του Ελληνικού Πολιτισμού. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι η ελληνική Λογοτεχνία αποτελεί «μονοπώλιο» για την ελληνική πραγματικότητα και ότι άλλες χώρες και λαοί έμειναν στο περιθώριο. Θα ήμουν άδικος και εκτός πραγμάτων αν υποστήριζα κάτι τέτοιο.
Ωστόσο κάποιες από τις μεγάλες αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού είναι η Λογοτεχνία και η Ποίηση, που διαδραμάτισαν πολύ σημαντικούς ρόλους στην πορεία των αιώνων και των λαών. Στη πατρίδα μας θα δούμε το Λόγο καθοδηγητή και οδηγητή, εμπνευστή, διαμορφωτή και υπερασπιστή και ως Έλληνες έχουμε να δώσουμε πολλά δείγματα γραφής στην ανθρωπότητα: και σε έργα και σε λόγια.
Και άλλωστε αυτός είναι και πρέπει να είναι ο σκοπός του Λόγου. Να «περπατά» στην οικουμένη όπως ο ήλιος, να απλώνεται όπως η θάλασσα, να βροντά όπως ο κεραυνός και να δημιουργεί με τη θέρμη, τη δροσιά, τη φύλαξη και τα αναρίθμητα Κάλλη του, όχι μόνο θαυμαστές-αναγνώστες, αλλά και μιμητές. Εδώ είναι και η γοητεία της τέχνης. Και εδώ ακριβώς, όπως προανέφερα, κατάλαβα την αξία του Λόγου, που χάρη του εξελίχτηκα σε εραστής των Μουσών και προσπάθησα και προσπαθώ να γίνω μιμητής. Γι' αυτό άρχισα να γράφω.
Θεωρώ ότι το Λόγο ο Έλληνας τον έχει μέσα του. Τα χαρακτηριστικά του, όπως η σοφία και ο στοχασμός, η ψυχική και κοινωνική ανατομία και η ποίηση, το θέατρο και το τραγούδι, όσο και αν οι κοινωνίες μεταβάλλονται από οάσεις ανάπαυλας, πνευματικής ανάτασης και ηρεμίας σε αποξηραντικούς λάκκους περιτριγυρισμένοι από ονάγρους του σήμερα, είναι και μένουν ζωντανά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μου κόστισε αυτός ο αγώνας με τις Μούσες, σκληρός και επίπονος δίχως τέλος, εγκλωβισμένος σε αντίξοες συνθήκες των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών συμπληγάδων, κρατώντας στην ψυχή μου την Ελλάδα και με παραδομένο το κορμί σε μια άλλη πατρίδα (τη Γερμανία) κατάφερα να βγω στο παρόν αγναντεύοντας το μέλλον και αφήνοντας πίσω το παρελθόν, το οποίο κόστισε πολλά. Απολογισμός σ' ό,τι με αφορά: οι σελίδες μου σε πεζό και ποιητικό λόγο αριθμούν μερικές χιλιάδες, εκτός από τις συνεργασίες μου στο φιλόξενο τρικαλινό τύπο και την παρουσία μου σε ελληνικές και ξένες ιστοσελίδες και επί τη ευκαιρία τους ευχαριστώ όλους θερμά.
Λοιπόν «για το ρόλο της Λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της Διασποράς,» για μας τους συγγραφείς της Γερμανίας (είμαστε μερικές δεκάδες και με έργο δεκαετιών,) απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ήταν και είναι ένα μείζον θέμα. Βέβαια δε γνωρίζω πώς λειτουργούν οι συνάδελφοι συγγραφείς, τι περιμένουν απ' τη δημιουργία τους κ.ά., γι αυτό και περιορίζομαι στις προσωπικές μου απόψεις.
Το θέμα που τίθεται και που παράλληλα μετατράπηκε σε πρόβλημα πολυδιάστατο, είναι η γενική στασιμότητα της Ελληνικής Λογοτεχνίας, ο περιορισμός της στους κλασικούς συγγραφείς (δεν αμφισβητείται το έργο τους, τους προτιμώ απ' τα μεγάλα παζάρια, αλλά εδώ πρόκειται για κέρδη!) και η αδιαφορία της πολιτείας και των κυκλωμάτων της σ' ό,τι αφορά τους νέους (άγνωστους) Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς ως προς την αναγνώρισή τους. Μάλιστα τολμώ να πω ότι υπάρχουν αξιόλογα έργα που θα μπορούσαν να εισαχθούν στα Ελληνικά Σχολεία.
Σε μια εποχή που η πνευματική τροφή της Λογοτεχνίας καθίσταται αναγκαία όσο ποτέ στην Παγκόσμια Ιστορία και οφείλει να αντιπαρατεθεί στις αντίξοες καταστάσεις της καταναλωτικής μας κοινωνίας και ιδιαίτερα το ελληνικό στοιχειό, δυστυχώς, δε γίνεται τίποτα. Στο δικό μας χώρο η Μητρόπολη στηριζόμενη στα μόνιμα πόδια της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης είναι στερεότυπη και αδιάφορη και φτάνει στο σημείο να γίνεται αποκρουστική. Παρόλο που ακούγονται διάφορα πολιτιστικά προγράμματα από διάφορους οργανισμούς και παράγοντες (Υπ. Πολιτισμού, Γ.Γ.Α.Ε., Σ.Α.Ε., κλπ.) δεν έχω ακούσει ποτέ λέξη για μας. Πού τέλος πάντων ανήκει ο δικός μας χώρος; Και παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς έχω στείλει σε Έλληνες αρμόδιους υπουργούς κάποια μου έργα, (και δεν είμαι ο μοναδικός), δεν υπήρξε ούτε η στοιχειώδης ευγένεια να απαντήσουν ότι τα έλαβαν. Αχαριστία, αδιαφορία, αγένεια, μικροπρέπεια ή  ανειλημμένες υποχρεώσεις; Αναρωτιέμαι τι να 'ναι από αυτά;
Πώς μπορεί να γίνει εφικτή η παρουσία των Ελλήνων συγγραφέων της Γερμανίας όταν η Μητρόπολη, όχι μόνο αδιαφορεί, αλλά δεν έχει ούτε άποψη, ούτε εικόνα αν υπάρχουμε κι ας είμαστε πρέσβεις, όπως μας λένε. Και ιδιαίτερα ως Ελλάδα με τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, που τη ζηλεύουν όλοι, δεν της επιτρέπεται να μένει ούτε αδιάφορη, ούτε ξένη. Ως απόδημος Έλληνας ντρέπομαι και ως συγγραφέας λυπάμαι. Για μερικούς ταγούς, που ίσως σκεφτούν, «και τι να κάνει η Ελλάδα τον καθένα που λέει ότι είναι συγγραφέας», γνωρίζουμε πολλές απαντήσεις. Ας σπάσει πρώτα τον πάγο της αδιαφορίας η Μητρόπολη, ας επικοινωνήσει με τους Συγγραφείς της Διασποράς και από κει και μετά κρίνονται τα έργα όλων, που λένε πως είναι Συγγραφείς με μόρφωση ή αυτοδίδακτοι. Ένας Αληθινός Πρέσβης του Λόγου δεν αντιπαραθέτει ποτέ τα Κάλλη της ψυχής του με τα αντίστοιχα κάλλη της ύλης
Σίγουρα η πτώση της Λογοτεχνίας εκτός της μητροπολιτικής αδιαφορίας οφείλεται και σε άλλους αρνητικούς και κατασταλτικούς παράγοντες, που ξεκινούν από το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα, την οποία τραυμάτισαν θανάσιμα με «τεχνολογικά» όπλα της «νέας εποχής», έτσι ώστε η παρουσία της στον 21^ο αιώνα να καθίσταται αμφίβολη ή και αδύνατη, ενώ παράλληλα η αντικατάστασή της από διάφορες εμπορικές σαχλότητες δεδομένη.
Τα Κάλλη του Λόγου αντικαθίστανται απ' τη «μοντέρνα» εποχή. Σε πολλές περιπτώσεις γίνεται χρήση του λόγου με τρόπο άγριο, πρόστυχο και επιπόλαιο, έτσι που η παγίδευση του αναγνωστικού κοινού σε συμπληγάδες αντικοινωνικών αποπροσανατολισμών, συν τις ατέρμονες πολιτικές των πολιτειών που αποτελούν και τον κύριο μοχλό, μοιραία οδηγούν την Λογοτεχνία καθώς και την Ποίηση στους τάφους τους και το αναγνωστικό κοινό στη μεθοδευμένη απομάκρυνση.
