η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

65 Μάηδες

To δροσερόκρυο αεράκι που λίκνιζε τις φρεσκανοιγμένες Πασχαλιές έκανε αισθητή την παρουσία του πάνω στο πρόσωπο του Αντώνη που είχε αρχίσει ο χρόνος ν΄ αφήνει τ΄ απομεινάρια του. Το ερεθιστικό εκείνο χαΐδεμα της φύσης ταρακούνησε τα εγκεφαλικά του τοιχώματα, έτσι που τον πήγε σαράντα και τρία χρόνια πίσω, που βοσκούσε τις αγελάδες του στα μάγουλα του όρους Κορφοβούνι, πριν πάρει το δρόμο του ξενιτεμού μ΄ ένα τσουβάλι όνειρα για τη χώρα του οικονομικού θαύματος την τότε Δ. Γερμανία.
Σήμερα Πρώτη του Μάη 2003 κρατούσε στα χέρια του την κοινοποίηση της μικρής του σύνταξης, που του είχε χορηγηθεί από το κράτος της Ομόσπονδης πλέον Γερμανίας, που τα νέα της σύνορα είχαν ανακατευτεί μ΄ εκείνα της Κολλημένης Ευρώπης. 65 Μάηδες και 43 από αυτούς στην ξενιτιά πίσω από κάποια όνειρα που κινιόντουσαν παράλληλα με τον ίσκιο του ταλαίπωρου κορμιού του, όσο εκείνος τα ζύγωνε, άλλο τόσο απομακρυνόντουσαν εκείνα. Σαν καυτός κεραυνός καρφώθηκε στη μνήμη του η στιγμή, νέο παιδί, που περίμενε στη στάση του χωματόδρομου του χωριού του το πράσινο λεωφορείο, για να τον πάρει για τη Θεσσαλονίκη. Δίπλα του ανάστατη, με άσπρα ξέμπλεκα μαλλιά η μάνα του, ξυπόλυτη πατούσε την καυτή άμμο και δεν το καταλάβαινε. Αντάρτισσα εκείνη στα βουνά της αλύτρωτης πατρίδας της Μπάφρας, κυνηγημένη, ανδραποδισμένη, από το τούρκικο ασκέρι. Αν και τα είχε βάλλει κόντρα με το χρόνο, έφτασε τα εκατόν και τέσσερα της χρόνια, δεν χάρηκε να δει τον κανακάρη της να ξαναγυρίζει στο σπιτικό της. Πέθανε ολομόναχη.
Σ΄ όλο εκείνο το συνειρμό των σκέψεων του Αντώνη, έβαλε παύλα η γυναίκα του που είχε γυρίσει από το περίπατο με το σκύλό τους το Ρόσκο.
Εκείνος, ξεχνώντας τα δικά του γεράματα κουνώντας την ουρά του καλύτερα κι από υποψήφιο βουλευτή έτρεξε προς το μέρος του, άρχισε να του γλύφει τα πόδια και τα χέρια, για να του ενθυμίσει την σκυλίσια του αγάπη και αφοσίωση. Το μοναδικό μέσο ηθελημένης υποταγής που διαθέτει για να επιζήσει σαν ζώο. Τρόπος και συμπεριφορά που θέλει να μας συνηθίσει ο Σιωνοφασιμός.
Έπρεπε όμως να βιαστούνε, να πάρουνε μέρος στην καθιερωμένη πορεία της πρωτομαγιάς. Ο Αντώνης που είχε αφοσιωμένη τη ζωή του να βρίσκεται στις κοινωνικές διαμάχες και τις συγκρούσεις, στην κρίσιμη αυτή Πρωτομαγιά του 2003 όπως και τις άλλες δεν έπρεπε να λείψει. Έκλεισε την τηλεόραση που μετέδιδε τις τελευταίες ειδήσεις του προγράμματος πληροφορώντας ότι στους 13 δολοφονημένους Ιρακινούς της προηγούμενης μέρας από το σιωνοφασιστικό στρατό κατοχής στο Ιράκ, είχαν προστεθεί κι άλλοι τρεις επί πλέον. Επειδή λέει, τους πετούσαν πέτρες. « Ιρακινή Ιντιφάντα», πρόσθεσε η γυναίκα του κλείνοντας τον διακόπτη.
