η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Βηθλεέμ: το Κυλώνιο άγος του 21^ου αιώνα

Η ιστορία του Κύλωνα, του Αθηναίου ολυμπιονίκη που θέλησε να γίνει τύραννος, είναι ένα γεγονός που σημάδεψε την πορεία της αρχαίας Αθήνας Οι οπαδοί του βρέθηκαν κλεισμένοι στην Ακρόπολη, να πολιορκούνται από τους αριστοκράτες και στην προσπάθειά τους να σωθούν από την οργή των διωκτών τους κατέφυγαν στους βωμούς ζητώντας άσυλο. Οι Αθηναίοι αριστοκράτες όμως αγνόησαν την ικεσία και  τους σκότωσαν, προκαλώντας έτσι τη δίκαιη οργή των θεών. Αποτέλεσμα της ανόσιας πράξης των αθηναίων να σκοτώσουν ικέτες, ήταν να πλήξει την πόλη των Αθηνών μέγας λοιμός, που έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως το κυλώνειο άγος, υπενθυμίζοντας στις επόμενες γενιές την καταδίκη όσων τολμήσουν να αγνοήσουν το θρησκευτικό άσυλο. Για όσους γνωρίζουν την ιστορία, και για όσους - λίγους δυστυχώς- επιμένουν ότι θα πρέπει να υπάρχει δεοντολογία ακόμα και στον πόλεμο, τα γεγονότα στο Ναό της Γέννησης, προκάλεσαν κάτι περισσότερο από ανησυχία. Προκάλεσαν τρόμο και οργή για εκείνους τους ανθρώπους που τόλμησαν να βάλουν το προσωπικό ή εθνικό τους μίσος-δικαιολογημένο ή όχι- πάνω από τη δεοντολογία και την ανθρωπιά. Περίπου 115 Παλαιστίνιοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι μέσα στο Ναό της Γέννησης στο Ισραήλ, στις 2 Μαΐου 2002, τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης και έξαφνα ο κόσμος έγινε μάρτυρας μιας απίστευτης επίθεσης των Ισραηλινών ενάντια στο Ναό με σκοπό τη σύλληψη των ικετών. Στη σκέψη μας ήρθε ξανά μέσα σε λίγα λεπτά η ιστορία του Κύλωνα και η στάση των αθηναίων Αριστοκρατών που οδήγησε στον όλεθρο την πόλη της Αθηνάς Παλλάδας. Να που πολλούς αιώνες αργότερα η Ιστορία επαναλαμβανόταν τραγικά με πρωταγωνιστές το λαό που υπήρξε ο εκλεκτός του Θεού και αυτόπτες μάρτυρες ολόκληρη την υφήλιο.Δε θα σχολιάσουμε  το «τις πταιει» στην κατάσταση που βασανίζει εδώ και χρόνια τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους, καθώς αυτό είναι πολιτικό πρόβλημα στο οποίο εύκολες απαντήσεις δεν  δύνανται να δοθούν. Αυτό που πρέπει να τονιστεί και να γίνει κατανοητό από όλους μας είναι ότι πάνω από πολιτικοί αντίπαλοι και εχθροί σε τούτη τη γωνιά του σύμπαντος κατοικούν ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ότι πέρα από τους όποιους νόμους ορίζουν τους κοινωνικούς δεσμούς, υπάρχουν άγραφοι κανόνες ανθρωπιάς και ήθους, ακόμα και στις πιο απάνθρωπες και ανήθικες συνθήκες.Ο ικέτης υπήρξε πρόσωπο ιερό και αξιοσέβαστο ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης πορείας, ακόμα και σε λαούς απολίτιστους. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που βλέποντας τη ζωή του να χάνεται, σηκώνει τα χέρια ψηλά και ζητά έλεος, όχι από τους διώκτες του αλλά από τον ίδιο το Θεό. Είναι το πλάσμα εκείνο που βρίσκεται σε απόλυτη απόγνωση, τρομαγμένο, αδύναμο να αντιδράσει και παραδομένο στα χέρια του Δημιουργού του. Η σχέση του με το Θεό του είναι, εκείνη την ώρα της ικεσίας, εντελώς προσωπική και κρύβει μια τραγικότητα που κανένας δεν έχει δικαίωμα να αγνοήσει. Τη στιγμή που ο ικέτης υψώνει τα χέρια του προς τον Ουρανό περιμένοντας τη λύτρωση, παύει να είναι φρικτός εγκληματίας ή πανίσχυρος εχθρός και ξαναγίνεται αυτό που ήταν πάντα:  ένας αδύναμος και ταπεινός άνθρωπος που ζητά το έλεος του Θεού στον οποίον πιστεύει. Επομένως