η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Λόγια....Λόγια....Λόγια... Τα έργα που είναι;
Του Διονύση Ε. Κονταρίνη

"Εφτά εκατομμύρια Έλληνες που ζουν έξω είναι η ελπίδα για την πατρίδα μας. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα κρατάνε την Ελλάδα ζωντανή. Αυτούς πρέπει να τους υπολογίζουμε και σ' αυτούς πρέπει να βασιζόμαστε."

Αυτά, μεταξύ άλλων, είπε ο βουλευτής της ΝΔ κ. Σκανδαλάκης -μέλος της Διακομματικής Επιτροπής Απόδημου Ελληνισμού- στην τηλεοπτική εκπομπή "38^ος Παράλληλος" του Ζαχαρία Σώκου παρουσία των αποδήμων ελληνικής καταγωγής φοιτητών, που πρόσφατα επισκέφτηκαν την Ελλάδα.
Αυτά και άλλα παρόμοια, εμείς οι απόδημοι, τα έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές από πάρα πολλούς "εθνοπατέρες" της πατρίδας μας, που όποτε το επιβάλει κάποια ανάγκη, μας επισκέπτονται. Προσωπικά, λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας, έχω παραβρεθεί πάρα πολλές φορές σε συνεντεύξεις και άκουσα όλους αυτούς τους πολιτικούς, να μας λένε τόσα πολλά, που πραγματικά τις περισσότερες φορές έχανα ακόμη και τη δύναμη να υποβάλλω μια ερώτηση ψάχνοντας μέσα μου να βρω που τελειώνουν τα ψέματά τους και που, πιθανόν, να υπάρχει κάποιο ίχνος αλήθειας.
Το τι και πόσα λόγια έχουμε ακούσει εμείς οι απόδημοι από όλους αυτούς ανεξάρτητα από ποια παράταξη προέρχονται, είναι άλλο πράμα. Ξεχνούν βέβαια ότι όλοι εμείς εδώ εκ των πραγμάτων έχουμε μάθει να κρατάμε μικρό καλάθι. Όχι γιατί δεν μπορούμε να σηκώσουμε το μεγάλο καλάθι, που λένε στο χωριό μου, αλλά επειδή έχοντας το "γνώθι σ' αυτόν" και τιμώντας τον εαυτό μας και την νοημοσύνη μας, προτιμάμε να κρατάμε το μικρό. Εκείνο όμως, που χρόνια περιμένουμε και στο οποίο προσδοκάμε, είναι τα έργα που ποτέ δεν τα είδαμε.
Το 1995 στην Θεσσαλονίκη και μετά από κατασπατάληση πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, ιδρύθηκε το ΣΑΕ. Το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού. 'Αστοχη ενέργειά τους, η οργάνωση αυτή, να πλαισιωθεί από "ονόματα" και όχι από "αξίες." Για ποιο λόγο;
Οχτώ χρόνια μετά, το ΣΑΕ, εξακολουθεί να παραμένει ένας θεσμός που δεν το γνωρίζει "ούτε ο Έλληνας της διπλανής μου πόρτας" όπως χαρακτηριστικά μου είπε καλός μου φίλος, ανώτατο στέλεχος αυτού του θεσμού, εδώ στις ΗΠΑ.
Οχτώ χρόνια μετά το ΣΑΕ μάταια προσπαθεί να βρει τον δρόμο του και την αποστολή για την οποία ιδρύθηκε.
Πριν δύο χρόνια, με πολύ κόπο, αγώνα και έξοδα από το υστέρημά μας, ιδρύσαμε την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ). Πιστεύοντας ότι πραγματοποιήσαμε κάτι το ξεχωριστό -κι' αυτό είναι αλήθεια- θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να ενημερώσουμε την πατρίδα μας στέλνοντας μιαν επιστολή σε ορισμένους από τους πολιτικούς μας. Ελάχιστοι ήσαν αυτοί που είχαν την ευγένεια να μας απαντήσουν με μιά αοριστόλογη επιστολή χωρίς καμιά άλλη συνέχεια.
Εκδώσαμε το πρώτο μας συλλογικό βιβλίο, με προσωπικά μας έξοδα, το οποίο και πάλι αποστείλαμε εισπράττοντας για μια ακόμη φορά την αδιαφορία τους.
Πριν λίγο καιρό κάναμε μια ακόμη προσπάθεια μήπως και καταφέρουμε να συγκινήσουμε τους εθνοπατέρες αφού αυτοί οι ίδιοι μας προκαλούν ονομάζοντάς μας σαν "αυτούς που κρατάμε την πατρίδα ζωντανή" σαν αυτούς που "αποτελούμε ένα εθνικό κεφάλαιο". Τους αποστείλαμε το καταστατικό της Ένωσής μας συνοδευόμενο από μια επιστολή με την οποία ευγενικά και πολιτισμένα διατυπώναμε κάποιες μηδαμινές απαιτήσεις μας. Και για να είμαι πιο σαφής. Ζητούσαμε να προωθηθούν τα βιβλία μας-όσα κριθούν κατάλληλα- στις ελληνικές και τις σχολικές βιβλιοθήκες, να ιδρυθεί στην Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού ένα τμήμα να ασχολείται με τους απόδημους καλλιτέχνες και να απαντάει στις επιστολές μας και στα ερωτήματά μας. Να οριστούν κάποιοι εκδοτικοί οίκοι οι οποίοι να δέχονται να εκδίδουν τα βιβλία μας. Και γενικά ζητούσαμε να σκύψουν με κάποιο ενδιαφέρον πάνω στο έργο μας και την προσφορά μας. Μέχρι στιγμής κανείς από τους εθνοπατέρες δεν καταδέχτηκε να μας απαντήσει.
Με κατάπληξή μας βλέπουμε τον τελευταίο καιρό για βδομάδες ολόκληρες, οι πολιτικοί, οι δικαστικοί, τα ΜΜΕ στην πατρίδα μας να ασχολούνται με την βρωμιά του ποδοσφαίρου και τον βούρκο των εκβιασμών και άλλων σκανδάλων και κανείς τους να μην δίνει λίγα λεπτά από τον χρόνο του στους απόδημους Έλληνες και τα προβλήματά τους.
Μετά από όλα αυτά εύλογα γεννιούνται κάποια ερωτήματα σε μας τους απόδημους. Πραγματικά μας βλέπουν σαν "εθνικό κεφάλαιο ή μας κοροϊδεύουν"; Στ' αλήθεια πιστεύουν ότι εμείς "κρατάμε την Ελλάδα ζωντανή ή μας κοροϊδεύουν";
Είμαστε εμείς "αυτοί στους οποίους υπολογίζουν και βασίζονται ή μας κοροϊδεύουν";
Οπωσδήποτε δεν πιστεύουμε τους πολιτικούς. Ξέρουμε ότι εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένοι να λένε ψέματα. Λένε ψέματα από την στιγμή που θα ξεκινήσουν την καριέρα τους μέχρι να την τελειώσουν και να αποσυρθούν. Κι' ο άμοιρος λαός είναι υποχρεωμένος να τους ακούει, να τους ψηφίζει και να τους ανέχεται.
Εμείς οι απόδημοι όμως όχι. Δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να τους ακούμε, δεν τους ψηφίζουμε και επομένως δεν συντρέχει κανένας λόγος να τους ανεχόμαστε. Χρόνια τώρα στις ξενιτιές που βρισκόμαστε, έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε μόνοι μας και να κερδίζουμε αυτό που θέλουμε μόνοι μας. Αν προσπαθούμε και συνεχίζουμε να έχουμε μια κάποια επαφή μαζί τους είναι γιατί θέλουμε να νοιώθουμε δεμένοι με την πατρίδα στην οποία έχουμε γεννηθεί. Πιθανόν να είναι μια ουτοπία. Όμως είναι κάτι που το κάνουμε. Ας προσπαθήσουν λοιπόν να το κατανοήσουν κι' αυτοί οι κύριοι. Ας προσπαθήσουν να μας δούνε με κάποιο άλλο μάτι. Και το πιο σπουδαίο. Ας σταματήσουν να μας λένε τόσα πολλά και τόσο τρομερά ψέματα. Αν μπορούν να κάμουν κάποιο έργο ας το δείξουν, αλλιώς ας μας αφήσουν ήσυχους.

Διονύσης Ε. Κονταρίνης, Νέα Υόρκη, 23.01.2003
patrinos12@hotmail.com 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 ΑΡΧΕΙΟ