Προσωπικά δεν πτοούμαι. Στη σημερινή συγκυρία, δύσκολη και επικίνδυνη από κάθε άποψη, κανείς Έλληνας δεν έχει δικαίωμα να πτοηθεί.
Και ο Λόγος μέσα από πεζά και ποιητικά κείμενα πρέπει να πρωτοστατεί. Και όχι μόνο. Η επιβαλλόμενη έξοδός του από το συγγραφικό «καβούκι» του και η παρέμβασή του, -ανάλογα με τις περιστάσεις των κακών κειμένων του καιρού μας- με ποικιλόμορφες μορφές καθίσταται αναγκαία. Μέσα από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς πρέπει να προβάλλονται οι απόψεις του, έτσι που να καταστεί δυνατή, αν όχι η αλλαγή στον ρου των πραγμάτων, τουλάχιστον το φρενάρισμά τους. Γιατί εκτός από Συγγραφείς είμαστε και Πολίτες.
Επί τη ευκαιρία μια και αναφέρθηκα στα Μ.Μ.Ε., κρατικά και ιδιωτικά, σ' ότι αφορά εκείνα των Αθηνών, θεωρώ ότι κι αυτά πρέπει να δείξουν κατά πόσο τους ενδιαφέρουν οι Συγγραφείς Έλληνες της Διασποράς και γενικά οι απόδημοι Έλληνες και κατά πόσο φιλόξενα είναι, κάτι που όσο κι αν το επιδίωξα δεν το επέτυχα. Αδιάφορα, ψυχρά και ξένα.
Θα μπορούσα να μεταφέρω πολλές απόψεις ανθρώπων-κάθε ηλικίας και κοινωνικής-επαγγελματικής θέσης- από συζητήσεις για τη Λογοτεχνία. Ο σημερινός νέος λέει:
«Υπάρχει ενδιαφέρον για λογοτεχνία, δεν υπάρχει όμως χρόνος. Τα ενδιαφέροντα είναι πια αλλού: Στην τηλεόραση, τους υπολογιστές, το διαδίκτυο, καθώς και σε βιβλία πορνογραφικά και εγκληματικά. Δε γνωρίζω παρά έναν, δυο Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας. Δεν είναι η εποχή του βιβλίου. Αυτοί που διαβάζουν είναι αυτοί που ήταν και δε γίνονται περισσότεροι»
Και η σημερινή ελληνίδα νοικοκυρά επισημαίνει: «Πού να βρεις το χρόνο! Οι εξελίξεις τρέχουν, οι δυσκολίες μεγαλώνουν, τα οικονομικά χειροτερεύουν. Λίγος χρόνος για ειδήσεις, άντε να δεις και λίγο τηλεόραση, βάλε και τη διαφήμιση που μας βομβαρδίζει, πάει ο χρόνος. Πού ο παλιός καλός καιρός! Ευτυχώς έχω λίγα αποθεμένα μέσα μου μυθιστορήματα. Και άλλωστε τι να διαβάσεις»
Ένας άλλος αρνητικός παράγοντας είναι και η εμπορευματοποίηση του βιβλίου. Όσο η ποιότητα ενός λογοτεχνικού έργου κρίνεται από οικονομικά συμφέροντα και όχι από την αξία του, η δεδομένη εμπορευματοποίηση του βιβλίου έχει ως επακόλουθα τη «σύγκρουση» με την εσκεμμένη ή μεθοδευμένη απομόνωσή του από τη μια και από την άλλη το σχηματισμό άλλων νοοτροπιών στην αναγνωστική νοημοσύνη του κοινού, οι οποίες τον απομακρύνουν και τον μεταβάλλουν σε επιλογέα άλλων «πνευματικών» υλών, όπως η ανάγνωση ενός εγκληματικού κειμένου, ενός «ερωτικού» έργου, που σε κάποιες περιπτώσεις δείχνει την ασχήμια του, όσο το χρησιμοποιημένο λεξιλόγιο (σθεναρά πρόστυχο) για λόγους εντυπώσεων αμαυρώνει τη Λογοτεχνία και πολύ περισσότερο διαμορφώνει την ψυχική υπόσταση και ακόμα τον εξωτερικό χαρακτήρα του αναγνώστη.
Στον πρόλογό μου «Στ' αχνάρια της ζωής»1981 έγραφα: «Κάτι μπόρεσα και βρήκα να διαβάσω. 'Αλλα μου άρεσαν και μου 'φερναν δάκρυ και χτυποκάρδι, κι άλλα πάλι μ' αντράλιζαν το νου, μου 'φερναν τέτοια αηδία και σιχασιά που έφτανα να κάνω εμετό» Σήμερα μετά από τόσα χρόνια αυτή η άποψή μου δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Ευτύχημα είναι που αυτό το μικρόβιο είναι μειοψηφία κι αυτό με παρηγορεί και αντίστοιχα με τρομάζει.
Πώς λοιπόν θα αναδειχτεί ο ρόλος της Ελληνικής Λογοτεχνίας Ελλήνων Συγγραφέων στη Γερμανία; Υλικό υπάρχει αρκετό. Η μήτρα της Ελλάδας δεν έχει σύνορα. Παρόλα αυτά μέσα από τα ακούσματα της καμπάνας που θυμίζει Μεγαλοβδόμαδο, καλείται και οφείλει να παίξει το ρόλο της και η Λογοτεχνία της Διασποράς, μήπως και προλάβει να σώσει κάτι. Πρέπει να γίνει πρωτοπόρος. Και για να το πετύχει αυτό χρειάζεται την υλική συμπαράσταση από τη Μητρόπολη. Θέλει τη Μητρόπολη χορηγό, προπαγανδιστή, προβολέα, διακινητή. Και η Μητρόπολη διαθέτει όλα τα μέσα. Έτσι θα μπορέσει ο ρόλος της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της διασποράς, όπως αυτή εμφανίζεται στα κείμενα των Ελλήνων λογοτεχνών-συγγραφέων Β` και Γ` γενιάς να σταθεί στα πόδια της, να παράγει έργο και να το παραδώσει στα ανθρώπινα πλήθη. Και, απ' όσο γνωρίζω, οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν να παρουσιάσουν έργο εμπνεόμενοι από το ελληνικό πνεύμα. Και αυτή τη φράση που πολλοί επικαλούνται θα πρέπει και να την εννοήσουν.
Και μια και μιλούμε για τους Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας, απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, άλλοτε μεγαλύτερο και άλλοτε μικρότερο το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και συνάδελφοι- άγνωστοι Γερμανοί λογοτέχνες, ποιητές κλπ.
Ο καθένας γνωρίζει ότι ο πολιτισμός δεν έχει σύνορα και στις διαμορφούμενες πολυπολιτισμικές κοινωνίες του σήμερα (πέρα από το ότι είμαστε φορολογούμενοι πολίτες) οποιαδήποτε μορφή αδιαφορίας των κυβερνήσεων καθίσταται απαράδεκτη.
Για το μέλλον της Λογοτεχνίας ο αξιόλογος φίλος μου και καθηγητής Μαθηματικών κ. Παναγιώτης Γιωτάκης έχει την άποψη ότι:
«Η άνοιξη της Ελληνικής Λογοτεχνίας - από Έλληνες Λογοτέχνες της Διασποράς - δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της. Και κατά τα φαινόμενα θα αργήσει πολύ. Λογοτεχνικά βιβλία γραμμένα από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που ζουν και δραστηριοποιούνται στη Γερμανία κυκλοφορούνε ελάχιστα. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και πρέπει να πω ότι οι Έλληνες της Διασποράς για ευνόητους λόγους έχουν περισσότερη ανάγκη το καλό λογοτεχνικό βιβλίο απ' ότι οι συμπατριώτες μας που ζουν στην Ελλάδα. Πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι: να γραφτούν(από Έλληνες του εξωτερικού)και να κυκλοφορήσουν αρκετά λογοτεχνικά έργα (μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες κλπ.) Δεύτερο και εξίσου σημαντικό (αν όχι σημαντικότερο): να βρεθούν τρόποι ώστε το καλό βιβλίο να φτάσει στο παιδί, στον συνταξιούχο, στον εργάτη, στη γυναίκα και γενικά σε όσους ζουν και εργάζονται εδώ. Για να ανέβει το επίπεδό μας λίγο ψηλότερα. Για να φωτίσουμε λίγο τα σκοτεινά μερόνυχτα της ξενιτιάς.  Για να γεμίσουμε δημιουργικά τις άδειες ώρες. Για να αλλάξει τελικά-προς το καλλίτερο- η ζωή μας.» Νυρεμβέργη 23.03.2001 Π. Γ.

Ο επίσης αξιόλογος φίλος μου, Δόκτωρ Ευθύμιος Παπαχρήστος, επισημαίνει ότι:

Παρεμπιπτόντως ας μου επιτραπεί να εισάγω στο θέμα μας και μια άλλη διάσταση. Με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας, έχω την άποψη ότι η Μητροπολιτική Ελλάδα έχει περιοριστεί στο αθηναϊκό της «όστρακο» και από κει μέσα προσπαθεί να συμμετάσχει στα Παγκόσμια οικονομικά γίγνεσθαι, «ξεχνώντας» τις υποχρεώσεις της, τις αποστολές και τους θησαυρούς της. Στη σημερινή εποχή που η αφετηρία της βρίσκεται αρκετές δεκαετίες πίσω μας οι σημερινές κοινωνίες ιδιαίτερα της Δύσης καθώς εγκλωβίζονται στην τεχνολογία, (καλή η τεχνολογία κακοί οι χειριστές της) η συνέπεια που προκύπτει είναι η συνεχής αποσάθρωση των κοινωνιών του κόσμου και η άλλοτε Πρωτοπόρος και Μήτρα του Φωτός και του Πνεύματος Ελλάδα πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα. Και αυτό διαπιστώνεται σε όλες τις εκφάνσεις της εφήμερης ζωής μας.
Από τη μια έχουμε μια κατηγορία ξένων διανοούμενων και επιστημόνων, εξαίρετοι από κάθε άποψη και υμνητές του Ελληνικού Πολιτισμού. Και από την άλλη επίσης μια κατηγορία «πολεμιστών» και ανήθικων που αμφισβητούν ή παραβλέπουν τον Ελληνικό Πολιτισμό, όπως πρόσφατα παρατηρήθηκε με την επικείμενη ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Μουσείου, όμως χωρίς τη συμμετοχή του Ελληνικού, Βυζαντινού και Ρωμαϊκού Πολιτισμού. Με ελάχιστες εξαιρέσεις προσώπων των γραμμάτων και της τέχνης, ο αγώνας της επίσημης πολιτείας (Ελλάδας) είναι μηδαμινός έως ανύπαρκτος. (Η 53^η Έκθεση Βιβλίου στη Φρανκφούρτη το 2001 έδειξε τον «αγώνα» της και την αδιαφορία). Επί πλέον τα μάρμαρα του Παρθενώνα αποτελούν μια μαρτυρία, όσο εξακολουθούν να «φιλοξενούνται» στο Βρετανικό Μουσείο του οποίου ο σεβασμός σ' ό,τι αφορά τα Μάρμαρα δεν είναι ο ανάλογος και ο χώρος μεταβάλλεται σε εμπορικό «παζάρι» ή δυτική τρώγλη. Μια μαρτυρία και παράλληλα ένα αμείλικτο κατηγορώ για την αδυναμία των Ελλήνων.
Να γιατί υποστηρίζω την άποψη ότι οι Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς πρέπει να είναι ακμαίοι, υπερασπιστές των Μουσών και του Πνεύματος και διαμορφωτές ενάντια στα κακώς κείμενα του καιρού μας.
Εν κατακλείδι θα ήθελα να συμπεριλάβω και μια άλλη διάσταση - «άποψη» ενός πρόσφυγα που λέει:
«Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό θα πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των Η.Π.Α…» (Χένρυ Κίσινγκερ επί των ημερών του)
Θα ήμουν ευτυχής αν αντί του Αμερικανού διπλωμάτη, που η ελληνική τηλεόραση τον παρουσιάζει ως πρόσφυγα σε αδιανόητες συχνότητες, έβλεπα το μεγάλο Οραματιστή Ρήγα Βελεστινλή. Τι γνώμη έχουν άραγε οι Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας και της Διασποράς γενικότερα;
Ποιος ή ποιοι θα προστατέψουν τους πολιτισμούς του κόσμου, τον δικό μας και τη Λογοτεχνία; Ποιος ή ποιοι θα προστατέψουν τους νέους του Πλανήτη μας, που μεταβάλλονται σε κλέφτες και πόρνες, που εξελίσσονται σε χρήστες και καταλήγουν σε εγκληματίες; Ποιος ή ποιοι θα κρατήσουν τις κοινωνίες, που εν ονόματι τάχα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις μεταβάλλουν σε ρατσιστικές και τους λαούς σε «όχλο»; Ποιος ή ποιοι θα αποτρέψουν τους Πολέμους και θα προστατέψουν την Ειρήνη; Ποιος ή ποιοι θα φροντίσουν τα 800 εκατομμύρια πεινασμένων συνανθρώπων μας στον πλανήτη με τα 180 εκατομμύρια παιδιά, και ποιος θα νοιαστεί για τη σωτηρία της οικολογικής καταστροφής του Πλανήτη; Οι στρατοί, τα πάθη και τα μίση ή οι πολιτικές των πολιτικών; Όσο κι αν είναι αρνητικές και αντίξοες οι κοινωνίες μας, πιστεύω πως για το χώρο της Λογοτεχνίας προσφέρονται όσο ποτέ.
Μέσα από τους αντικοινωνικούς λαβυρίνθους, τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα μπορεί να αναδειχτεί ο ρόλος της Λογοτεχνίας για τη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της Διασποράς. Ο καθένας από το μετερίζι του και όλοι μαζί οφείλουμε αυτή τη διαμόρφωση, που πέραν των άλλων που θα προκύψουν, θα πρυτανεύσει και το χαμένο απαύγασμα του ΛΟΓΟΥ. Του δικού μας Λόγου!

Την αφορμή αυτής της αναφοράς την οφείλω στον αγαπητό φίλο μου Καθηγητή, Γιώργο Τσακιρίδη και τον ευχαριστώ θερμά. Με όλο το σεβασμό και εκτίμηση τη στέλνω στον ίδιο καθώς και στους κ. κ: Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, στον Πρωθυπουργό της Χώρας, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής, στους Υπουργούς Πολιτισμού, Εξωτερικών, Παιδείας και Θρησκευμάτων. Στους αρχηγούς των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, στα Μ.Μ.Ε., στον ημερήσιο Τρικαλινό τύπο, στο Σ.Α.Τ. (Συμβούλιο Αποδήμων Τρικαλινών), στον τύπο Λαρίσης, Καρδίτσας και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Στη Γ.Γ.Α.Ε., στον Πρόεδρο του Σ.Α.Ε. (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού) κ. Andrew A. Athens και στους συντονιστές του Σ.Α.Ε. του Πλανήτης μας. Στον Πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας, στον Καγκελάριο, σε βουλευτές και στα Μ.Μ.Ε. Νυρεμβέργης. Στο Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών Γερμανίας και βεβαίως στο Λουδοβίκειο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Με το σεβασμό μου στους ’ρχοντες των τόπων μου (Γερμανία-Ελλάδα), με τις ευχαριστίες μου στα Μ.Μ.Ε. για τη φιλοξενία και με αγάπη στους Συγγραφείς του Κόσμου και σε όλους τους Έλληνες, ας μου επιτραπεί να αφιερώσω ένα ποίημα:

Ε, ΕΣΕΙΣ, ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ;