οι διαφορές που τον χωρίζουν με τους διώκτες του, εκείνη την ώρα δεν υπάρχουν κι εάν υπάρχουν είναι ασήμαντες μπροστά στο γεγονός της ικεσίας. Ποιος δύναται να εισέλθει τόσο βίαια στη σχέση του ικέτη με το Δημιουργό και παραγκωνίζοντας το Θεό, να  επιβάλλει το δικό του νόμο; Ποιος τολμά να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του διωκόμενου και να τον πλήξει την ώρα που είναι γονατιστός και ζητά έλεος από μια Δύναμη μεγαλύτερη από όλες τις δυνάμεις του Σύμπαντος;Οι σκέψεις αυτές θα έπρεπε να περάσουν από το νου όλης της ανθρωπότητας την ώρα που οι Ισραηλινοί πυρπολούσαν τον Ναό της Γέννησης για να αναγκάσουν τους εχθρούς τους να παραδοθούν. Κι όμως οι Οργανισμοί που αγωνίζονται για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν έδειξαν να αντιδρούν στο γεγονός, μην αναγνωρίζοντας προφανώς το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζητά άσυλο και να γίνεται το αίτημά του σεβαστό από όλους. Τα Κράτη εξέφρασαν την «αντίθεσή τους» για τα γεγονότα, μια αντίδραση που έμεινε ωστόσο στις δηλώσεις μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Η πυρπόληση του Ναού της Γέννησης  πέρασε στις συνειδήσεις όλων μας σαν ένα ακόμα περιστατικό χαρακτηριστικό της γενικότερης εμπόλεμης κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή, όπως αποδεικνύουν οι απόψεις περί σκληρότητας του πολέμου. Όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δικαιολογήσαμε το συμβάν, εντάσσοντάς το στα δεινά του πολέμου.Κι όμως κυρίες και κύριοι. Το εάν θα πρέπει ή όχι να γίνεται πόλεμος σε τούτο τον πλανήτη δεν αποτελεί θέμα ανάλυσης γιατί είναι αυτονόητο και μας βρίσκει όλους σύμφωνους. Ο πόλεμος είναι μια κατάσταση που όλοι απεύχονται, είτε έχουν συμφέροντα απ αυτόν είτε όχι.  Ουσιαστικά ωστόσο το να περιμένει κανείς να παύσουν οι εντάσεις είναι ουτοπία. Ο πόλεμος είναι μια πραγματικότητα που συνοδεύει δυστυχώς την ανθρώπινη Ιστορία και τη διαμορφώνει. Το θέμα είναι να τηρούνται οι κανόνες και στον πόλεμο, και κυρίως σ αυτόν, όταν είναι πολύ εύκολο να χαθεί κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Επομένως γεγονότα σαν εκείνο του Ναού της Γέννησης δεν εντάσσεται στο γενικότερο εμπόλεμο κλίμα. Δεν είναι μια κίνηση πολεμικής τακτικής. Είναι μια πράξη άνανδρη και εγκληματική γιατί  προσβάλλει βασικούς κανόνες ανθρώπινης συμπεριφοράς και κάνει τη γενικότερη εικόνα του πολέμου περισσότερο τρομακτική.Το χτύπημα στο Ναό της Γέννησης μας αποκάλυψε μια πραγματικότητα που η Παγκόσμια Κοινή γνώμη δεν έχει δικαίωμα να αγνοήσει. Οι κανόνες του παιχνιδιού γίνονται όλο και πιο βάρβαροι σε μια κοινωνία που ζει μέσα στη ψευδαίσθηση του πολιτισμού και της προόδου. Αυτό που ζήσαμε τη νύχτα της 2ης Μαΐου 2002 δεν ήταν ούτε πολιτισμένο, ούτε προοδευτικό. Ήταν βάρβαρο, χυδαίο και ανήθικο και απείλησε να φέρει ολόκληρη την Ανθρωπότητα  πίσω. Εάν μείνει ατιμώρητο, θα επαναληφθεί με μεγαλύτερη αγριότητα και ίσως στο μέλλον να θρηνήσουμε θύματα και να ζήσουμε και πάλι την ιστορία του Κύλωνα και των Αθηναίων Αριστοκρατών. Κι αλίμονο, εάν οι αποδέκτες της θεϊκής οργής τότε ήταν οι κάτοικοι μιας πόλης, που είδαν αλλά δεν αντέδρασαν,  στο μέλλον εκείνοι που θα δεχτούν  το άγος θα είναι και πάλι οι αυτόπτες και δειλοί μάρτυρες που αν και ήξεραν, δεν νοιάστηκαν. Θα είμαστε όλοι εμείς.

Μάρω Σιδέρη

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης