Μαθαίνουμε ότι ετοιμάζεται μνημείο για τον Απόδημο Έλληνα και ως το ερχόμενο καλοκαίρι θα τοποθετηθεί και θα αποκαλυφθεί στο ξωκλήσι του Αη Γιάννη, στα Μακρίσια Ηλείας και μάλιστα με την εποπτεία του Υπουργείου Εξωτερικών. Σίγουρα αυτή η προσπάθεια είναι άξια επαίνου, ιδιαίτερα για τον κόσμο της συγκεκριμένης περιοχής. Αν στην κάθε πόλη, χωριό και γειτονιά στήνονταν κι ένα μνημείο, διότι όλες οι πόλεις, τα χωριά και τα σπίτια έχουν προσφέρει μετανάστες, θα θύμιζαν στους γηγενείς, φίλους και συγγενείς, τους μετανάστες. Όμως πέρα απ' αυτό τι άλλο έχει να δείξει αυτό το μνημείο; Μήπως την αγάπη και το σεβασμό της πολιτείας στις προσφορές του Έλληνα μετανάστη προς την Πατρίδα του;
Έχουμε την άποψη ότι οι μετανάστες δεν θεωρούν απαραίτητα τα μνημεία στη γενέτειρά τους, αλλά στους τόπους που ζουν και διαπρέπουν. Κι επειδή αυτό για ευνόητους λόγους δε γίνεται χρόνια τώρα οι Έλληνες δεν κατάφεραν να πάρουν τα μάρμαρά μας θα μπορούσε η βαρήκοη πολιτεία να αφουγκραστεί, τι θέλουν οι μετανάστες στις Χώρες που ζουν; Αν δεν το γνωρίζει η πολιτεία τι θέλουμε ή μάλλον τι θα θέλαμε, έστω και στο παραπέντε, θα είναι χαρά και τιμή μας να στείλουμε ένα μήνυμα και από αυτή τη θέση προς κάθε κατεύθυνση που κόπτεται για τους μετανάστες και ιδιαίτερα προς τα αρμόδια υπουργεία και στην επίσης βαρήκοη Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Ελληνισμός σήμερα θέλει συμπαράσταση, ηθική και υλική βοήθεια στον εκπαιδευτικό τομέα και προπάντων στις μακρινές Ηπείρους με υπέρογκους πληθυσμούς που συνεχώς αφελληνίζονται και από Οικουμενική που έπρεπε να είναι η Ελλάδα ως προς τον Πολιτισμό της και ότι άλλο συνεπάγεται σ' αυτόν, συνεχώς συρρικνώνεται και αφανίζεται. Η Αίγλη της Ελληνικής Γλώσσας σταδιακά κατακερματίζεται και τα παιδιά μας, ακόμα και της Ευρώπης, δεν μπορούν να μιλούν σωστά Ελληνικά.
Το μνημείο που ΟΦΕΙΛΕΙ να στήσει η ελληνική πολιτεία είναι η διατήρηση της Ελληνικής Γλώσσας στα μήκη και πλάτη του Πλανήτη μας. Τέτοια μνημεία θέλει η διασπορά που δε θα στηρίζονται στον εμπαιγμό, στο θεαθήναι και στην αδιαφορία, αλλά στο ενδιαφέρον και στο αφούγκρασμα της ελληνικής πολιτείας. Αυτό το μνημείο μπορεί να το στήσει; Από κει και μετά, όχι ότι είμαστε ενάντια στα μνημεία όπως αυτό που πρόκειται να γίνει, αλλά αυτό για μας δε λέει τίποτα όσο ο Απόδημος Έλληνας βρίσκεται συνεχώς εγκλωβισμένος στα δίχτυα της μητροπολιτικής αδιαφορίας.

Επιτροπή Πρωτοβουλίας Ηπείρων με σκοπό την Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων
Γνωρίζουν οι ιθύνοντες ταγοί, πολιτειακοί και θρησκευτικοί, τα προβλήματά μας και σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται μη ανθεκτικοί. Απόδημοι ή μετανάστες ή ξένοι είναι και οι ομάδες ανθρώπων των γραμμάτων και των Τεχνών της διασποράς, που τα παραπάνω προβλήματα τους οδήγησαν να σχηματίσουν μια Πολιτιστική Επιτροπή που θα τους οδηγήσει στην Ένωσή τους ιδιαίτερα τους συγγραφείς της διασποράς και η μητρόπολη είναι η πρώτη που το γνωρίζει. Πώς μπορούμε να μιλούμε στο όνομα του απόδημου Έλληνα όταν οι προσπάθειές του αγνοούνται; Ακόμα κι όταν αυτές γίνονται από πρωτοβουλίες Ελλήνων συμπατριωτών; Τι «προσόντα» πρέπει να διαθέτει κανείς απόδημος προκειμένου να τον προσέξει η πολιτεία; Να είναι κομματικός ή να φροντίσει να γίνει βολεμένος; Τι θέματα πρέπει να επιλέγει ένας συγγραφέας της διασποράς; Πόρνο, εγκληματικότητα και άλλων τινών αρνητικών σαχλών που τεμαχίζουν τη γλώσσα μας ακόμα περισσότερο; Για τα έργα του Ελληνισμού της διασποράς πότε θα ενδιαφερθεί το ελληνικό επίσημο κράτος και η πνευματική του ηγεσία; Πότε θα δουν και το δικό μας φως; Ας μας επιτραπεί να κλείσουμε με ένα απόσπασμα το οποίο αφιερώνουμε στους ταγούς της Πατρίδας μας.
«Περισσότερο φως, ηλεκτρολόγε, στη σκηνή! Πως θες, δραματουργοί κι ηθοποιοί, να δείξουμε τ' αντικαθρέφτισμα του κόσμου, μέσα στο μισοσκόταδο; Τούτο το σύθαμπο καλεί σε ύπνο. Ενώ εμείς θέλουμε ξύπνιους θεατές-κι ακόμα πιο πολύ ξυπνούς! Κάν' τους να ονειρευτούν στο πλέριο φως!» (Μπ. Μπρεχτ).