η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

ΜΥΩΠΙΑ

Ας μου επιτραπεί ν' αρχίσω με της πρώτες γραμμές ενός ποιήματος, του Ι. Πολέμη: "Ξένε που μόνος κι έρημος στους ξένους τόπους τρέχεις πες μου ποιος είναι ο τόπος σου και πια πατρίδα έχεις;"

Η κατάρα της μετανάστευσης, το πούλημα του ατόμου για να κερδίσει τον επιούσιο στα ξένα, ήταν και ξαλάφρωση της τότε ελληνικής κοινωνίας, που σα βαλβίδα ασφαλείας η πατρίδα μας παρότρυνε τους νέους, τα παιδιά της, να μεταναστεύσουν, τα έδιωχνε από κοντά της. Μεταπολεμική εποχή μέχρι και τη δεκαετία του 1960.

Τα κύματα μεταναστών του 1920-30-40 αυτοί οι πρωτοπόροι δεν υπάρχουν πλέον. Τα παιδιά τους έχασαν την Ελληνική γλώσσα, τον τρόπο του σκέπτεσθαι ελληνικά, έχασαν το θέμα της ανάλυσης γραπτών της ελληνικής γλώσσας.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, τα παιδιά μας, τα γεννημένα στο εξωτερικό, οι απόγονοί μας σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο που διδάχτηκαν. Αφού είμαστε στην Αμερική με τον αμερικάνικο τρόπο, κοκ σε όλα τ' άλλα κράτη. Εμείς οι μετανάστες που ζούμε και υπάρχουμε στα ξένα οι ακόμα, λαλούντες και γράφοντες την ελληνική, εμείς που δεν αισθανόμεθα 100% Αμερικάνοι, ούτε 100% Έλληνες, αλλά ευρισκόμεθα σε μια ανικανοποίητη αμφίβολη κατάσταση μιας ανυπόφορης βασανιστικής αναγνώριση της ταυτότητάς μας, βλέπουμε τον γκρεμό που ανοίγεται μπροστά μας. Θα πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι. Τι κληρονομιά αφήνουμε πίσω μας εκτός από τις προστριβές μας;

Μόνο τα γραπτά μας στην Ελληνική γλώσσα. Τα υλιστικά αγαθά, σπίτια και περιουσίες, είναι δικά μας μόνο, προσωρινά, πάντοτε γυρίζουν στην κυβέρνηση. Στο κράτος ανήκει η γη που πατάμε.

Ποιος θα διαβάσει τα γραπτά μας όταν εμείς θα έχουμε φύγει; στην ακαταλάβητη από τη νεολαία μας ελληνική γλώσσα; Κανένας.

Θα πρέπει να υπάρχει μεταξύ μας, τουλάχιστον σ' εμάς που μας αρέσει ο γραπτός λόγος, που γράφουμε και παράγουμε ελληνικά το γνώθι σαυτόν, με κοινούς σκοπούς, η ομόνοια της κοινής μεταναστευτικής μας προέλευσης, να βαδίζουμε μπροστά πάντοτε με τη σκέψη το ότι είναι καλό για έναν, είναι καλό για όλους τους μετανάστες. Έχει μείνει τόσο λίγος καιρός μπροστά μας. Σβήνουμε σαν ελληνόφωνη κοινότητα στα ξένα, αυτοί που μας ακολουθούν δεν έχουν ζήσει την εμπειρία του μετανάστη, ούτε μπορεί να φυτρώσει μέσα τους η αγάπη, (εκτός επιφανειακά) ή η ανάλυσης θεμάτων γραπτών της Ελληνικής γλώσσας.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα η εκκλησία όπως είναι φυσικόν τράβηξε τον δικό της δρόμο. Για να μην χαθεί μίλησε με τη γλώσσα της νεολαίας, των παιδιών μας, τη γλώσσα του τόπου όπου μένει, από αυτή την αλλαγή έγκειται και η ύπαρξή της στα ξένα.(Αν και υπάρχουν και εξαιρέσεις) Με τη γλώσσα αυτή αποφοιτούν τα παιδιά μας από τα Ελληνοαμερικανικά σχολεία. Φυσικό είναι να πράττουν και να σκέφτονται όπως διδάχθηκαν, στην ξένη κουλτούρα και λαλιά.

'Αρα η εκκλησία μας και η παρουσία του μεταναστευτικού Ελληνισμού στα ξένα, σε λίγα κοινά σημεία συμφωνούν, ως προς την ελληνόφωνη ύπαρξή μας.
Εδώ ξαναγυρίζω στον ποιητή.
Ιδού το ερώτημα, αυτό που βασανίζει σαν αγκάθι στην καρδιά τους εναπομείναντες ελληνόφωνους μετανάστες.
...πες μου ποιος είναι ο τόπος σου και πια πατρίδα έχεις;"

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

Gabrielkp@aol.com

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 ΑΡΧΕΙΟ