Κι είμαστε κάμποσοι, γυναίκες και άντρες ξεχασμένοι,
άγονοι και θαμμένοι με χώμα ξερό
Είμαστε κάμποσοι, που αδιάκοπα υφαίνουμε το νήμα
της ζωής
Κι ας μένουνε στη λησμονιά, γυμνοί και διψασμένοι
Στους αργαλειούς μας συντροφιά οι Μούσες μας κρατούν
Αυτές ακούμε πα στα ξεσπάσματα τ' αγέρα, αυτές θωρούμε
μητέρες και αδερφές
Αυτές μας φροντίζουν και μας αγαπούν
Στ' αχνάρια του Ομήρου μάς οδηγούν
Ανά τους αιώνες δάδες πυρός, φωτός στα χέρια τους κρατούν
Για να πυρώνουν τις καρδιές μας και να φωτίζουνε το νου
Και φέγγουν γύρα τ' ανθρώπινα σκοτάδια μα γίνονται γλυκό
κι ήρεμο λυκαυγές
Αυτά τα σκοτάδια, τα φτιαχτά από χέρια απογόνων του
Ομήρου
Κι είμαστε κάμποσοι εμείς
Οι Μούσες μάς αφαίρεσαν την πολυτέλεια της σιγής,
της σήψης και της υποταγής
Μαζί τους έχουμε και τις θεές
Κι όλες μαζί, με λάβαρά τους τη σοφία, την αρετή
και την αγάπη
Για χάρη μας σκιάξανε ως και το θάνατο
Για να ζούμε εμείς, οι ξεχασμένοι και άγονοι,
ως απόγονοι του Αθάνατου
Κρατώντας στα χέρια μας Ομηρικά λυχνάρια
Ανοίγουμε με τις βοές μας περάσματα,
μέσα απ' του κόσμου τα χαλάσματα

Στους ξεραμένους τόπους μας, όπου εδράζεται το φως
και η πυρά
Απάνωθέ μας άλαλα πετούνε τα πουλιά
Ζητούν να ακούσουν τις σκεπασμένες από σκόνες
δικές μας μελωδίες
Που κι αυτές, πάνω στα αβάκιά μας,
τα φωτισμένα μ' αθάνατο φως και πνεύμα
τις χρωματίζουμε χρυσές
Σβήνοντας με τέχνη τις κακίες, τις κάνουμε στολίδια
και αρετές
Και στολίζουμε τον Κόσμο, όπως και τ' άστρα απέραντα
το σύμπαν
Έτσι κι εμείς αντικρούουμε σθεναρά του Αιόλου τις σφοδρές επιδρομές
Που σύγχρονοι απόγονοι του Ομήρου άνοιξαν τους ασκούς του
Και φυτεύουμε αιωνόβια δέντρα σοφίας
Για σας, άσπρα πουλιά, που πια δεν τραγουδάτε

Μελοποιείστε τους στίχους και τους λόγους μας
και κάντε τα τραγούδια
Πάρτε τα και σκορπίστε σε όλα τα σημεία του ορίζοντα
Να ακούνε από έξω για μας, που όσο κι αν ξεχαστήκαμε
και διψάσαμε
Όσο κι αν γίναμε ένα με την ξεραμένη γη
Μέσα απ' τις χαραματιές μας δε θα πάψουμε ποτέ
να καταδιώκουμε τους απογόνους του Ομήρου
και να φωνάζουμε:
Ε! Εσείς! Απόγονοι του Ομήρου, τι κάνετε;

Κι όπως αυτό γίνεται κάθε φορά στους τόπους της ξηρασίας μας
Χιλιάδες φτάνουν γύρα μας σκιές
Μας δίνουν τα χέρια, αγγίζουν το νου μας κι αμέσως
παίρνουν μορφές
Κι ένα φωτεινό Συμπόσιο ξεκινά
Και μια μορφή, σαν δικαστής, μες στο κατάλευκο πανωφόρι της καλεί σε αναφορά
Όλους τους απογόνους τους θέλει εδώ, μπροστά
Κι όπως η ξεραμένη γη μαλάκωσε και οι χαραγματιές
άνοιξαν διάπλατα και τα πουλιά
άλαλα κούρνιασαν γύρα μας από τ' άστραμμα
Καθώς μας κράταγαν τα χέρια, βρεθήκαμε έξω
Κι αμέσως μια φωνή ακούστηκε, που έσκισε τους αιθέρες,
γονάτισε τα δέντρα και έσεισε τη γη
Μια φωνή, που δυνάμωνε το εκθαμβωτικό άστραμμα
και σύγκορμα έσκυψαν πάνω μας
τα ουράνια αστέρια
Και κάποιες σκιές λιγοστές, σαν μαύρα πουλιά,
που κατασπαράζουν το θήραμα, πέταξαν τρομαγμένες
Αφήνοντας πίσω τους αιχμηρά τσαπιά και λισγάρια:
Μ’ αυτά που ανοίγουν τάφους και σκεπάζουν το φως

Ε! Εσείς! Απόγονοι του Ομήρου, τι κάνετε;
Ε! Εσείς! που θέλετε να λέγεστε απόγονοί μου, σταθείτε 

Κι αυτοί οι κάμποσοι, είμαστε και οι πολλοί και οι λίγοι
Και οι φωτισμένοι και οι αφώτιστοι.
Και οι δώθε και οι πέρα
Είμαστε αυτοί, που προικιστήκαμε να ξεχωρίζουμε το φως
από το σκότος
Κι έχουμε χρέος ως Πολίτες του Ομήρου και του Κόσμου
Ως Εραστές και Οπλίτες των Μουσών μας να το πράττουμε
Να μένουμε Δραγάτες και να φυλάμε τα αιωνόβια Δέντρα μας
Από σκιές και άγρια πουλιά, που θρέφονται με κορυφές
και ρίζες
Αφήνοντας τον κορμό να τον κάψει ο χρόνος
και να τον σκεπάσει η σκόνη
Κι ας είμαστε κάμποσοι, γυναίκες και άντρες,
που μείναμε ξεχασμένοι,
ξεχασμένοι, άγονοι και θαμμένοι με χώμα ξερό
Είμαστε εμείς που θα πάρουμε τα τσαπιά και τα λισγάρια
απ' τα θηρία
για να ανοίξουμε περάσματα μέσα απ' του κόσμου
τα χαλάσματα
Θ' ανοίξουμε με τα νύχια μας τρύπες, να φανεί ο ήλιος

