Βέβαια δεν είναι η αρχή, είναι η συνέχεια της ιστορίας, της αδιάκοπης δραματικής μεν, αλλά αναγκαίας, αν όχι μοιραίας εξέλιξης, της μαλακοζωικής κοινωνίας των ανθρώπων με τη σκληρή μη αναπτυγμένη του μεριά. Tο πιο αναπτυγμένο της κομμάτι το πνεύμα σαν συνέχεια της κατεργασμένης ύλης με το ακατέργαστο μέρος της. Είναι η συνέχεια της σύγκρουσης στις πιο αποφασιστικές της μορφές, των πιο μαζικών ποιοτικών της αλλαγών. Τα πολλά ανοιχτά μέτωπα πάνω στο καρυδότσουφλο πλανητάκο Γη, που έχουν προκαλέσει τα μικροσκοπικά παράξενα ασύδοτα ελεύθερα «άτομα», δημιουργούν πλέον κοινωνικούς πλανητικούς αλλά και διαπλανητικούς κυκλώνες. Οι σύγκρουση που είναι συνέχεια της κίνησης κορυφώνεται σε αναμέτρηση της «θέσης» και της «αντίθεσης» του παλιού με το καινούργιο. Τοποθετηθείτε μόνοι σας που ανήκετε και πως καταλαβαίνετε το παλιό με το καινούργιο, τι νόημα έχει για σας η «θέση» με την «αντίθεση» το παλιό με το καινούργιο. Δεν προσδιορίζουμε, μόνο εντοπίζουμε. Δεν θέλω να υποδείξω, αλλά να προσθέσω. Συμμετέχω δεν κυβερνώ. Συλλογίζομαι δεν διδάσκω. Έχω επαφή με το περιβάλλον μου. Αισθάνομαι, σκέπτομαι, αντιδρώ δημιουργικά, όσο το μπορώ ειρηνικά, προοδευτικά, δίκαια χωρίς να καταστρέφω. Παίρνω το τρένο, το αεροπλάνο, το αυτοκίνητό μου. Κινούμαι μέσα στην κοινωνία. Έχω δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να το κάνω. Ο δρόμος με βγάζει στη Γένοβα. Δεν μ΄ έβγαλε στη τύχη, τον διάλεξα μόνος μου. Τα αεροδρόμια ήταν κλειστά, οι σταθμοί καγκελωμένοι. Βρήκα μονοπάτια και μπήκα στο σχολειό. Εκεί στο σχολειό μου είπανε. «Με τα χέρια έξω από τις τσέπες θα προχωράς, όχι πίσω κριμένα, σηκωμένα προς τα μπρος θα περπατάς, έτσι να μη γίνεις ύποπτος» Καις σήκωσα τα χέρια μου προς τα μπρος, και προχωρούσα. Κι όμως δέχτηκα τη δολοφονική σφαίρα στο κεφάλι μου, προγραμματισμένη, από το αόρατο σιωνοφασιστικό χέρι. Δέχτηκα τη σφαίρα πισώπλατα και το πτώμα μου το πάτησαν με αυτοκίνητο. Και νόμισαν ότι μας τελείωσαν; Όχι βέβαια! Εδώ αιώνες σκοτώνουν και δεν τελειώνουμε! Φτάσαμε όμως εδώ που φτάσαμε. Η αναμέτρηση θα γίνει η Παγκόσμια Επανάσταση άρχισε με τα χέρια σηκωμένα προς τα μπρος και το χαμόγελο στα χείλη. Όχι στον απάνθρωπο σιωνοφασισιτικό νόμο του «Μωυσή». Όχι στους καταστροφείς του Πλανήτη. Ναι στον άνθρωπο! Ναι στο περιβάλλον!
« Είναι επτά είναι οκτώ, είμαστε έξι δις». Αν ανήκουμε στο παλιό και πρέπει να χαθούμε θα το δείξει το αύριο. Μα είναι δυνατόν; Χωρίς εμάς πως θα υπάρχουν καταπιεστές, εκμεταλλευτές και δολοφόνοι;

Μάγειρας
metanastis@t-online.de