η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΑΖΥ ΣΟΥ ΑΛΛΑ!
Γράφει ο Διονύσης Ε.Κονταρίνης

"Διαφωνώ μ' αυτά που λες και μ' αυτά που πιστεύεις, όμως δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για να μπορείς ελεύθερα την γνώμη σου να λες."

Πάνω σ' αυτά τα λόγια του Βολταίρου στηρίζεται η αρχή του δημοκρατικού διαλόγου. Ενός διαλόγου, που κύρια χαρακτηριστικά του είναι η λογική, το επιχείρημα και η απόδειξη. Στοιχεία, τα οποία δυστυχώς έχουν εκλείψει από το διάλογο των σημερινών ανθρώπων και ιδιαίτερα από τον διάλογο των σημερινών Ελλήνων.
Από την αίθουσα της ελληνικής Βουλής, όπου οι πατέρες του Έθνους φροντίζουν ...πριν από μας για μας, μέχρι το απλό καφενεδάκι του χωριού, εκεί όπου ανάμεσα σ' ένα ουζάκι και σ' έναν γλυκύ βραστόν... λύνονται όλα τα προβλήματα της χώρας μας, ο διάλογος, ο αληθινός, ο δημοκρατικός διάλογος, έχει δώσει τη θέση του στη διαμάχη, που με μιαν αχαρακτήριστη ευκολία οι νεοέλληνες της έχουν δώσει το εύηχο όνομα "αντιπαράθεση". Τι είναι αντιπαράθεση; Ας το δούμε.
Σύμφωνα με τα νεοελληνικά δεδομένα, αντιπαράθεση είναι να διαφωνώ μαζί σου αλλά να μην μπορώ να υποστηρίξω λογικά και με επιχειρήματα τη θέση μου, να με κυριεύουν τα νεύρα μου, χωρίς να μπορώ να τα συγκρατώ και να τα ελέγχω, να υψώνω τη φωνή μου ώστε να σκεπάζει τη δική σου και αν χρειαστεί να υψώσω και το χέρι μου για να μπορέσω έτσι να σε πείσω ότι έχω δίκιο.
Κάπως έτσι πιστεύω ότι είναι η αντιπαράθεση και την γνωρίζουμε κάθε μέρα σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Γραφικό παράδειγμα τα πολυσυζητημένα "τηλεοπτικά παράθυρα" για τα οποία όμως θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά.
Θα με ρωτήσετε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Να σας το πω. Πριν λίγες μέρες έτυχε να παρασυρθώ σ' ενός τέτοιου είδους "αντιπαράθεση" από κάποιον αναγνώστη μου. Και λέω ότι παρασύρθηκα όχι διότι ο συνομιλητής μου δεν που επέτρεπε το δικαίωμα να αποδείξω το σωστό της θέσης μου αλλά διότι ήθελε αυτός, σώνει και καλά να διαμορφώσει ποια θα πρέπει να είναι η δική μου η θέση αλλά και ποια θα πρέπει να είναι η αποστολή μου σαν δημοσιογράφος.
Χωρίς να θέλω να θίξω τίποτε και κανέναν θα πρέπει να ομολογήσω ότι η αποστολή του δημοσιογράφου αλλά και κατ' επέκταση η αποστολή των ΜΜΕ εδώ στην ξενιτιά που ζούμε και κινούμεθα, έχουν πολύ παρεξηγηθεί. Πολύ δε περισσότερο αφού κάποιοι "φίλοι" πιστεύουν ότι με μια μικρή διαφήμιση ή με μια συνδρομή σ' ένα Μέσο Ενημέρωσης αυτόματα το εξουσιάζουν και προσπαθούν έτσι να το μετατρέψουν σ' ένα μέσο προβολής των καλών μόνον πλευρών της ζωής τους και των δραστηριοτήτων τους.
Παράλληλα πιστεύουν ότι ο δημοσιογράφος, ο εκδότης, ο παρουσιαστής, έχουν καθήκον τους να αποκρύπτουν επιμελώς όλες τις άσχημες και επικίνδυνες καταστάσεις, ακόμη και την αλήθεια πολλές φορές, προκειμένου να μην θίξουν κάποια συμφέροντα.
Η αποδοχή μιας τέτοιας κατάστασης έγκειται στον τρόπο που ο δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται την αποστολή του και στον ρόλο, που ο εκδότης θέλει να δώσει στο έντυπό του. Είναι, δηλαδή, καθαρά θέμα χαρακτήρα και επιλογής.
Εκείνο όμως που δεν θα πρέπει να διαφεύγει την προσοχή κανενός, εκείνο που θα πρέπει να τοποθετείται σαν βάση κάθε ενέργειας μεταξύ ενός αναγνώστη, ενός θεατή, ενός ακροατή και ενός οποιουδήποτε Μέσου Ενημέρωσης, είναι ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον και το δικαίωμά του να εκφράζει την οποιαδήποτε γνώμη του ελεύθερα έστω και αν αυτή είναι αντίθετη με την δική του γνώμη, έστω κι' αν όσα λέει και γράφει είναι αντίθετα με το δικό του "πιστεύω".

"Διαφωνώ μαζί σου αλλά αναγνωρίζω το δικαίωμα να έχεις κι' εσύ τη δική σου γνώμη".

Αν αυτό μπορέσουμε να το συνειδητοποιήσουμε τότε αυτόματα η ευγένεια και η κατανόηση έρχονται μόνες τους κι' ο διάλογος, ο δημοκρατικός διάλογος, παίρνει την εποικοδομητική του μορφή. Μια μορφή που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη σήμερα, ιδιαίτερα σε τούτη τη σκληρή ξενιτιά που ζούμε και αγωνιζόμαστε να επιζήσουμε σαν άτομα αλλά και σαν μια μειονότητα ανάμεσα σε τόσες άλλες που υπάρχουν γύρω μας.

"Διαφωνώ μαζί σου αλλά αναγνωρίζω το δικαίωμα να έχεις κι' εσύ τη δική σου γνώμη."

Είναι πολύ απλό να το πούμε. Παρουσιάζεται δύσκολο να το εφαρμόσουμε. Όμως αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε.

Νεα Υορκη, 11.6.2003
Dennis Kontarinis 
patrinos12@hotmail.com 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.

 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει" το μέλλον
George Orwell

 ΑΡΧΕΙΟ