Βάιος Φασούλας - Γερμανία 21.03.2001

ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Υπάρχουν πολλά προβλήματα ανάμεσά μας εδώ στη Νέα Υόρκη. Ένα από τα κυριότερα είναι η μη γνώση του διαδικτύου από πολλούς συγγραφείς οι οποίοι προτιμούν την παλαιά χρήση πένας και μελάνι, ή γραφομηχανής κομπιούτερ. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το Ελληνικό αλφάβητο, οι Ελληνικοί χαραχτήρες πολλά από τα κομπιούτερ δεν το εννοούν και πρέπει να μετατρέψουν τα ιερογλυφικά αυτά κατασκευάσματα σε Ελληνικά. Γράμματα. Πολλοί το κάνουν, άλλοι ή δεν ξέρουν ή δεν τους ενδιαφέρει.
Η παντελής ανυπαρξία μιας ενεργοποιημένης ένωσης ή αλλιώς θα έλεγα και συμβουλευτικής επιτροπής, μια συντροφιά για ανταλλαγή απόψεων και γνωμών, σχετικά με τα έργα μας. Εμείς που έχουμε το μεράκι να γράφουμε, εμείς που η γραφή δεν μετριέται με το αν θα πουλήσεις βιβλία, εμείς που δεν είμαστε έμποροι βιβλίων, εμείς που δεν υπολογίζουμε στο κέρδος από πώληση βιβλίων όταν γράφουμε, αλλά σε μια δικαίωση πόθων, νοσταλγίας, εξωτερίκευση ενός πλούσιου Ελληνικού πνεύματος που ζει και μεγαλουργεί, αγνοούμενο από τους πάντες, γράφοντας και παράγοντας στα πέρατα του κόσμου.
Έχουμε τεράστιες δυσκολίες, ως προς την έκδοση βιβλίων μας, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα κανένας εκδοτικός οίκος που να μην κοιτά να μας πάρει «τη γούνα που φοράμε» για να εκδώσει τα βιβλία μας. Έτσι ο καθένας μας προσπαθεί με διαφορετικά μέσα, συνήθως οι περισσότεροι από εμάς βρίσκουμε κάποιον τυπογράφο που εργάζεται σε τυπογραφείο και τα εκδίδουμε. Τώρα γεννάτε το ερώτημα: ποιος θα τα διαβάσει στο εξωτερικό που βρισκόμαστε;
Το Ελληνικό κοινό στα ξένα πολυπληθές, το αναγνωστικό Ελληνικό κοινό βιβλίων σχεδόν ανύπαρκτο. Προσπαθούμε να προωθήσουμε τα βιβλία μας εκεί που υπάρχουν Έλληνες, όλοι ξέρουμε ότι τα Ελληνικά φαγητά τα προϊόντα της πατρίδας τραβούν τον Έλληνα. Εκεί συχνάζουν. Σε αυτούς αποτεινόμαστε, στους μπακάληδες οι περισσότεροι αρνούνται με το πρόσχημα αν βάλω σαρδέλες στο ράφι θα έχω πιο πολλά κέρδη. Στις διάφορες κοινοτικές, εκκλησιαστικές συγκεντρώσεις κανένα ενδιαφέρον για πολιτιστικά, εκτός για πώληση λαχνών, λουκουμάδων και θρησκευτικών βιβλίων εικόνων κλπ.
Ένα ομογενειακό βιβλιοπωλείο, μια θαλπωρή ζεστή γωνία του μετανάστη που να καταγίνετε μόνο με συγγραφείς της Διασποράς δεν υπάρχει. Μια ενεργοποιημένη ένωση συγγραφέων της Διασποράς δεν υπάρχει. Από τη μητέρα Ελλάδα αγνοούμαστε παντελώς, μας συμβουλεύουν μάλιστα, ο καθένας για τον εαυτό του. Πρέπει επίσης να παραδεχθούμε ότι ο καθένας μας που γράφει, έχει ένα δικό του τρόπο γραφής, ο οποίος θα πρέπει να γίνεται σεβαστός, εάν γράφαμε όλοι το ίδιο τότε η γραφή θα ήταν μια άνοστη έκφραση ιδεών χωρίς κανένα ενδιαφέρον.
Στη μητέρα Πατρίδα όσες φορές έστειλα βιβλία μου δεν είχαν ούτε καν την ευγένεια να απαντήσουν αν τα έλαβαν. Πρέπει να ξεκινήσουμε κάτι δικό μας, μια Ένωση όλων των Ελλήνων της Διασποράς, ανοίγοντας την αγκαλιά μας για όλους όσους γράφουν, πρόζα ή ποίηση, αρχίζοντας από τους πιο μικρούς, και τελειώνοντας με τα τόσα Νεοελληνικά ιδρύματα που υπάρχουν στη Νέα Υόρκη (και φαντάζομαι παντού όπου υπάρχουν Έλληνες) τα οποία μας αγνοούν προς όφελος επωνύμων και αυτών της Αγγλικής γλώσσας. Αλλά όπως είπα πιο πάνω το γράψιμο είναι μεράκι, είναι η ψυχή του Έλληνα Συγγραφέα μετανάστη, είναι η ύπαρξή του, το Εγώ του, ζει γι' αυτό πολλές φορές απομονωμένος μακριά πάντα (εντός εισαγωγικών της σουβλατζίδικης κουλτούρας που τον περιτριγυρίζει,) μακριά από θρησκόληπτες εκδηλώσεις, πάντα ανήσυχος, ψάχνοντας να βρει την τελειότητα της ανθρώπινης ύπαρξής του, μέσα στην ανθρωποθάλασσα που τον τυλίγει.
Ευχαριστώ τον κ. Βάιο Φασούλα από τη Γερμανία που μου έδωσε την ιδέα «Συγγραφείς της Διασποράς Ενωθείτε», δική του η ιδέα. Είμαι ένας από αυτούς που χαίρομαι για την ιδέα αυτή κι εγώ απ' την πλευρά μου θα κάνω ότι μπορώ για να πραγματοποιηθεί η Ένωση.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης - Νέα Υόρκη 28.03.2001

