η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Η Πρώτη του Μάη του 2003 και
ο κ. De Grecia γιόρτασε τη Λαμπρή στην Ελλάδα.
Γράφει ο Πολίτης, Βάιος Φασούλας

Δυο τα θέματά μας σήμερα αλλά ένεκα της ημέρας θα ξεκινήσουμε το σχόλιό μας με την Πρώτη του Μάη τιμώντας στο ελάχιστο όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για μια ζωή καλλίτερη και που σήμερα (21^ος αιώνας) μας την παίρνουν πίσω. Πρώτη του Μάη του 2003. Οι υλικές και πνευματικές γεύσεις των εορτών της πασχαλιάς όλων των θρησκευτικών δογμάτων, Eβραϊκού, Kαθολικού και Oρθόδοξου βρίσκονται ακόμα στα στομάχια μας υποδηλώνοντας έτσι την καλοπέραση και την απόλαυση του υλισμού, αλλά δείχνουν και τις διαστάσεις του δυτικού-χριστιανικού πολιτισμού, όπως αυτός εκφράστηκε τελευταία με τον Πόλεμο στο Ιράκ και τη συνεχόμενη ανάβαση του Γολγοθά, που ζει ο κόσμος του Ιράκ και γενικότερα της Μέσης Ανατολής. Μια Πρώτη του Μάη σήμερα με πολλά άλυτα προβλήματα γιομάτα από άγος και αβεβαιότητα για το μέλλον της ανθρωπότητας και του Πλανήτη.
Πέρα από τις ομορφιές που μας χαρίζει ο οργασμός της φύσης, υπάρχουν και οι μνήμες γι' αυτή τη Μεγάλη ημέρα. Μνήμες υψωμένων ματωμένων λαβάρων και αγώνων, μνήμες απλών αγωνιστών πρωτεργατών για την ανατροπή της αθλιότητας της όμορφης ζωή μας, η οποία σήμερα βρίσκετε σε άμεσο κίνδυνο. Μνήμες λοιπόν απ' όλα τα σημεία του Πλανήτη, που τιμούν ΕΜΑΣ, αλλά και απαιτούν τη συνέχιση αυτών των αγώνων από ΕΜΑΣ.
Αιώνες τώρα οι αιματοβαμμένες εκφάνσεις της υποδουλωμένης ανθρωπότητας έχουν καταγραφεί στα Δεφτέρια της Παγκόσμιας Ιστορίας κι αυτές αποτελούν τις δυνάμεις, που σήμερα μάχονται στα μοντέρνα σκλαβοπάζαρα της Δύσης.
«Στη μνήμη μας δεν είναι μόνο τα θύματα της εργατικής απεργίας του Σικάγου το Mάιο του 1886. Tο σύγχρονο προλεταριάτο, η τελευταία ιστορική τάξη εκμεταλλευομένων, ενσωματώνει όλες τις άνισες προσπάθειες της υποδουλωμένης ανθρωπότητας να εγερθεί. Tην εξέγερση των σκλάβων του Σπάρτακου κατά τον 1ο π.X. αιώνα, των Xωρικών της Γερμανίας το 1525, των 'Αγγλων Iσοπεδωτών του 1648, των Kομμουνάρων του Παρισιού το 1871, των Mπολσεβίκων του 1917, της Iσπανικής Eπανάστασης του 1936, των Aνταρτών που οργάνωναν τη Λαϊκή Aυτοδιοίκηση και Λαϊκή Δικαιοσύνη στην κατεχόμενη Eλλάδα, τον Mάη του 68 και την 'Ανοιξη της Πράγας, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την Bιετναμέζικη επανάσταση, την παλαιστινιακή Iντιφάντα και το Aργεντινάσο» (www.anatolikos.com) και άλλα πολλά που αποτελούν Παγκόσμιο σημείο αναφοράς κι ένα δέος για την δυτική καθεστηκυία τάξη. Zήτω η εργατική Πρωτομαγιά. Ψωμί, δουλειά, ειρήνη, Κάτω ο Πόλεμος!
Το δεύτερο θέμα μας ανήκει κι αυτό στις πασχαλινές γεύσεις, όπως προαναφέραμε, και αφορά το ταξίδι του κ. De Grecia. Διαβάζουμε στον τύπο διάφορα σχόλια για το πρόσφατο λαμπριάτικο ταξίδι του κ. De Grecia στην Ελλάδα και όχι μόνο. Και τα κανάλια το παίξανε και μάλιστα χορταστικά έτσι που η ενημέρωση να περπατήσει σε κάθε γωνιά. Μεταξύ άλλων, είδαμε κάτι πιστούς μοναρχικούς παππούδες που μας εντυπωσίασαν με τα λεγόμενά τους. Όπως γράφει και ο κ. Ντένης Κονταρίνης από τη Νέα Υόρκη, με άρθρο του: «Ε...Ε...Έρχεται!!!» στις 30.04.2003, ο λαός πρέπει να διδάσκεται την ιστορία του «Να μάθει ο λαός την ιστορία έτσι όπως οι Γκλύξμπουργκ τη θέλουν να έχει γραφτεί. Να λέει ότι ο παππούς του, ο μέγας στρατηλάτης, ήταν εκείνος που λευτέρωσε τα Ιωάννινα κι όχι τα παιδάκια του λαού που έδωσαν το αίμα τους, μεταξύ των οποίων ήταν και ο αείμνηστος πατέρας μου, τραυματίας στο Μπιζάνι»

