η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Μια εικόνα με φωνή

Υπάρχει τίποτε χειρότερο από τον πόλεμο; Ασφαλώς και υπάρχει. Χειρότερο απ' τον πόλεμο είναι η σκληροκαρδία που αυτός αφήνει πίσω του και οι νεκρές συνειδήσεις όσων κατορθώσουν να επιζήσουν. Σ' έναν πόλεμο δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι, δεν υπάρχουν εμπλεκόμενοι και μη, δεν υπάρχουν εχθροί και σύμμαχοι, ούτε νικητές και νικημένοι, ούτε φυσικά ζώντες και νεκροί. Υπάρχουν μόνο σάπιες σάρκες και σάπιες ψυχές.

Τον τελευταίο καιρό βιώνουμε και πάλι την τραγωδία του πολέμου γεγονός που σημαίνει ότι θα πρέπει να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα: νέα σκληροκαρδία και νεκρωμένες συνειδήσεις που μοιραία θα οδηγήσουν κάποτε σε νέο πόλεμο ( Η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα;) Γι' αυτό το λόγο, στην ύστατη προσπάθεια της ανθρωπιάς να αντισταθεί, μελετήσαμε τον κόσμο γύρω μας και είδαμε όσα, σε καιρούς ειρήνης θεωρούσαμε δεδομένα. Αφήσαμε τις εικόνες να φωνάξουν και καταγράψαμε το κλάμα τους, έτσι, για να μη νοιώσουμε μονάχοι στο δικό μας θρήνο

 
Τι να σκέφτεται άραγε;

Δεν έχει σημασία η εθνικότητα αυτής της δεσποινίδας. Σημασία έχει ότι μοιάζει με αγγελάκι που έπεσε στη γη και δυστυχώς σε άσχημες εποχές, όπως μαρτυρά το βλέμμα της. Απορημένη κοιτάζει ανθρώπους να τρέχουν σαν τρελοί στους διαδρόμους του πολυκαταστήματος, για να αγοράσουν τρόφιμα. Βλέπετε η σκιά του πολέμου δεν έπεσε μόνο πάνω απ' το Ιράκ, αλλά και σε γειτονικές χώρες που τώρα τρέμουν το Ντόμινο, με το οποίο κάποτε διασκέδαζαν.
Η μικρούλα λοιπόν μοιάζει χαμένη και τρομαγμένη: Μάλλον της φαίνονται παλαβά όλα τούτα και όχι άδικα. Μέρα με τη μέρα ο πλανήτης μας μοιάζει σαν μια πελώρια γειτονιά παρανοϊκών, μέσα στην οποία πρέπει να επιβιώσουν και άγγελοι σαν αυτόν της φωτογραφίας.
Όσο την κοιτάζω αναρωτιέμαι τι να σκέφτεται αλλά δε θέλω ποτέ να μάθω. Φοβάμαι ότι αυτά που σκέφτεται πληγώνουν τον εγωισμό μου. Φοβάμαι ότι θέλει να μας πει: «τέτοια δημοκρατία, ενήλικες, χάρισμά σας!!» κι ακόμα περισσότερο, τρέμω μήπως ρωτήσει για το θάνατο συνομήλικων της παιδιών. Όταν θελήσει να μάθει εάν η ζωή της κινδυνεύει, πως μπορώ να τη διαβεβαιώσω χωρίς να της πω ψέματα; Κι αν δε θελήσει να πει τίποτα, πως θ’ αντέξω αυτό το βλέμμα, χωρίς να ντρέπομαι; Αγαπητοί κύριοι ανά τον κόσμο ηγέτες, μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; Εξάλλου, σ' αυτή τη μικρούλα οφείλετε μια εξήγηση το δικό της πλανήτη πληγώνετε.

Ειρηνικά και ονειροπόλα,
Βαλεριάνα

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 ΑΡΧΕΙΟ