η φωνή σου

η στήλη μας

ΠΟΥ ΠΑΣ

Είχα ένα σπίτι μια ζεστή φωλιά,
που λες κι εσυνόρευε με τ' ουρανού τα τείχη,
ο άνεμος εχόρευε μέσα στη σιγαλιά,
και τα κυπαρισσόκορφα προσκύναγαν τα Θεία.

Τα πετεινά του ουρανού κελάηδαγαν το Δόξα εν Υψίστης,
τα σύννεφα φοράγανε την άσπρη τους μαντίλα,
και οι βράχοι οι αιώνιοι φώναζα μ' αγωνία.
σταμάτα, μείνε! Που πας; Γιατί ζητάς να φύγεις;

Τα ξένα με ξεγέλασαν κι άσπρισαν τα μαλλιά μου,
στη θύμησή μου έρχεται το Δόξα εν Υψίστης,
δένδρα λουλούδια όνειρα, και η φωνή των βράχων.
Το σπίτι σου πεντάρφανο, πρέπει να επιστρέψεις.

============================

ΑΓΑΠΗ

Στη θάλασσα ψάχνω χωρίς κοπασμό,
να βρω τη φλέβα της αγάπης,
που θα με μεταφέρει στους αιθέρες.

Γυναίκα μπήκε μες τις φλέβες μου,
έδιωξε τη γαλακτοαφρώδη θάλασσα,
όπως ο ήλιος διώχνει τη νύχτα,
κι έμεινε η μόνη τρυγητής.

============================

ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ

Όπως τα στάχυα έχουν κρύψει,
τα σκουριασμένα απομεινάρια του πολέμου,
παλαίμαχοι στρατιώτες της ζωής,
τη δύση τους κοιτούν με καρτερία.

Μιλιά δεν βγάζουν, τι να πουν;
τ' ασήμια στους κροτάφους το γνωρίζουν.
Στάχυα καινούρια έχουν βγει,
για να σκεπάσουν τη σκουριά τους.

============================

ΘΑΛΑΣΣΑ

Η θάλασσα χωρίς σύνορα με χαϊδεύει,
η μοναξιά της είναι τόσο απέραντη που ζει γυμνή,
σα μια ψυχή που αιωρείται στον αιθέρα,
αυτή καταλαβαίνει τη μοναξιά μου, τα δάκρυά μου.

Η θάλασσα ρωτά για μένα
με τη γλώσσα των κυμάτων,
που ένα, ένα γεννιόνται και χτυπούν. Τον άπιστο.
Γυναίκα η κλέφτρα της αγάπης της.

============================

απο Νέα Υόρκη
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Ποίηση