Το διάτρητο σύνθημα «δουλειά και ειρήνη», που ήθελαν να προβάλλουν, οι διορισμένοι ινστρούκτορες των διαπλεκομένων διαμέσου των συνδικάτων, στον τόπο της Εργατικής Πρωτομαγιάς χανόταν μέσα στο οργανωμένο από σφυρίχτρες και τα γιουχαΐσματα των λίγων ακροατών που είχαν θεωρήσει αναγκαίο τους καθήκον να σφυρίξουν.
Ο Αντώνης που δεν είχε σκεφτεί να πάρει μαζί του σφυρίχτρα, περιορίστηκε στο τσομπανίστικο, εκείνο το φυσητό με τα χείλη σφύριγμα. Πράγμα που το βρήκε πολύ διεγερτικό κι ο σκύλος του ο Ρόσκο, παρεμβάλλοντας κ εκείνος τα πιο δυναμικά παράσιτα με τα συνεχή του «γάου, γάου» στην ομιλία του ανεύθυνου ομιλητή έκανε κοινωνικό αγώνα.
Προσωπικός γνώριμος του Αντώνη, ο μανδαρίνος των πεφωτισμένων σκοταδιστών, ο διορισμένος υπουργός Εργασίας της Ρηνανίας Βεστφαλίας, κύριος ομιλητής της μέρας, πρώην ηγετικό στέλεχος των εργατικών συνδικάτων. Εν γνώσει ή εν αγνοία, ηθελημένα ή άθελά του εξυπηρετούσε τους κοινωνικούς στόχους που πραγματοποιούνται από τους λίγους, που πιστεύουν ότι οι μεγάλες μάζες ζουν χωρίς να γνωρίζουν τι τους γίνεται και κατά συνέπεια δεν συνυπολογίζονται υπεύθυνα μέλη της παράξενης τους κοινωνίας.
Ωστόσο, μέσα στη βαβούρα, ο Ρόσκο είχε γίνει ανυπόμονος. Με τα πενήντα κιλά που διέθετε δεν άντεχε τη σκυλίσια του πείνα κι ανάγκασε τον Αντώνη και τη γυναίκα του να τον ακολουθήσουν προς τα εκεί που τραβούσε εκείνος. Η πορεία όσφρησης που είχε χαράξει στ΄ αχνάρια της τσίκνας από κρέας που ψηνόταν πάνω σε χόβολη, τους οδήγησε στα ελληνικά σουβλάκια.
Κάπου μέσα στο πάρκο, στα πλαίσια της Πρωτομαγιάς έδιναν την κακόμοιρη παρουσία τους τα «Ausländer Vereine» (σύλλογοι αλλοδαπών), κοινότητες και σύλλογοι που ήσαν πλέον περισσότερο ενοχλητικοί παρά παρεμβατικοί στο χώρο τους. Είχε περάσει πλέον εκείνος ο καιρός που προσφωνούσαν τους Gastarbeiter με το καλοκάγαθο εκείνο «καλώς ήρθατε». Τα κατσουφιασμένα πρόσωπα των άνεργων Γερμανών δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας. Ωστόσο ο Αντώνης βλέποντας πιο πέρα τους συλλόγους από τη Κένυα και τη Νιγηρία, με τις τοπικές ενδυμασίες και τις πραμάτειες τους να ζητάνε λιμανάκι στη φουρτουνιασμένη Συγκολλημένη Ευρώπη με το άγνωστο μέλλον. Θυμήθηκε που ήταν μέλος της, ανασκουμπώθηκε, πήρε θάρρος και μουρμούρισε. «Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον», του διαβόλου ευρωπαίος είμαι.

Μάγειρας. 20.05.03
metanastis@t-online.de 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 ΑΡΧΕΙΟ