Έτσι στο δεκαετή χορό των
δαιμόνων με τη συνοδεία της τέλεια και
άψογα ενορχηστρωμένης προπαγάνδας, οι
πρώτοι που έσυραν το χορό ήταν οι «σοβιετικοί»
ηγέτες όπως προαναφέραμε, ενώ οι
παρευρισκόμενοι ήταν τα εκατομμύρια
των νεκρών που άφησε ο ναζιστικός
πόλεμος καθώς κι ένας «παράηχος» που
ακούγεται ακόμα και τώρα και λέει: γιατί!
Εάν οι λαοί του κόσμου που
λεηλατούνται κάτω από οποιοδήποτε
πολιτικό σύστημα καταλάβαιναν έστω για
μια και μόνο στιγμή την άγρια και
απάνθρωπη εκμετάλλευση που υφίστανται
από τους ηγέτες του, σήμερα η
ανθρωπότητα θα ήταν αλλιώς. Και εάν οι
λαοί καταλάβαιναν και την απάνθρωπη
δράση των θρησκευτικών δογμάτων, (εκκλησίες,
τζαμιά, συναγωγές, κλπ) το αποτέλεσμα θα
ήταν αλλιώς. Όμως τα μεγάλα παιχνίδια
που εξακολουθούν και παίζονται σε βάρος
τους (μας) δεν μπορεί να μην έχουν ένα
τέλος. Το δολοφονικό κουβάρι άρχισε
πλέον να ξετυλίγεται. Ο Χίτλερ, για
παράδειγμα, εκμεταλλεύτηκε σύμβολα για
να πετύχει τους σκοπούς του. Σύμβολα του
Μαρξ, του Χριστού και της δημοκρατίας.
Πάνω σ' αυτά στύλωσε τη θηριωδία του, η
οποία ενισχύθηκε από το εβραϊκό
κεφάλαιο(σ' αυτούς χρωστά τη νίκη του)
και τελικά τους καταδίωξε. Δηλαδή
παράδοξα πράγματα αλλά συνέβησαν και
συμβαίνουν. Το κεφάλαιο σιωνιστικής
κατασκευής ή όπως αλλιώς θέλει το
ερμηνεύει κανείς, δεν έχει ούτε φίλους
ούτε εχθρούς ναι, όπως το ακούτε. Κι όλα
αυτά τα χρόνια χρησιμοποιήθηκαν όλα τα
μέσα για την ανατροπή κάθε υποψίας σε
βάρος τους και οι Γερμανοί πρόσφεραν
πολλά με τη μόνιμη παρουσία του
ολοκαυτώματος! Για τα ολοκαυτώματα
άλλων λαών της Ευρώπης, μεταξύ και του
δικού μας, ούτε λέξη. Ο Χίτλερ
δολοφόνησε αθώο κόσμο της εβραϊκής
διασποράς. 'Αμοιρες γυναίκες, γέρους και
παιδιά και ουδείς από τα μεγάλα «κεφάλια»
έπαθε τίποτα.
Στο βρώμικο και εγκληματικό
κουβάρι μια άλλη διάσταση ξετυλίγεται
και δίνει τη δική της παράσταση με την
εικόνα τις 11.09.1991 στις ΗΠΑ. Οι Εβραίοι
της Αμερικής εκείνη τη μέρα είχαν δικά
τους θέματα να λύσουν και δεν πήγαν στις
δουλειές τους. Οι άμοιροι αμερικανοί
συνάνθρωποί μας έπεσαν θύματα στη
θηριωδία ποιόν, των τρομοκρατών! και
πιο ωμά πέφτουν σήμερα στη Μέση Ανατολή
και χτες έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, στο
Αφγανιστάν κλπ.
Εν κατακλείδι δυο λόγια για
τη «μεγάλη ιστορική» επιτυχία και για
μια «νέα εποχή» για σταθερότητα και
ειρήνη στον Πλανήτη, όπως προέκυψε στις,
28.05.2002, στη Ρώμη και εγκαινιάστηκε με την
υπογραφή της Διακήρυξης του ΝΑΤΟ και
της Ρωσίας. Τρελά πράγματα, πώς να τα
πιάσεις; Προς το παρόν δεν μπορούμε να
γνωρίζουμε αν πρέπει ή όχι να
χαιρετήσουμε αυτή τη Διακήρυξη. Με όσα
αναφέραμε ως τώρα εκείνο που αφήνει να
βγει από τη μεγάλη «ιστορική» μέρα
είναι ότι τώρα ο χορός των καταραμένων
συνεχίζεται με τους «μελωδικούς»
ρυθμούς της διεθνούς τρομοκρατίας.
Εκείνο που προστέθηκε είναι ένας
καινούριος και μεγάλος χορευτής, ο
Ρώσος ηγέτης, όπου από την πολιτική
συμπεριφορά του πολλά θα εξαρτηθούν. Με
τη συμμετοχή της Χώρας του στο ΝΑΤΟ,
θέλουμε να πιστεύουμε πως δε χάθηκε το
τελευταίο χαρτί και δε θα ακολουθήσει
το χορό των τυράννων. Στο ενεργητικό του
50χρονου ΝΑΤΟ υπάρχει μόνο έγκλημα και
σκευωρία, στρατιωτική επιθετικότητα
και υπονόμευση των κυριαρχιών και
ελευθεριών των λαών. Αυτά ο Ρώσος ηγέτης
τα γνωρίζει; Από το λαό του δεν έχει
πάρει τίποτα; Δεν αφουγκράζεται τα
ζωντανά λείψανα που μέσα από τη
στρωματοποίηση φωνάζουν;
Τέλος δεν γνωρίζουμε την αξία
και την ικανότητα του Ρώσου ηγέτη, αλλά
εμείς θα τον ενθαρρύνουμε και επί τη
ευκαιρία ας θυμηθούμε κι εμείς δυο
στίχους του Κωστή Παλαμά:
«Ο λαός των λειψάνων / ζει και
βασιλεύει χιλιόψυχος.
Το πνεύμα και στο χώμα λάμπει το νιώθω. /
Με σκοτάδια μέσα μου παλεύει».