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Αγαπητέ, φίλε, αναγνώστη. Όποιος κι αν είσαι. Μεγάλος ή μικρός. Πλούσιος ή μεροκαματιάρης. Τρανός κι ένδοξος ή ένας απλός άνθρωπος τούτου του κόσμου. Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι η πρώτη προσπάθεια μιας ομάδας ξενιτεμένων Ελλήνων σε διάφορα σημεία του κόσμου, οι οποίοι λατρεύουν την ελληνική γλώσσα και ασχολούνται με τα ελληνικά γράμματα.
Στον αγώνα μας αυτόν η πατρίδα μας, δυστυχώς, μας αγνόησε επιδεικτικά. Ουδέποτε είδαμε την βοήθειά της ή την συμπαράστασή της. Δεν ακούσαμε ούτε μια φορά τον λόγο της τον καλό. Συνάδελφοί μας, στην πατρίδα μας, μας περιφρόνησαν ή στην καλύτερη περίπτωση, μας αγνόησαν εντελώς. Έτσι αποφασίσαμε να κινηθούμε μόνοι μας. Με αγώνες πολλούς, αντιμετωπίζοντας μύρια όσα προβλήματα κι εμπόδια, προσπαθήσαμε μέσω του άψυχου διαδικτύου να εκμηδενίσουμε τις αποστάσεις και να προχωρήσουμε στην ίδρυση της Ε.Ε.Σ.Π.Η. (Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων).
Σκοπός μας είναι μόνοι μας πλέον και με τα πενιχρά οικονομικά μέσα που διαθέτουμε να κάνουμε γνωστό σε όλο τον κόσμο το έργο το οποίο επιτελούμε. Όχι για δόξα. Ούτε για χρήμα. Μόνο γιατί αγαπάμε τη χώρα που γεννηθήκαμε και λατρεύουμε τη γλώσσα των γονιών μας και των παππούδων μας.
Με δικά μας έξοδα, δυσβάστακτα πολλές φορές κι από το υστέρημά μας εκδίδουμε τα βιβλία μας κι αγωνιζόμαστε να τα γνωρίσουμε σ' ένα κοινό, εδώ στην ξενιτιά, που συστηματικά βομβαρδίζεται μ' ένα ανθελληνικό μένος. Η ελληνική γλώσσα, η ελληνική κουλτούρα κι ο ελληνικός πολιτισμός πολεμούνται από αυτούς, που κρυμμένοι πίσω από ελληνόηχα ονόματα μας παρουσιάζονται για ηγέτες μας πολιτικοί ή θρησκευτικοί.
Αγαπητέ, φίλε, αναγνώστη. Όποιος κι αν είσαι. Μεγάλος ή μικρός. Πλούσιος ή μεροκαματιάρης. Τρανός κι ένδοξος ή ένας απλός άνθρωπος τούτου του κόσμου. Το βιβλίο αυτό που κρατάς στα χέρια σου, έχει γραφτεί για σένα από συνανθρώπους σου και συμπατριώτες σου που χρόνια τώρα έχουνε ριζώσει στην ξενιτιά τους χωρίς όμως να έχουνε ξεχάσει την πατρίδα που τους γέννησε, χωρίς να απαρνηθούν τις ρίζες τους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους κι ακόμη χωρίς να αλλάξουν την γλώσσα τους.
Διάβασέ το λοιπόν και προσπάθησε να κατανοήσεις τον αγώνα μας. Προσπάθησε να μας νοιώσεις. Με την αγάπη σου δώσε μας κουράγιο να μπορούμε να συνεχίζουμε. Όταν όλοι οι υπεύθυνοι μας έχουνε αγνοήσει, η μόνη μας ελπίδα είσαι εσύ, φίλε αναγνώστη.
Βασιζόμαστε σε σένα και σου υποσχόμαστε ότι δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε γι' αυτά που, κάποιοι απλά τα αναφέρουν σαν ιδεώδη ενώ εμείς πιστεύουμε πως πραγματικά είναι ιδεώδη.
Με την αγάπη μας για σένα, φίλε αναγνώστη