Ας επιτραπεί στο γράφοντα αντί σχολίου να παραθέσει ένα απόσπασμα από το έργο του: «Οι Σειρήνες της ξενιτιάς» πάλι με έναν παππού, που ως φαίνεται οι παππούδες έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στη μοναρχία:

«-Ωπ! ωπ!, ξεφώνιζε ένα γεροντάκι κι ήταν όλο χαρά /
κι όλο ανεβοκατέβαζε στα χείλη ποτήρι με κρασί, /
που έδινε στο είναι του φωτιά και στις γερτές του πλάτες φυτρώνανε φτερά. /
-Να ζήσ' η μουναρχία! Έξι γαμπρούς απόχτησα και πέντε νυφαδιές, /
δώδεκα αγγόνια αρσενικά κι πέντε τσούπρες γαλανές. /
Ω! χωωώ! και σέρνω το χορό, βαράτ' οργανοπαίχτες και παίξτε βασιλιά, /
κι άμα τολμάει κανένας, ας έρθ' ιδώ κουντά! /
Και βάραγε ο γέρος την γκλίτσα του στη γη /
πολύ μερακλωμένος απ' την υποταγή. /
Βαριά όμως βαλαντωμένος από βαριά πληγή, /
που βρέθηκαν λίγο παλιά κάποιοι «περαστικοί» και ξήλωσαν το βασιλιά, /
μα φάγανε κι αυτοί τα κέρατα και τα έντερα και είχαν ξεχαστεί. /
Φύλαγε ο γέρος και φυλά τη στράτα στα βουνά /
και καρτερά κάθε στιγμή, στιγμή που θε να 'ρθει, /
προσκύνημα να κάνει στου Κώτσιου επιστροφή. /
Πιστός και πάντα έτοιμος με συντροφιά την γκλίτσα /
Και μ' ένα φίλο αχώριστο ένα παλιό σουγιά, /
αγνάντευε όλα τα πρωινά και όλα τα δειλινά /
πάνω στα πετροβούνια, στείρα από πράσινο, /
ξερά από νερό και λίγα σκόρπια γίδια /
εκεί, λοιπόν, καρτέραγε με υπομονή να δει /
ένα μεγάλο ορίζοντα ν' ανοίγει με πουλιά, /
με άλογα πολλά και με χρυσά σπαθιά. /
Κι όταν γυρνούσε στο χωριό ξαλάφρωνε με λίγο κήρυγμα μέσα στο καφενείο /
και πριν να φτάσει σπίτι του άφηνε τις ανάγκες του σε κάποια τσαπουρνιά. /
'Ακουγε ο λαός, μερακλωμένος καθώς του έλαχε να είναι, κι άρχιζε το χορό, /
ένα χορό που βάραγαν και θέλανε του τόπου του οι άρχοντες. /
Κι έναν τέτοιο τρανό χορό χορεύανε σε πάμπολλα χωριά, /
μεράκια και εθνικισμός τους σκλάβωσαν καλά»

Τέλος στο ίδιο άρθρο το κ. Ν. Κονταρίνη διαβάζουμε: «Προσέχτε τον. Ακόμη και το χέρι σας όταν του δώσετε κοιτάξτε μετά πόσα δάχτυλα μπορεί να σας λείπουν. Αυτός είναι ο De Grecia». Αυτό δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Δηλαδή τι μπορεί να συμβεί; Μήπως βγάλουμε κι εμείς έξι δάχτυλα και συντομεύσουμε να πάρουμε την Πόλη; Για αφαίρεση δακτύλων δεν νομίζουμε ότι μπορεί να συμβεί. Μήπως εννοεί το αντίθετο ο εξαίρετος δημοσιογράφος της διασποράς;

Ε.Ε.-Γερμανία, Μάης 01. 2003

www.fasoulas.de 
vaios@fasoulas.de 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 ΑΡΧΕΙΟ