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Σαν πολύχρωμα βότσαλα γαλάζιας θάλασσας, που το κάθε ένα έχει διαφορετικές αποχρώσεις αλλά όλα μαζί έχουν την ίδια προέλευση, έτσι κι εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού, οι σκορπισμένοι σε διάφορες χώρες του πλανήτη, οι αγνοούμενοι από τη μητέρα Ελλάδα, μετά από γιγαντιαίες προσπάθειες και χάρη στην ευκολία που μας παρέχει ο άψυχος ηλεκτρονικός υπολογιστής αποφασίσαμε να υψώσουμε τη φωνή της ύπαρξής μας, και να ενωθούμε, να παρουσιάσουμε το έργο μας· να δικαιωθούν οι πόθοι μας, να ικανοποιηθεί η λαχτάρα μας, η αγάπη μας, για τα Ελληνικά γράμματα, την Ελληνική γλώσσα, να μην ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε, αυτά με τα οποία γαλουχηθήκαμε, και μεγαλώσαμε, ως συνεχιστές της παράδοσής μας.
Έτσι μέσα από τεράστιες προσπάθειες, και δυσκολίες δημιουργούμε την Ε.Ε.Σ.Π.Η. (Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων)
Αγαπητέ φίλε αναγνώστη, τούτο το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι η πρώτη απόδειξη της ύπαρξής μας. Εκδόθηκε με χίλιους κόπους και θυσίες. Αντιμετωπίζουμε ένα περιβάλλον δυσπιστίας, αδιαφορίας εδώ στα ξένα. Το μεταναστευτικό Ελληνικό κοινό, αρνείται να διαβάσει εφόσον δεν υπάρχει κέρδος. Οι επίσημοι ιθύνοντες της ελληνικής γλώσσας αδιαφορούν κάτι που κάνει το έργο μας ακόμα πιο δύσκολο.
Εμείς που το γράψιμο είναι το μεράκι μας, η ψυχή μας, με δικά μας έξοδα κερδισμένα με το μόχθο του μεροκάματου εκδίδουμε τα βιβλία μας, όχι για να κερδίσουμε τα προς το ζην, αλλά για μια πνευματική λύτρωση, για μια εξάπλωση του Ελληνικού Πιστεύω μας, μια ικανοποίηση του νόστου που μας καίει τα σωθικά, γι' αυτά που ξέραμε, γι' αυτά που χάθηκαν. Αυτοί που έμαθαν τη γλώσσα του τόπου, όπως είναι φυσικό για να διαπρέψουν, για να συναγωνιστούν στην επιβίωση του κέρδους, τηρούν μια αδιάφορη στάση σε οτιδήποτε παλαιό, σε τούτη την περίπτωση την ελληνική γλώσσα.
Μετά οι διάφορες ομογενειακές, κοινοτικές, και θρησκευτικές συγκεντρώσεις αποφεύγουν το βιβλίο, όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν υπήρξε ποτέ μια έκθεση βιβλίου όλων των ελληνικών γραφόντων συγγραφέων της «Διασποράς» μια μέριμνα, μια θαλπωρή, ένας καλός λόγος από μια κοινότητα, από μια ομοσπονδία, εκτός από πανηγύρια σε κτιριακό εκκλησιαστικό περίβολο, μια κουλτούρα, για απόχτηση κέρδους, γεμάτα με βιβλία από βίους Αγίων, Διαθήκες, και ονειροκρίτες.
Φίλε αναγνώστη, θέλω να με καταλάβεις, δεν κατακρίνω κανέναν απλώς διατυπώνω αυτά που συμβαίνουν. Όσοι ανέβηκαν τα σκαλοπάτια της υλιστικής επιτυχίας, ξέχασαν τα Ελληνικά τους, ή δεν τους ενδιαφέρει το ελληνικό βιβλίο.
Η νεολαία μας, ναι μεν μιλάει ελληνικά, αλλά αδυνατεί να διαβάσει. Ένα άλλο εμπόδιο που έχουμε, το θεωρώ ως ένα από τα πιο σημαντικά, είναι η ανομοιομορφία γνώμης των συμβαλλομένων στην ελληνική γραφή για μια επιδίωξη συμπαγούς ομογενειακής φωνής. Καταλαβαίνω κι εννοώ, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα, το δικό του πιστεύω, τα δικά του ταμπού, μα και τα δικά του βάσανα. Έτσι είναι φτιαγμένη η ανθρωπότητα. Η χάρη του να ζεις, να υπάρχεις, έγκειται σε αυτήν τη διαφορετικότητα. Δικός σου ο κόσμος όλος, το θαύμα της ζωής, είσαι ο βασιλιάς.
Όπως λέω και πιο πάνω όλα τα βότσαλα της γαλάζιας θάλασσας έχουν διαφορετικές αποχρώσεις. Δεν παύουν όμως ν' αποτελούν μια ομοιόμορφη μάζα, προερχόμενα από την ίδια πηγή. Όταν τα κύματα σαρώνουν τις ακρογιαλιές όλα μαζί έχουν την ίδια τύχη, καταβροχθίζονται στο βυθό.
Έτσι κι εμείς οι ριζωμένοι στο εξωτερικό Έλληνες συγγραφείς, εμείς οι απόδημοι, εμείς που γράφουμε έχουμε ως αρχή να σεβόμεθα τη διαφοροποίηση της γνώμης κι αυτό φέρνει ένα υγιές περιβάλλον συζήτησης ανάμεσά μας. Το πιστεύω μας πρέπει να είναι, ό,τι είναι καλό και συμφέρον για ένα μετανάστη, είναι καλό για όλους μας.
Στερούμεθα στα ξένα χώματα που ζούμε μιας δικιάς μας γωνιάς, μιας θαλπωρής, ενός βιβλιοπωλείου, κι όμως εξακολουθούμε να υπάρχουμε  καμία μέριμνα ούτε από τη μητέρα πατρίδα. Έχουμε μάθει, δεν περιμένουμε από κανέναν τίποτα, δε ζητάμε πλέον τίποτα, «δεν» μας ενοχλεί η αδιαφορία ιθυνόντων. Η γραφή είναι η ζωή μας το μεράκι μας η πνευματική επιβίωση και η ικανοποίηση του άλλο μας «εγώ».
Συχνά μας δίνουν συμβουλές, επισκεπτόμενα εξέχοντα κυβερνητικά ή πανεπιστημιακά άτομα, μην περιμένετε τίποτα ο κάθε ένας για τον εαυτό του. Αν και σκορπισμένοι σε κάθε γωνιά της γης, εξακολουθούμε να υπάρχουμε, να παράγουμε, δε χάνουμε το θάρρος μας εμπρός προχωρούμε! Η Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων είναι η αρχή. Ένας καινούριος θούριος ανατέλλει, εμπρός!
Επίσης χρειάζεται να καταλάβεις φίλε αναγνώστη ότι πολλές φορές η κουλτούρα του τόπου που ζούμε ως μετανάστες, επηρεάζει τα γραπτά μας ώστε το παρόν βιβλίο να είναι η απόρροια κάτι τι του ξεχωριστού, κάτι που αγκαλιάζει και ενώνει την παγκοσμιότητα του Έλληνα, κάτι που καθρεφτίζει το θησαυρό του τι εστί η ύπαρξη του Έλληνα στα πέρατα του κόσμου. Μια πλούσια εμπειρία που μόνο στη φαντασία τους θα μπορούσαν να σκεφτούν οι διαμένοντες στην Ελλάδα. Ένα μωσαϊκό γραφής από μετανάστες Έλληνες που έχουν ριζώσει σε διάφορα κράτη, που αρνούνται ν' αφήσουν τους εαυτούς τους έρμαιους να τους καταπιεί το ξένο χωνευτήρι.
Με τη δημιουργία της Ένωσης σπείραμε το σπόρο. Φίλε αναγνώστη θα μας βοηθήσεις να θερίσουμε τον καρπό του, με το να διαδώσεις το παρόν βιβλίο, την ύπαρξή μας.

Επιτροπή Πρωτοβουλίας της ιδέας για την έκδοση του παρόντος βιβλίου

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ ΓΡΑΦΟΥΝ
ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ
Σελίδες 314
* * *

Λογοτεχνία της διασποράς  

Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων
"ΕΕΣΠΗ"

  ΑΡΧΕΙΟ